Memorandum
Podczas dwudniowej konferencji Priorytety w ochronie zdrowia 2011 wybitni eksperci zastanawiali się, co należałoby zmienić, aby naprawić system zdrowotny. Sesje miały formę debaty oksfordzkiej, a wystąpienia stanowiły wprowadzenie do panelu dyskusyjnego. Każda sesja zakończyła się głosowaniem uczestników (ich wyniki podajemy poniżej). Dzięki temu udało nam się wypracować priorytety dla systemu w poszczególnych kategoriach. Przedstawiamy ich listę, licząc, że Ministerstwo Zdrowia, Narodowy Fundusz Zdrowia, Kancelaria Prezydenta RP i Premiera RP, tworząc kolejne ustawy reformujące system zdrowotny, wezmą je pod uwagę.
Sesja: Polityka zdrowotna
1. Narodowy Program Zdrowia, a także inne programy zdrowotne powinny być traktowane jako kierunki długoterminowej polityki zdrowotnej w zakresie osiągania wyznaczonych celów zdrowotnych.
2. Należy stworzyć docelowy i wieloletni plan rozwoju infrastruktury i kadr.
3. Należy przywrócić lekarzowi POZ rolę przewodnika po systemie. A jego głównym zadaniem powinna być profilaktyka i wczesne wykrywanie chorób. Jednym ze sposobów powinna być zmiana finansowania lecznictwa ambulatoryjnego i ograniczenie roli stawki kapitacyjnej. Znaczną część płatności POZ należy uzależnić od osiąganych wyników zdrowotnych.
4. Należy utworzyć na bazie istniejących szpitali sieć szpitalnych oddziałów ratunkowych, dziennych oddziałów leczenia ambulatoryjnego, oddziałów wczesnej diagnostyki.
5. Docelowo należy wrócić do modelu wielu płatników z UNUZ nadzorującym prawidłowość ich działania i Ministerstwem Zdrowia jako regulatorem polityki zdrowotnej.
Sesja: Publiczna a prywatna opieka zdrowotna
1. Należy zrównać w kontraktowaniu placówki prywatne z publicznymi – o wysokości kontraktu powinna decydować jakość świadczonych usług, a nie forma własności.
2. Należy stworzyć standardy procedur, co pozwoliłoby na porównanie świadczonych przez poszczególne placówki usług. Te, które oferują najwyższy standard, powinny mieć wyższą stawkę za punkt.
3. Prywatne i publiczne placówki powinny być w systemie traktowane jako równoprawne podmioty.
Sesja: Finansowanie świadczeń medycznych
1. Na ceny świadczeń powinien w większym stopniu wpływać rynek.
2. Potrzeba racjonalnej polityki cenowej, tzn. należy wyceniać wyżej te świadczenia, które są najbardziej potrzebne z punktu widzenia potrzeb zdrowotnych społeczeństwa.
3. Cena świadczenia powinna odzwierciedlać całość kosztów, jakie świadczeniodawca ponosi przy jego udzielaniu. Obecnie cena poszczególnych procedur jest często wynikiem nacisków lobby towarzystw naukowych, a nie realnego kosztu.
Sesja: Polityka lekowa
1. Projekt ustawy refundacyjnej stanowi ogromny przełom w polityce lekowej naszego państwa. Wprowadza bardzo dużo innowacyjnych zapisów oraz reguluje dotychczas „niezagospodarowane” prawnie obszary w polityce lekowej. Niemniej jednak istnieje zagrożenie, że jej wprowadzenie spowoduje wzrost współfinansowania przez pacjentów, dlatego w obecnym kształcie nie powinna wejść w życie.
2. Rynek farmaceutyczny domaga się prawdziwego i rzeczywistego dialogu z decydentami. Zapisy nowej ustawy wprowadzają narzędzia umożliwiające jego prowadzenie, takie jak mechanizmy risk scheringu i negocjacji cenowych.
3. Zapis o ograniczeniu nakładów na refundację do poziomu 17% wydatków NFZ na świadczenia zdrowotne budzi niepokój i spowoduje, że pacjenci będą mieli utrudniony dostęp do najnowocześniejszych terapii.
Sesja: Informatyzacja systemu ochrony zdrowia
1. Trzeba zacząć od podstaw – zamiast ambitnych planów telemedycyny należy wprowadzić spójne rozwiązania informatyczne w polskich szpitalach.
2. Na poziomie oddolnym należy weryfikować różne dostępne rozwiązania, liderzy we współpracy z dostawcami mogą proponować i rozwijać istniejące systemy IT, kreować pilotaże, które mogą być przyczynkiem do dalszych działań, być praktycznym przykładem działających systemów/rozwiązań.
3. Na poziomie odgórnym należy, wykorzystując doświadczenia innych krajów oraz wiedzę ekspertów, kreować standardy i regulacje tak, aby zapewnić kierunkowy rozwój systemów lokalnych.
4. Należy zapewnić wsparcie organizacyjne i finansowe w zapewnieniu dostępu placówkom ochrony zdrowia do najlepszych rozwiązań informatycznych.
