Leonardo Gigli (1863–1907)

Na podstawie tłumaczenia książki Kamienie milowe położnictwa i ginekologii Harolda Speerta, profesora ginekologii i położnictwa Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku

Leonardo Gigli urodził się 30 kwietnia 1863 r. we Florencji. Studia medyczne ukończył na Uniwersytecie Florenckim w roku 1889, po czym rozpoczął pracę w Klinice Chorób Kobiecych i Położnictwa. W roku 1891 odwiedził kliniki w Paryżu, Londynie, Wiedniu i we Wrocławiu. W roku 1899 po powrocie do Florencji został dyrektorem Szpitala św. Marii. Nigdy nie doszedł do godności akademickich w swoim macierzystym uniwersytecie, pomimo że było to jego największą ambicją. Ta negatywna postawa senatu Uniwersytetu Florenckiego rozgoryczyły Gigliego do tego stopnia, że w roku 1901 zrezygnował z kierowania Szpitalem św. Marii i poświęcił się wyłączenie praktyce prywatnej. L. Gigli zmarł młodo, zaledwie w 44. roku życia, z powodu powikłań po zapaleniu płuc.
Nazwisko L. Gigliego przeszło do historii położnictwa w związku z wprowadzeniem przez niego piłki do rozcinania spojenia łonowego. Pomysł rozcinania spojenia łonowego podczas porodu zrodził się podczas pobytu w Klinice Chorób Kobiecych i Położnictwa we Wrocławiu i wkrótce po powrocie do Florencji w roku 1905, podczas XI kongresu włoskich ginekologów i położników Gigli opisał 100 przypadków rodzących, u których wykonał pubektomię, ze śmiertelnością okołoporodową matek wynoszącą zero. Pubektomia wykonywana przez Gigliego polegała na przepiłowaniu kości łonowej z boku spojenia łonowego. Modyfikację tej operacji wprowadził sam Döderlein, który nazwał ją cięciem przyłonowym. Döderlein zapoznał się z tą techniką operacji Gigliego podczas jego wielkiego tournée po klinikach ginekologiczno-położniczych w Niemczech w roku 1907, podczas którego wykonywał pokazowe pubektomie. Od tego czasu na początku XX wieku rozpoczął się triumfalny pochód operacji Gigliego w klinikach europejskich i Ameryki Południowej. Natomiast w Stanach Zjednoczonych od samego początku odniesiono się do niej bardzo sceptycznie, czego najlepszym dowodem jest fakt, że w całej historii położnictwa amerykańskiego wykonano tylko 43 pubektomie. Faktycznie okazało się wkrótce, że pubektomie wykonywane przez niewprawnych położników doprowadzały do uszkodzenia cewki moczowej, pęcherza moczowego i pochwy. Z tego właśnie powodu pubektomie w rywalizacji z rozwiązaniem cięciem cesarskim musiały ostatecznie skapitulować. Pomimo tego piłka Gigliego nie odeszła całkiem do lamusa,...


Pełna treść artykułu...