Migrena w praktyce podstawowej opieki zdrowotnej

Migrena jest najczęstszą chorobą neurologiczną. Wg aktualnych badań epidemiologicznych występuje u ok. 10 proc. populacji, wobec czego każdy lekarz styka się w swej praktyce z osobami dotkniętymi migreną. Znaczna część z nich choruje lekko, ma rzadkie i niezbyt ciężkie napady, ale przynajmniej co 4 chory wymaga okresowo pomocy lekarskiej. Można więc założyć, że w rejonie obejmującym 3 tys. podopiecznych co najmniej 70 chorych na migrenę będzie stałymi pacjentami lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.






Migrena nie jest chorobą niebezpieczną, nie powoduje cięższych następstw, ale – gdy przebiega ciężej – przysparza wielu cierpień i wpływa bardzo negatywnie na jakość życia, zmniejsza zdolność do pracy, w ciężkich napadach powoduje konieczność 1- lub kilkudniowego zwolnienia z pracy (może to być nawet kilkanaście dni w roku), wymaga troskliwej opieki i właściwego leczenia. Migrena bywa zwykle traktowana marginesowo, zarówno w czasie studiów lekarskich, jak też w kształceniu podyplomowym. W ostatnich latach, gdy zrozumiano jej niemałe społeczno-ekonomiczne znaczenie, na całym świecie podjęto działania, zmierzające do bardziej szerokiego i intensywnego dokształcania w tej dziedzinie lekarzy, zwłaszcza pierwszego kontaktu. Akcję tę promują na forum międzynarodowym odpowiednie towarzystwa naukowe (International Headache Society – IHS i European Headache Federation – EHF), w Polsce natomiast – Sekcja Badań Migreny Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (działająca od 1974 r.) i Polskie Towarzystwo Bólu Głowy (działające od 1997 r., adres internetowy www.ptbg.hg.pl).



Obraz kliniczny migreny


Istotę migreny stanowią napady bólu głowy, bardzo znamienne pod względem charakteru objawów. Rozróżnia się 2 główne postacie tych napadów:

- migrenę bez aury (zwaną dawniej migreną zwykłą),

- migrenę z aurą.

W napadzie migreny bez aury od początku pojawia się narastający ból głowy. Często bywa on połowiczy (hemikrania), tzn. obejmuje lewą lub prawą połowę głowy, dotyczy zwłaszcza okolicy czoła, oczodołu i skroni, ale może też obejmować całą głowę (holokrania). Ból jest przeważnie – ale nie wyłącznie – tętniący, dość lub bardzo silny, znamiennie zwiększa się pod wpływem zwykłej aktywności fizycznej (np. wchodzenia po schodach). Bólowi towarzyszą zazwyczaj nudności...


View full text...