Miejsce leków przeciwhistaminowych w terapii alergicznych chorób skóry

Leki przeciwhistaminowe stosowane są szeroko w terapii dermatologicznej, zarówno w odniesieniu do alergicznych chorób skóry, jak i innych niealergicznych dermatoz rozwijających się na podłożu stanu zapalnego skóry. W niniejszym artykule przedstawiono najważniejsze informacje dotyczące leków przeciwhistaminowych I i II generacji oraz omówiono wskazania do zastosowania tej grupy leków w dermatologii.


Na przestrzeni ostatnich dekad obserwuje się wręcz dramatyczny wzrost częstości występowania chorób alergicznych, takich jak atopowe zapalenie skóry (AZS), astma oskrzelowa, czy alergiczny nieżyt nosa i zjawisko to jest niepokojące, zarówno ze względu na negatywny wpływ ww. schorzeń na szeroko pojętą kondycję społeczeństwa, jak i na wzrastające koszty opieki medycznej. W przypadku alergicznych chorób skóry postępowanie lecznicze bywa bardzo trudne, gdyż patomechanizm wielu z nich jest nadal niejasny i stosuje się głównie leki objawowe. Oczywiście, nie zwalnia to lekarza z obowiązku przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki alergologicznej i podjęcia decyzji odnośnie terapii na podstawie uzyskanych wyników.

Podstawową grupą leków stosowanych w objawowej terapii alergicznych chorób skóry są leki przeciwhistaminowe (LP). Można podzielić je na 2 podstawowe generacje, różniące się między sobą przede wszystkim wybiórczością blokowania receptorów oraz właściwościami farmakokinetycznymi [1, 2]. LP pierwszej generacji należą do kilku grup chemicznych i są to pochodne etanoloaminy, etylenodwuaminy, alkylaminy, piperazyny, piperydyny i fenotiazyny. Farmakologiczne działanie tej generacji LP zależy głównie od ich działania receptorowego. Preparaty te wykazują podobną siłę blokowania receptorów H₁, jednak dodatkowo blokują inne receptory, takie jak muskarynowe, serotoninergiczne, dopaminergiczne oraz adrenergiczne [1, 3, 4]. Wpływ blokujący na wspomniane receptory jest główną przyczyną objawów niepożądanych obserwowanych w przebiegu stosowania tych leków, chociaż w dermatologii w przypadku silnie świądowych dermatoz działania takie mogą być wykorzystywane w celach terapeutycznych. Podstawowym i najczęściej omawianym działaniem niepożądanym jest hamujący wpływ na CUN, co klinicznie wyraża się sennością, otępieniem, wydłużeniem czasu reakcji i zaburzeniami koordynacji ruchowej. Warto wspomnieć, że LP I generacji wykazują też interakcje z lekami działającymi depresyjnie na CUN (benzodiazepiny, leki nasenne, również...


Pełna treść artykułu...