Łysienie androgenowe u mężczyzn – czy warto leczyć?

Jesteśmy niewolnikami naszych oczu, zwłaszcza jako czynnika decydującego o atrakcyjności fizycznej


Elliot Aronson, psycholog społeczny


Panujące wśród lekarzy i pacjentów poglądy niejednoznacznie określają łysienie androgenowe u mężczyzn. Jedni stwierdzają dolegliwe schorzenie, inni traktują utratę włosów jako nieuchronne zjawisko, po części fizjologiczne. Proces ten dotyczy znacznego odsetka populacji, bowiem ponad połowa mężczyzn powyżej 40. roku życia cierpi na różnego stopnia wyłysienie, spowodowane pośrednim działaniem hormonów męskich. Utrata włosów niewątpliwie zaburza ogólnie przyjęte kanony dobrego wyglądu. Pacjenci cierpiący na łysienie typu męskiego nie tylko wyglądają nieco starzej i mniej atrakcyjnie od swoich owłosionych rówieśników, ale zwykle ich własna samoocena jest znacznie obniżona.





Większość psychologów jest zdania, że osoby dotknięte tym schorzeniem mają większe problemy z nawiązywaniem kontaktów interpersonalnych, znalezieniem atrakcyjnej posady czy aprobatą otoczenia. Świadomość własnego gorszego wyglądu może też być przyczyną rozmaitych lęków i obaw przed ewentualnym brakiem akceptacji osób ze swojego środowiska. Jest to często wstydliwy i bolesny problem w sposób wyraźny wpływający na jakość życia, zwłaszcza osób w młodym wieku, co zresztą znajduje odzwierciedlenie w ilości pacjentów zgłaszających się do gabinetów dermatologicznych. Często obserwowane, przeróżne sposoby kamuflowania braku włosów, czy ścinanie ich przy samej skórze również świadczą o potrzebie posiadania włosów. Stosunek lekarzy do chorych cierpiących na łysienie androgenowe jest również, z punktu widzenia psychologii, często kontrowersyjny. Chorzy są zbywani ogólnie panującymi opiniami o nieuchronności utraty włosów, a ich problemy są niedoceniane lub lekceważone. W dużych badaniach przeglądowych udowodniono, że pogorszenie jakości życia (quality of life) w rozległym androgenowym łysieniu u mężczyzn pomiędzy 25. a 40. rokiem życia jest porównywane z upośledzeniem komfortu życia w przebiegu tak ciężkich schorzeń, jak astma oskrzelowa.

Badania ostatnich lat jasno wykazują, że łysienie androgenowe i związana z nim miniaturyzacja mieszków włosowych z towarzyszącym odczynem zapalnym jest niewątpliwie zjawiskiem patologicznym. Współczesne poglądy na patogenezę łysienia androgenowego jasno określają wpływ hormonów męskich, a zwłaszcza dihydrotestosteronu...


Pełna treść artykułu...