Miejsce antagonistów wapnia w leczeniu nadciśnienia tętniczego

Co najmniej 8 mln Polaków choruje na nadciśnienie tętnicze, wielu z nich nie zdaje sobie z tego sprawy. U dalszych 8 mln Polaków stwierdza się ciśnienie prawidłowe wysokie, które również charakteryzuje się zwiększonym ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych. Ostatnie badania wskazują, że sytuacja epidemiologiczna odnośnie nadciśnienia tętniczego w małych miastach i wsiach naszego kraju pogarsza się, a odsetek chorych z nadciśnieniem tętniczym dobrze kontrolowanym wynosi nadal tylko ok. 10–12 proc.


W celu normalizacji ciśnienia tętniczego wielu chorych powinno jednocześnie otrzymywać kilka leków hipotensyjnych, utrudnia to jednak współpracę lekarza z chorym oraz może stanowić kłopot dla lekarza starającego się o najbardziej korzystną złożoną terapię dla swego pacjenta. Wśród leków hipotensyjnych ważną grupę stanowią antagoniści wapnia. Leki te skutecznie obniżają ciśnienie tętnicze, stosowane zarówno w monoterapii, jak również istotnie poprawiają wyniki terapii złożonej. Antagonistów wapna wprowadzono do terapii nadciśnienia w latach 70. ubiegłego wieku. W 1962 r. Heidland jako pierwszy zwrócił uwagę na znaczenie blokowania kanału wapniowego w obniżeniu ciśnienia tętniczego. Dwa lata później Fleickenstein opublikował pierwsze doniesienia na temat działania substancji wykazujących takie działanie, a w 1969 r. zaproponował nazwanie nowo odkrytej grupy leków hipotensyjnych antagonistami wapnia. W leczeniu nadciśnienia tętniczego jako pierwsza znalazła zastosowanie nifedypina, którą zarejestrowano w leczeniu nadciśnienia w 1975 r. w Niemczech, natomiast diltiazem w 1982 r. w Japonii [1]. Na początku lat 90. XX w. preparaty z grupy antagonistów wapnia były w niektórych krajach (np. w Stanach Zjednoczonych) najczęściej zapisywanymi preparatami hipotensyjnymi. W 1995 r. duże metaanalizy wykazały jednak, że krótko działające preparaty antagonistów wapnia, zwłaszcza pochodne dihydropirymidyn, pomimo skutecznego działania obniżającego ciśnienie tętnicze zwiększają częstość zawałów serca u chorych je stosujących [2, 3]. Spowodowało to wycofanie tych leków z terapii nadciśnienia tętniczego i zastąpienie ich preparatami długo działającymi. Pojawiły się również wątpliwości, czy leki z grupy antagonistów wapnia powinny być stosowane u chorych z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą, a także sugestie, że leki te mogą zwiększać częstość niektórych procesów nowotworowych. Na początku bieżącego stulecia ogłoszono wyniki kilku bardzo...


Pełna treść artykułu...