Łuszczyca zwykła – leczenie miejscowe

Łuszczyca zwykła (psoriasis vulgaris) jest przewlekłą, nawrotową chorobą skóry. Pomimo braku ściśle sformułowanych kryteriów rozpoznawczych jej obraz kliniczny jest bardzo charakterystyczny, rozpoznanie zazwyczaj nie stwarza problemów. Ocenia się, że spośród wszystkich osób zgłaszających się po poradę do dermatologa 6–8 proc. cierpi na łuszczycę; średnia częstość jej występowania w populacji wynosi ok. 2 proc.






Istotą procesu chorobowego jest wzmożona liczba podziałów komórkowych w warstwie podstawnej naskórka oraz przyspieszony i nieprawidłowy cykl dojrzewania keratynocytów (tab. 1.). W obrębie skóry właściwej następuje gromadzenie się dużej ilości limfocytów, monocytów i granulocytów, które aktywnie penetrują do naskórka. Obraz histopatologiczny wycinka ze zmian łuszczycowych jest charakterystyczny i diagnostyczny w przypadkach o niejasnym obrazie klinicznym. Stwierdza się obecność parakeratotycznej warstwy rogowej (zawierającej resztki jąder komórkowych), a w jej obrębie:

- ogniskową akumulację granulocytów obojętnochłonnych (tzw. mikroropnie munro),

- brak warstwy ziarnistej,

- pogrubienie warstwy kolczystej,

- zwiększoną liczbę podziałów w obrębie warstwy podstawnej naskórka.

Miejscowe leczenie łuszczycy zwykłej uzależnione jest od nasilenia zmian chorobowych (stopień złuszczania, akantoza i stan zapalny), ich rozległości i lokalizacji. Leczenie miejscowe ma na celu usunięcie łusek, a następnie ograniczenie proliferacji naskórka, zniesienie stanu zapalnego lub obu tych zjawisk jednocześnie.



Kwas salicylowy


Najlepszym choć i najstarszym środkiem keratolitycznym jest kwas salicylowy.
Preparaty zawierające kwas salicylowy są szczególnie wskazane na początku leczenie w razie znacznego stopnia nawarstwienia łusek na powierzchni zmian. Obecność grubej warstwy rogowej uniemożliwia penetrację leków do żywych warstw naskórka, gdzie toczy się proces chorobowy. Zwykle stosuje się kwas salicylowy w stężeniu 3-5-10 proc. w postaci maści lub oleju, odpowiednio na skórę gładką lub owłosioną skórę głowy.



Cygnolina (dithranol, anthralina)


Jest preparatem starym, znanym w dermatologii od ok. 120 lat, podobnie jak jej naturalna poprzedniczka chryzarobina, od której różni się jedynie brakiem grupy metylowej w pozycji 3....


Pełna treść artykułu...