Mikroorganizmy jelitowe człowieka i ich aktywność metaboliczna

Wstęp

Zespół mikroorganizmów jelitowych człowieka stanowi jeden z najbardziej zróżnicowanych gatunkowo ekosystemów na Ziemi. Liczba mikroorganizmów jelitowych człowieka wynosi ok. 1014 komórek i jest blisko 10-krotnie większa niż liczba komórek naszego organizmu. W ich składzie może się znajdować aż 1500 różnych gatunków bakterii [1]. Szczególnie aktywna, bo i najliczniejsza, jest populacja zamieszkująca jelito grube, która stanowi ok. 40–50% jego treści [2]. Ekosystem jelita grubego liczy ok. 1011–1012 komórek na 1 γ treści. Około 80% to mikroorganizmy „niehodowlane”, są one jednak często zmienne i występują w różnej liczbie u poszczególnych osób. Główne rodzaje stanowią ok. 30% bakterii jelitowych i są obecne u każdego człowieka, natomiast pozostałe mikroorganizmy u każdego z nas są unikatowe. W jelicie grubym przeważają bakterie bezwzględnie beztlenowe należące do rodzajów Bacteroides, Clostridium, Ruminococcus, Butyrovibrio, Fusobacterium, Eubacterium, Peptostreptococcus i Bifidobacterium. Bakterie tlenowe i względnie beztlenowe obejmują pałeczki Gram-ujemne należące do rodziny Enterobacteriaceae, Gram-dodatnie pałeczki Lactobacillus, ziarniaki z rodzaju Enterococcus i Streptococcus oraz śladowe ilości drożdży (102–104 komórek na 1 g) [3]. Łączna biomasa mikroorganizmów jelitowych sięga ok. 1,5–2 kg.

Rozmieszczenie mikroorganizmów w różnych odcinkach przewodu pokarmowego

W różnych odcinkach przewodu pokarmowego człowieka środowisko jest odmienne, co powoduje, że skład zespołu mikroorganizmów jest zróżnicowany. W jamie ustnej wykryto 700 gatunków z 9 typów bakterii i jednego typu archeonów [4]. Liczba mikroorganizmów w jamie ustnej wynosi ok. 108 jtk (jednostka tworząca kolonię) na 1 γ treści i przeważają bakterie z rodzajów Streptococcus, Peptococcus, Staphylococcus, Bifidobacterium, Lactobacillus, a także Fusobacterium. W przełyku i górnym odcinku przewodu pokarmowego szybki przepływ treści pokarmowej ogranicza rozwój mikroorganizmów. Aktywność sekrecyjna żołądka (pH 1–2) i dwunastnicy (pH 6–7) powoduje zamieranie większości bakterii. Liczba bakterii w żołądku wynosi < 10 jtk/g, natomiast w dwunastnicy 101–103 jtk/g. W żołądku, w kwaśnym środowisku, możliwy jest rozwój bądź zachowanie żywotności przez nieliczne bakterie, takie jak Helicobacter pylori, Lactobacillus i Streptococcus, oraz drożdże Candida albicans. Liczba drobnoustrojów w jelicie czczym zwiększa się do 105–107 jtk/g, a najważniejszymi są Bacteroides, Lactobacillus oraz Streptococcus. W jelicie krętym liczba bakterii osiąga poziom 107–108 jtk/g i przeważają rodzaje Bacteroides, Clostridium, Enterococcus, Lactobacillus i Veillonella oraz z rodziny Enterobacteriaceae. W jelicie grubym wolniejszy pasaż jelitowy stwarza warunki korzystne dla rozwoju bogatszej biocenozy bakteryjnej. Występuje tam ok. 1010–1012 jtk/g, należących do ok. 800 gatunków z 9 typów bakterii i jednego z archeonów [4]. Przeważają bakterie z rodzaju Bacteroides, Clostridium, Bifidobacterium, Enterococcus, Eubacterium, Fusobacterium, Peptostreptococcus, Ruminococcus, Streptococcus, a także Bacillus. Jelito grube człowieka jest najbardziej aktywnym metabolicznie organem naszego organizmu. Mikroorganizmy jelitowe prowadzą głównie procesy fermentacyjne niestrawionych resztek pokarmowych, które wraz z dietą są wprowadzane do organizmu. Poszczególne odcinki jelita grubego są zasiedlane przez różnorodne mikroorganizmy, których rozwój uwarunkowany jest zarówno czynnikami fizjologicznymi, jak i anatomicznymi oraz zachodzącymi tam procesami fizykochemicznymi. Część wstępująca charakteryzuje się dużym stężeniem dostępnych tam sacharydów, produktów ich przemian, głównie krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych (short-chain fatty acids – SCFA) – octowego, propionowego i masłowego. Wilgotność środowiska jest wysoka, a pH wynosi ok. 5,5–6,0. Czas tranzytu treści w tym odcinku jelita grubego wynosi 6–16 godz. Wszystkie te czynniki zapewniają dogodne warunki wzrostu mikroorganizmów, natomiast w części zstępującej jelita grubego przeważają procesy proteolizy, a stężenie produktów przemian białek w części dystalnej okrężnicy jest 90–100 razy większe niż w części proksymalnej. Mniejsza jest liczba SCFA, czas tranzytu wydłuża się do 36 godz., a pH wzrasta do 7,0. Wytwarzane są związki toksyczne, takie jak amoniak, fenole i aminy, oraz gazy (wodór, dwutlenek węgla i metan) [5].