5. Należy jasno określić, jakie dane powinny znaleźć się w cyfrowych rejestrach medycznych i kto powinien mieć dostęp do tych danych.
Sesja: Badania kliniczne
1. Potrzeba jasnych i jednoznacznych zasad współpracy z NFZ. Fundusz powinien finansować leczenie uznane za standardowe oraz koszty hospitalizacji związanej z leczeniem, w tym leków wspomagających, np. przeciwwymiotnych.
2. Należy jednoznacznie rozstrzygnąć problemy związane z podatkiem VAT.
3. Należy stworzyć atmosferę sprzyjającą prowadzeniu badań klinicznych i premiować ośrodki uczestniczące w badaniach.
4. Należy poprawić społeczny dostęp do informacji o badaniach klinicznych.
Sesja: Zdrowie publiczne
1. Polski system ochrony zdrowia powinien przygotować się do działań opiekuńczych nad starzejącym się społeczeństwem, między innymi poprzez wprowadzenie ubezpieczenia opiekuńczego. Stymulować należy rozwój (tego rynku) poprzez właściwe kierowanie strumienia pieniędzy przez NFZ.
2. W ramach kontraktu z NFZ należy przeznaczyć więcej środków i poprawić ich efektywne wykorzystanie na profilaktykę i wczesne wykrywanie chorób o istotnym znaczeniu społecznym.
3. Należy zaktywizować realizację NPZ oraz wszystkich innych programów zdrowotnych.
4. Należy przypisać szpitalom większą rolę w zakresie profilaktyki i wczesnej diagnostyki chorób o istotnym znaczeniu społecznym.
Wyniki głosowań:
Polityka zdrowotna czy łatanie dziur?
Mamy politykę zdrowotną – 30 proc.
Zajmujemy się łataniem dziur – 70 proc.
Publiczna a prywatna opieka zdrowotna – wrogowie czy przyjaciele?
Publiczna i prywatna to wrogowie – 53 proc.
Publiczna i prywatna to przyjaciele – 47 proc.
Finansowanie świadczeń – rynek czy agencja cen?
Ceny świadczeń powinien wyznaczać rynek – 62 proc.
Ceny świadczeń powinna wyznaczać agencja cen – 38 proc.
Czy powinien przejść obecny projekt ustawy refundacyjnej?
Tak – 34 proc.
Nie – 66 proc.
Informatyzacja – centralna czy oddolna?
Za centralną – 59 proc.
Za oddolną – 41 proc.
Badania kliniczne w Polsce – minimalne wymagania czy sztywne uregulowania?
Za sztywnymi uregulowaniami – 65 proc.
Za minimalnymi wymaganiami – 35 proc.
Zdrowie publiczne – czy efektywnie wydajemy pieniądze na profilaktykę?
Tak – 11 proc.
Nie – 89 proc.
Sesja: Polityka zdrowotna
1. Narodowy Program Zdrowia, a także inne programy zdrowotne powinny być traktowane jako kierunki długoterminowej polityki zdrowotnej w zakresie osiągania wyznaczonych celów zdrowotnych.
2. Należy stworzyć docelowy i wieloletni plan rozwoju infrastruktury i kadr.
3. Należy przywrócić lekarzowi POZ rolę przewodnika po systemie. A jego głównym zadaniem powinna być profilaktyka i wczesne wykrywanie chorób. Jednym ze sposobów powinna być zmiana finansowania lecznictwa ambulatoryjnego i ograniczenie roli stawki kapitacyjnej. Znaczną część płatności POZ należy uzależnić od osiąganych wyników zdrowotnych.
4. Należy utworzyć na bazie istniejących szpitali sieć szpitalnych oddziałów ratunkowych, dziennych oddziałów leczenia ambulatoryjnego, oddziałów wczesnej diagnostyki.
5. Docelowo należy wrócić do modelu wielu płatników z UNUZ nadzorującym prawidłowość ich działania i Ministerstwem Zdrowia jako regulatorem polityki zdrowotnej.
Sesja: Publiczna a prywatna opieka zdrowotna
1. Należy zrównać w kontraktowaniu placówki prywatne z publicznymi – o wysokości kontraktu powinna decydować jakość świadczonych usług, a nie forma własności.
2. Należy stworzyć standardy procedur, co pozwoliłoby na porównanie świadczonych przez poszczególne placówki usług. Te, które oferują najwyższy standard, powinny mieć wyższą stawkę za punkt.
3. Prywatne i publiczne placówki powinny być w systemie traktowane jako równoprawne podmioty.
Sesja: Finansowanie świadczeń medycznych
1. Na ceny świadczeń powinien w większym stopniu wpływać rynek.
2. Potrzeba racjonalnej polityki cenowej, tzn. należy wyceniać wyżej te świadczenia, które są najbardziej potrzebne z punktu widzenia potrzeb zdrowotnych społeczeństwa.
