Mieszanki analogowe Humalog Mix25 oraz Humalog Mix50 w praktyce klinicznej

Częstość występowania cukrzycy, zwłaszcza typu 2, stanowiącej ok. 90 proc. wszystkich przypadków zachorowań na cukrzycę, systematycznie wzrasta. Dotyczy to w szczególności społeczności krajów rozwijających się, zmieniających dotychczasowe nawyki żywieniowe w kierunku zwiększania udziału składników wysoko energetycznych w diecie, co przy jednoczesnym ograniczeniu wysiłku fizycznego prowadzi w konsekwencji do otyłości, zwłaszcza o typie trzewnym i rozwoju insulinooporności. Badania epidemiologiczno-prognostyczne wskazują, iż liczba chorych na cukrzycę wzrośnie w roku 2010 do 215 mln, a w roku 2035 do 300 mln osób [1]. Biorąc ponadto pod uwagę częstość powikłań naczyniowych w tej grupie chorych, tak o typie mikro-, jak i makroangiopatii, należy stwierdzić, iż cukrzyca będzie stanowiła w XXI stuleciu jeden z głównych problemów zdrowotnych.


W naturalnym przebiegu cukrzycy, niezależnie od typu, dochodzi w miarę upływu czasu jej trwania do rozwoju późnych powikłań naczyniowych o typie mikro- i makroangiopatii. Pomimo ogromnego postępu medycyny ostatnich lat problem późnych powikłań naczyniowych pozostaje kluczowym dla współczesnej diabetologii. Dostępne badania, zarówno obserwacyjne, jak też interwencyjne, wskazują na istnienie ścisłego związku pomiędzy nasileniem i czasem trwania hiperglikemii a przewlekłymi powikłaniami naczyniowymi, zwłaszcza o typie mikroangiopatii. Ta podstawowa zależność jest obserwowana zarówno w cukrzycy typu 1, jak też cukrzycy typu 2 [2–4]. Dowody, wskazujące na związek pomiędzy wartościami glikemii a ryzykiem rozwoju powikłań makroangiopatycznych pozostają natomiast niejednoznaczne. Zarówno badanie DCCT w typie 1 cukrzycy, jak też badanie UKPDS w cukrzycy typu 2, pomimo obserwowanej korzystnej tendencji, nie udowodniły znamiennego zmniejszenia częstości występowania powikłań makroangiopatycznych w grupie chorych leczonych intensywnie [5, 6]. Należy jednak podkreślić, że obydwa cytowane badania wskazały jednoznacznie, że nie istnieje progowa wartość hemoglobiny glikowanej HbA1c, poniżej której nie można już uzyskać dalszej redukcji ryzyka powikłań naczyniowych.
Insulinoterapia jest niezbędna w ok. 25 proc. wszystkich przypadków cukrzycy [7]. Idealna insulinoterapia, umożliwiająca realizację celów leczenia, a więc uzyskanie stanu prawie normoglikemii, winna możliwie najwierniej odzwierciedlać wydzielanie fizjologiczne endogennej insuliny przez komórki b trzustki. Dotyczy to zarówno...


Pełna treść artykułu...