Migotanie przedsionków – postępy farmakterapii, rewizje standardów postępowania

Migotanie przedsionków (AF) jest złożoną postacią zaburzeń rytmu serca, najczęściej występującą w codziennej praktyce klinicznej. Pomimo postępu w leczeniu AF, jaki dokonał się na przestrzeni ostatnich kilku lat, nadal stanowi ono najtrudniejszą arytmię w leczeniu przewlekłym. W 2003 r. po raz kolejny zmodyfikowano klasyfikację AF. Aktualnie zaproponowany podział wyróżnia postać świeżo wykrytego (new onset) AF oraz postacie nawrotowe arytmii, uwzględniające istnienie nawrotowej formy napadowego (paroxysmal) AF, a także – wymieniane przez dotychczas obowiązującą klasyfikację – przetrwałe i utrwalone AF. Grupę szczególną stanowią chorzy z przetrwałym AF, u których – ze względu na brak jednoznacznie sformułowanych zaleceń – dopuszcza się dwie zasadnicze strategie postępowania. Pierwsza z nich zakłada pozostawienie AF i ograniczenie się do zapobiegania powikłaniom, takim jak zatorowość obwodowa i niewydolność serca; druga zaś preferuje przywrócenie rytmu zatokowego. Ocena odległych efektów wspomnianych strategii stała się punktem wyjścia kilku randomizowanych badań klinicznych, których wyniki zostały ogłoszone ostatnio. Ich wyniki wykazały, że strategia farmakologicznej kontroli rytmu komór w obrębie AF – uważana dotychczas przez niektórych za formę paliatywnej terapii zarezerwowanej dla osób, u których wielokrotne próby przywrócenia lub utrzymania rytmu zatokowego nie powiodły się – jest co najmniej równie skuteczna, a na pewno mniej obciążająca pacjenta. W każdym z cytowanych badań częstość występowania powikłań zatorowych, szczególnie udaru mózgu, była wyższa w grupie chorych leczonych zgodnie ze strategią zmierzającą do przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego.


Migotanie przedsionków (AF) stanowi narastający problem kliniczny [1, 2]. Pomimo postępu, jaki dokonał się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń rytmu serca, AF jest nadal najczęściej występującą w codziennej praktyce klinicznej, złożoną postacią zaburzeń rytmu serca. Częstość występowania AF wzrasta wraz z wiekiem, ulegając podwojeniu w każdej dekadzie powyżej 55. roku życia. Zjawisko to – w obliczu wydłużającej się średniej długości życia oraz poprawy przeżywalności chorych z patologiami układu krążenia – powoduje, że liczba stwierdzanych przypadków AF co roku wzrasta [3]. AF jest także najczęstszą przyczyną hospitalizacji chorych ze stwierdzonymi zaburzeniami rytmu, co stanowi istotny problem o znaczeniu klinicznym i...


Pełna treść artykułu...