Łuszczyca jako choroba autoimmunologiczna

Obecnie uważa się, że łuszczyca należy do kręgu schorzeń autoimmunologicznych, współistniejących z innymi chorobami z tej grupy. U pacjentów stwierdza się najczęściej łuszczycowe zapalenie stawów, reumatoidalne zapalenie stawów, choroby tkanki łącznej, stwardnienie rozsiane, autoimmunologiczne choroby tarczycy, celiakię, nieswoiste zapalenia jelit. Współwystępowanie tych zaburzeń może stanowić problem diagnostyczny i leczniczy (kontrowersje dotyczące stosowania kortykosteroidów). Wspólna patogeneza pozostaje nadal nie do końca wyjaśniona. Uważa się, że utrata immunotolerancji prowadzi do powstania m.in. autoreaktywnych limfocytów Th1 i Th17, które rozpoznają autoantygeny i prowadzą do ich niszczenia w danym narządzie docelowym. Pewne cechy mechanizmów immunologicznych obserwowanych w łuszczycy sugerują jej autoimmunologiczne tło. Należą do nich uwarunkowania genetyczne, np. PSORS 3 na chromosomie 4q predysponuje do celiakii, cukrzycy typu 1, choroby Gravesa-Basedowa i reumatoidalnego zapalenia stawów. Łuszczyca jest chorobą, w której decydującą rolę odgrywa aktywacja osi IL-12/Th1/IFN- i Th17/IL-23. Prawdopodobnie IL-12 działa na naiwne limfocyty T i zapoczątkowuje odpowiedź Th1, a IL-23 podtrzymuje reakcję zapalną mediowaną przez Th1, pobudza dojrzewanie i aktywność Th17 oraz wpływa na utrzymanie odpowiedniej puli komórek pamięci. Dochodzi również do zaburzenia funkcji limfocytów Treg, odpowiedzialnych za niszczenie limfocytów autoreaktywnych. Ponadto keratynocyty łuszczycowe mają zwiększoną oporność na apoptozę, której zadaniem jest eliminacja uszkodzonych komórek, aby nie zostały rozpoznane jako antygenowo obce. Badacze sugerują jednak, że początkowo następuje poliklonalna aktywacja limfocytów T wywołana przez superantygeny (m.in. paciorkowcowe białka M, peptydoglikan) lub uraz naskórka (objaw Köbnera), natomiast w późniejszej fazie autoreaktywne limfocyty T rozpoznają autoantygeny (keratyna 17, białka kapsydu L1 HPV 5, Pso p27) w naskórku, co prowadzi do reakcji autoimmunologicznej.

Nowadays it is known that psoriasis belongs to the group of autoimmune diseases and may coexist with other diseases in this group. Most often patients have psoriatic arthritis, rheumatoid arthritis, inflammatory bowel disease, autoimmune thyroid diseases and multiple sclerosis. The coexistence of these disorders can be a diagnostic and therapeutic problem (there is controversy over the use of corticosteroids). The common pathogenesis is still not explained. We know that the loss of immunotolerance leads to formation of autoreactive Th1 and Th17 lymphocytes which recognize self-antigens and lead to their destruction in the target organ. Some features of immune mechanisms, observed in psoriasis, suggest its autoimmune background. In psoriasis the main role is played by the activation of the axis IL-12/Th1/IFN- and Th17/Il-23. Il-12 probably acts on naive T cells and the Th1 response is initiated. Il-23 maintains the Th1-mediated inflammatory reaction, stimulates maturation and effects of Th17, and maintains a certain amount of memory cells. We also observe dysfunction of Treg cells, which are responsible for the destruction of autoreactive lymphocytes. In addition, psoriatic keratinocytes have increased resistance to apoptosis, which eliminate damaged cells so that they cannot be recognized as a foreign antigen. However, researchers have suggested that initially the polyclonal activation of T lymphocytes is induced by superantigens (e.g. streptococcal M protein, peptidoglycan) or skin trauma (Koebner phenomenon), whereas in the later phase self-antigens in the epidermis are recognized by autoreactive T cells (keratin K 17, HPV 5 proteins L1, Pso p27), leading to autoimmunity.