Filogenetyczna analiza genów 16S rDNA sekwencji pozyskanych w wyniku biopsji z różnych części jelita człowieka pozwoliła na wyszczególnienie 6 głównych filogenetycznych typów (Phylum) bakterii, tj. Firmicutes, Bacteroidetes, Proteobacteria, Fusobacteria, Verrucomicrobia oraz Actinobacteria. Analiza genów kodujących 16S rDNA wykazała, że w poszczególnych odcinkach jelita zachodzą zmiany udziału poszczególnych mikroorganizmów. Blisko 70% drobnoustrojów bytujących w jelicie czczym to Streptococcus, natomiast ok. 13% stanowią Proteobacteria. W części dystalnej jelita cienkiego udział Streptococcus jest niewielki, natomiast 50% to Bacteroides i 37% bakterie z rodzaju Clostridium. Okrężnica wstępująca, gdzie dochodzi do znacząco szybkiego rozwoju mikroorganizmów, jest zasiedlana głównie przez Clostridium (61%) i w mniejszym stopniu niż w części dystalnej przez rodzaj Bacteroides (27%), natomiast w odbytnicy udział zarówno bakterii z rodzaju Bacteroides, jak i Clostridium jest zbliżony (44%) (ryc. 1.) [6]. Mikroorganizmy występujące w świetle jelit zdecydowanie różnią się od tych, które wiążą się z nabłonkiem jelitowym. Okazuje się, że wśród mikroorganizmów światła jelita przeważają gatunki beztlenowe, podczas gdy obecność tlenu w śluzie jelitowym stwarza dogodne warunki do rozwoju mikroaerofili na nabłonku jelitowym. Mikroorganizmy treści jelita w słabym stopniu informują o rzeczywistym składzie zespołu mikroorganizmów jelitowych. Ponadto wielu mikroorganizmów zasiedlających to środowisko nie potrafimy hodować w warunkach in vitro. Porównanie względnej liczebności populacji mikroorganizmów jelita ślepego i kału zdrowych osób, określonych na podstawie hybrydyzacji dot blot 16S rRNA z wykorzystaniem sond oligonukleotydowych specyficznych dla danego rodzaju lub gatunku drobnoustroju, wykazało, że liczebność populacji bezwzględnie beztlenowych bakterii należących do rodzaju Bacteroides, Clostridium leptum i Clostridium coccoides jest znacząco mniejsza w jelicie ślepym niż w kale, natomiast liczebność względnie beztlenowych bakterii Lactobacillus czy Escherichia coli była większa w jelicie ślepym w stosunku do ich liczebności w kale człowieka (tab. I) [7]. Analiza metagenomowa dowiodła, że zespół mikroorganizmów okrężnicy dorosłego człowieka reprezentowany jest głównie przez rodzaje należące do Bacteroidetes, Firmicutes, Actinobacteria i Proteobacteria [8].

