Leki przeciwniedokrwienne w profilaktyce wtórnej zawału serca z uniesieniem odcinka ST – pytania i odpowiedzi

Bez względu na rodzaj początkowej terapii reperfuzyjnej wszyscy pacjenci z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (ST-segment elevation myocardial infarction – STEMI) powinni otrzymywać odpowiednią opiekę w późniejszym okresie hospitalizacji oraz profilatykę wtórną. Nowe wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego w ramach profilaktyki wtórnej zalecają podawanie kwasu acetylosalicylowego, β-adrenolityku, ACE-inhibitora oraz statyn jako głównych leków. Beta-adrenolityki należy podawać we wczesnej fazie STEMI i kontynuować takie leczenie, jeśli nie występują działania niepożądane. Są one szczególnie przydatne w przypadku występowania przetrwałego lub nawracającego niedokrwienia, rozszerzenia strefy zawału czy tachyarytmii. W przypadku nitrogliceryny w badaniach klinicznych wykazano nieznaczne korzyści wynikające z jej stosowania w ostrej fazie STEMI, a następnie przewlekle. Najwłaściwsze wskazania dla azotanów obejmują występowanie przetrwałego lub nawracającego niedokrwienia u pacjentów z niewydolnością serca. Wskazania dla antagonistów wapnia, takich jak diltiazem czy werapamil, obejmują populację pacjentów, w której β-adrenolityki są przeciwwskazane lub nieskuteczne w celu kontroli niedokrwienia lub częstości rytmu serca – u pacjentów ze STEMI powikłanym trzepotaniem lub migotaniem przedsionków przy nieobecności niewydolności serca, dysfunkcji lewej komory lub bloku przedsionkowo-komorowym. Celem tego artykułu jest analiza wskazań oraz bezpieczeństwa terapii lekami przeciwniedokrwiennymi u pacjentów po zawale serca.

Regardless of the initial method of reperfusion treatment, all patients should receive late hospital care and secondary prevention of ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI). The new ESC guidelines for secondary prevention after STEMI recommend acetylsalicylic acid, b-blockers, angiotensin converting enzyme inhibitors, and statins as a principial therapeutic option. Beta-blockers should be initiated early in the course of STEMI and continued unless adverse effects have been observed. Beta-blockers are especially beneficial in patients in whom STEMI is complicated by persistent or recurrent ischaemia, evidence for infarct extension, or tachy-arrhythmias. Clinical trials have suggested only a modest benefit of nitroglycerine used acutely in STEMI and continued subsequently. Nitrates are most clearly indicated for persistent or recurrent ischaemia and in patients with chronic heart failure. Calcium channel blockers such as verapamil or diltiazem can be given to patients in whom b-blockers are ineffective or contraindicated for relief of ongoing ischaemia or control of a rapid ventricular response with atrial fibrillation or flutter after STEMI in the absence of chronic heart failure, LV dysfunction, or atrioventricular block. Thus, the aim of this article is to analyse indications and safety of anti-ischaemic therapy in this population.