3. Cena świadczenia powinna odzwierciedlać całość kosztów, jakie świadczeniodawca ponosi przy jego udzielaniu. Obecnie cena poszczególnych procedur jest często wynikiem nacisków lobby towarzystw naukowych, a nie realnego kosztu.
Sesja: Polityka lekowa
1. Projekt ustawy refundacyjnej stanowi ogromny przełom w polityce lekowej naszego państwa. Wprowadza bardzo dużo innowacyjnych zapisów oraz reguluje dotychczas „niezagospodarowane” prawnie obszary w polityce lekowej. Niemniej jednak istnieje zagrożenie, że jej wprowadzenie spowoduje wzrost współfinansowania przez pacjentów, dlatego w obecnym kształcie nie powinna wejść w życie.
2. Rynek farmaceutyczny domaga się prawdziwego i rzeczywistego dialogu z decydentami. Zapisy nowej ustawy wprowadzają narzędzia umożliwiające jego prowadzenie, takie jak mechanizmy risk scheringu i negocjacji cenowych.
3. Zapis o ograniczeniu nakładów na refundację do poziomu 17% wydatków NFZ na świadczenia zdrowotne budzi niepokój i spowoduje, że pacjenci będą mieli utrudniony dostęp do najnowocześniejszych terapii.
Sesja: Informatyzacja systemu ochrony zdrowia
1. Trzeba zacząć od podstaw – zamiast ambitnych planów telemedycyny należy wprowadzić spójne rozwiązania informatyczne w polskich szpitalach.
2. Na poziomie oddolnym należy weryfikować różne dostępne rozwiązania, liderzy we współpracy z dostawcami mogą proponować i rozwijać istniejące systemy IT, kreować pilotaże, które mogą być przyczynkiem do dalszych działań, być praktycznym przykładem działających systemów/rozwiązań.
3. Na poziomie odgórnym należy, wykorzystując doświadczenia innych krajów oraz wiedzę ekspertów, kreować standardy i regulacje tak, aby zapewnić kierunkowy rozwój systemów lokalnych.
4. Należy zapewnić wsparcie organizacyjne i finansowe w zapewnieniu dostępu placówkom ochrony zdrowia do najlepszych rozwiązań informatycznych.
5. Należy jasno określić, jakie dane powinny znaleźć się w cyfrowych rejestrach medycznych i kto powinien mieć dostęp do tych danych.
Sesja: Badania kliniczne
1. Potrzeba jasnych i jednoznacznych zasad współpracy z NFZ. Fundusz powinien finansować leczenie uznane za standardowe oraz koszty hospitalizacji związanej z leczeniem, w tym leków wspomagających, np. przeciwwymiotnych.
2. Należy jednoznacznie rozstrzygnąć problemy związane z podatkiem VAT.
3. Należy stworzyć atmosferę sprzyjającą prowadzeniu badań klinicznych i premiować ośrodki uczestniczące w badaniach.
4. Należy poprawić społeczny dostęp do informacji o badaniach klinicznych.
Sesja: Zdrowie publiczne
1. Polski system ochrony zdrowia powinien przygotować się do działań opiekuńczych nad starzejącym się społeczeństwem, między innymi poprzez wprowadzenie ubezpieczenia opiekuńczego. Stymulować należy rozwój (tego rynku) poprzez właściwe kierowanie strumienia pieniędzy przez NFZ.
2. W ramach kontraktu z NFZ należy przeznaczyć więcej środków i poprawić ich efektywne wykorzystanie na profilaktykę i wczesne wykrywanie chorób o istotnym znaczeniu społecznym.
3. Należy zaktywizować realizację NPZ oraz wszystkich innych programów zdrowotnych.
4. Należy przypisać szpitalom większą rolę w zakresie profilaktyki i wczesnej diagnostyki chorób o istotnym znaczeniu społecznym.
Wyniki głosowań:
Polityka zdrowotna czy łatanie dziur?
Mamy politykę zdrowotną – 30 proc.
Zajmujemy się łataniem dziur – 70 proc.
Publiczna a prywatna opieka zdrowotna – wrogowie czy przyjaciele?
Publiczna i prywatna to wrogowie – 53 proc.
Publiczna i prywatna to przyjaciele – 47 proc.
Finansowanie świadczeń – rynek czy agencja cen?
Ceny świadczeń powinien wyznaczać rynek – 62 proc.
Ceny świadczeń powinna wyznaczać agencja cen – 38 proc.
Czy powinien przejść obecny projekt ustawy refundacyjnej?
Tak – 34 proc.
Nie – 66 proc.
Informatyzacja – centralna czy oddolna?
Za centralną – 59 proc.
Za oddolną – 41 proc.
Badania kliniczne w Polsce – minimalne wymagania czy sztywne uregulowania?
Za sztywnymi uregulowaniami – 65 proc.
Za minimalnymi wymaganiami – 35 proc.
Zdrowie publiczne – czy efektywnie wydajemy pieniądze na profilaktykę?
Tak – 11 proc.
Nie – 89 proc.