Czynniki wpływające na układ zespołu mikroorganizmów jelitowych

Przewód pokarmowy człowieka można uznać za wysoce specyficzny i skomplikowany ekosystem, opierający się na wzajemnej interakcji pomiędzy produktami pokarmowymi, komórkami gospodarza i mikroorganizmami. Podstawowy zespół mikroorganizmów jelitowych, czyli tzw. rdzeń, to zespół genów obecnych w danym środowisku (np. jelito i jego okolice) u większości ludzi, natomiast zmienny zespół mikroorganizmów reprezentuje zestaw genów obecnych w danym środowisku, ale u mniejszości osób. Istnieje wiele czynników, które mogą indukować zmienność zespołu mikroorganizmów jelitowych (ryc. 2.) [9].

Zespół mikroorganizmów jelitowych każdego człowieka jest unikatowy i ma charakter klimaksowy, tzn. jest dość stabilny i zmienia się dopiero pod wpływem drastycznego czynnika (np. antybiotyku, operacji chirurgicznej), a po zaprzestaniu jego działania z reguły powraca do stanu typowego dla danego organizmu [10]. Podstawowymi czynnikami, które mają wpływ na skład tego zespołu, są przede wszystkim: wiek, rodzaj diety, terapie antybiotykowe, perystaltyka i produkcja metabolitów przez bakterie jelitowe [11]. Układ mikroorganizmów jelitowych nie jest taki sam przez całe życie. Porównując dzieci, dorosłych i ludzi w podeszłym wieku, Gavini i wsp. [12] wykazali zmienną liczebność bakterii z rodzaju Bifidobacterium i rodziny Enterobacteriaceae w jelicie grubym. Stwierdzili, że Escherichia coli była obecna w 93% wszystkich prób. U dzieci przeważały bakterie z rodzaju Enterobacter i Klebsiella, natomiast u dorosłych Proteus i Providencia. Wśród gatunków Bifidobacterium najczęściej występował Bifidobacterium longum (u 73% dzieci i 82% dorosłych), podczas gdy u ludzi starych wykrywalność rodzaju Bifidobacterium była poniżej poziomu 102/g. Również Hopkins i wsp. [11] potwierdzili zmienność bakterii jelitowych w różnych grupach wiekowych (5 dzieci, 7 dorosłych, 4 osoby starsze). Wykazali, że liczba bakterii z rodzaju Bifidobacterium znacząco się zmniejsza wraz z wiekiem, natomiast zwiększa się liczba Enterobateriaceae i Enterococcus (tab. II).

Poza różnicami w liczebności podstawowych rodzajów bakterii jelitowych występuje także zróżnicowanie gatunkowe. Badanie dotyczące 23 zdrowych dzieci [13] wskazuje, że u 30,4% z nich występuje Bifidobacterium adolescentis, u 17,4% – B. bifidum, u 26,1% – B. breve, u 13% – B. dentium, a u 47,8% – B. longum. Zespół mikroorganizmów jelitowych jest determinowany ściśle przez czynniki osobnicze i środowiskowe. Teorię, że skład mikroorganizmów jelitowych jest cechą indywidualną dla danej osoby i kształtuje się wraz z wiekiem, potwierdzają także badania przeprowadzone przez Mackie i wsp. [14]. Zmienność osobnicza zespołu mikroorganizmów jelitowych u ludzi zdrowych uniemożliwia ustalenie jakiegokolwiek modelowego wzoru mikroorganizmów dotyczącego zarówno ich proporcji, jak i rodzajów. Przeprowadzone przez Delgado i wsp. [15] badania liczebności poszczególnych rodzajów drobnoustrojów wyizolowanych z próbek kału pobieranych przez rok od 2 dorosłych (46 i 60 lat), zdrowych, nieprzyjmujących leków osób wykazały znaczne różnice. Okazało się, że u osoby 46-letniej liczba bakterii z rodzaju Clostridium w ciągu roku mieściła się w granicach 109–1010 jtk/g, natomiast u osoby 60-letniej 108–1011 jtk/g. Liczba bakterii Bifidobacterium u osoby 46-letniej zwiększyła się z 108 jtk/g do 1010 jtk/g, natomiast u osoby 60-letniej z 107 jtk/g do 1010 jtk/g. Zaobserwowano także różnice w liczbie bakterii z rodziny Enterobacteriaceae od 100 do 1000 razy w zależności od miesiąca, w którym pobierano próby do analizy.

Zaburzenia równowagi zespołu mikroorganizmów jelitowych wynikające ze złej diety mogą prowadzić do wielu schorzeń – od zapalenia jelita grubego, poprzez alergie, otyłość, nawet do nowotworów jelita grubego. Dowiedziono, że u osób otyłych liczebność bakterii z typu Firmicutes jest zwiększona, a Bacteroidetes zmniejszona w stosunku do liczebności tych bakterii u ludzi szczupłych. To sugeruje, że rodzaj i ilość pożywienia może spowodować zmiany w składzie ilościowym zespołu mikroorganizmów jelitowych [16]. Dieta bogata w tłuszcze przyczynia się do zwiększonej degradacji i wydzielania kwasów żółciowych, natomiast zwiększone spożywanie czerwonego mięsa sprzyja powstawaniu nitrozoamin [17]. Badania in vivo prowadzone na szczurach dowodzą, że mikroorganizmy jelitowe wegetarian w mniejszym stopniu aktywują związki prokancerogenne przedostające się do jelita grubego wraz z dietą niż mikroorganizmy osób stosujących podstawową dietę. Niestrawiony błonnik z diety wegetarian przechodzi do jelita grubego, gdzie podlega całkowitej fermentacji z udziałem mikroorganizmów jelitowych. Powstające produkty, m.in. SCFA, korzystnie wpływają na zdrowie człowieka [18].

Niekorzystne zmiany w układzie mikroorganizmów jelitowych mogą być także powodowane podawaniem antybiotyków, co często prowadzi do nadmiernego namnożenia mikroorganizmów opornych na dany antybiotyk, co z kolei może się stać przyczyną zatruć pokarmowych i przede wszystkim biegunek, które są nierozerwalnie związane ze wszelkimi zmianami zachodzącymi w zespole mikroorganizmów jelitowych. Wykazano, że ramoplanina, ampicylina, wankomycyna, bacytracyna i metronidazol są aktywne w stosunku do różnych grup drobnoustrojów jelitowych. Ramoplanina i wankomycyna okazały się wysoce aktywnymi antybiotykami w stosunku do bakterii Gram-dodatnich i relatywnie mniej aktywnymi w stosunku do Gram-ujemnych, zwłaszcza z rodzaju Bacteroides, Prevotella i Veillonella. Ampicylina była słabo aktywna w stosunku do Gram-ujemnych laseczek Clostridium bolteae i C. clostridiforme. Metronidazol okazał się wysoce aktywnym antybiotykiem w stosunku do wszystkich grup badanych mikroorganizmów jelitowych, z wyjątkiem rodzaju Bifidobacterium [19].

Funkcje mikroorganizmów jelitowych

Funkcje, które pełnią mikroorganizmy zasiedlające jelita człowieka, można zaliczyć do jednej z trzech grup: troficznej, metabolicznej oraz immunologicznej. Grupy te nie stanowią odrębnych elementów, lecz częstokroć wzajemnie się uzupełniają. Funkcja metaboliczna polega na rozkładzie resztek pokarmowych na drodze fermentacji czy wytwarzaniu niezbędnych dla organizmu witamin (z grupy B oraz K). Tworzone w wyniku fermentacji SCFA są źródłem energii dla komórek nabłonka jelita grubego (kolonocytów). Dzięki obecności drobnoustrojów jelitowych poprawia się również przyswajalność niezbędnych składników mineralnych oraz elektrolitów, takich jak: sód, wapń, magnez czy potas. Funkcja metaboliczna i jednocześnie regulująca funkcjonowanie gospodarki jelitowej polega także na wytrącaniu cholesterolu. Bakterie jelitowe, wytwarzając hydrolazy, wpływają bowiem na metabolizm tłuszczów w wątrobie, dzięki czemu pośrednio oddziałują na metabolizm cholesterolu i kwasów tłuszczowych.

Funkcja troficzna stanowi częściowo uzupełnienie funkcji metabolicznej. Jej zasadniczymi celami są ochrona nabłonka jelitowego i zapewnienie jego ciągłości. Efekt ten uzyskuje się przede wszystkim poprzez syntezę związków odżywczych dla kolonocytów, takich jak SCFA. Związki te nie tylko przyczyniają się do utrzymania ciągłości nabłonka, lecz także korzystnie oddziałują na własnych producentów. W przeprowadzonych badaniach wskazuje się na duże znaczenie zwłaszcza kwasu masłowego. Głównymi producentami maślanu są takie bakterie, jak: Faecalibacterium prausnitzii, z rodzaju Clostridium, Butyrivibrio, Eubacterium i inne [20]. Kwas masłowy nie tylko odżywia komórki jelita, wpływa również na ich dojrzewanie i prawidłowe różnicowanie. W doświadczeniach prowadzonych na zwierzętach wykazano istotną zależność pomiędzy stężeniem maślanów w jelicie grubym a poprawą przyrostu masy ciała i wzrostu. Zanotowano ponadto zwiększenie liczby komórek wyściełających kosmki jelitowe i komórek w kryptach jelitowych. Obserwowane krypty jelitowe były głębsze, a kosmki jelitowe wyższe [21]. Maślany odgrywają też istotną rolę w procesie apoptozy. Wykazano dodatni wpływ omawianych substancji na indukcję programowanej śmierci komórek z linii nowotworowej. Dotychczas przeprowadzone analizy na komórkach raka jelita grubego wykazały efektywność kwasu masłowego w hamowaniu rozwoju komórek nowotworowych i indukcji ich apoptozy [22]. Można więc stwierdzić, że kwas masłowy jest sprzymierzeńcem układu odpornościowego i odgrywa istotną rolę w eliminacji komórek przeobrażonych. Co ciekawe, maślan korzystnie wpływa także na różnicowanie niezmienionych nowotworowo komórek nabłonka, promując je i wspierając ich rozwój.

Kolejnym elementem troficznej roli mikrobiota jelitowego jest stymulacja syntezy mucyn przez komórki nabłonkowe. Mucyny należą do sacharydów, a tworzona przez nie kleista warstwa chroni nabłonek jelitowy przed kontaktem z toksynami i drobnoustrojami patogennymi. W badaniu Mack i wsp. [23] wykazano ponadto zdolność mucyn do hamowania procesu replikacji wirusów. Jednym z podstawowych zadań mikroorganizmów jelitowych jest ochrona organizmu przed szkodliwą kolonizacją. Strategia ta realizowana jest w części poprzez udział w wytwarzaniu ochronnej warstwy śluzowej – swoistej bariery. Eliminacja patogenów odbywa się ponadto poprzez inhibicję kompetytywną. Zajmując receptory dostępne na powierzchni nabłonka, bakterie jelitowe uniemożliwiają drobnoustrojom patogennym kolonizację środowiska, a w konsekwencji hamują ich namnażanie. Efekt ten jest również osiągany poprzez enzymatyczną modyfikację receptorów przez bakterie jelitowe [24]. Eliminacja patogenów odbywa się ponadto w wyniku konkurencji międzygatunkowej o składniki pokarmowe. Monomery glukozy, kwas sialowy czy N-acetyloglukozoamina są efektywniej przyswajane przez ekosystem jelitowy niż przez bakterie egzogenne [25]. Eliminacja niepożądanych mikroorganizmów jest także wynikiem wydzielania przez wiele autochtonicznych bakterii jelitowych licznych substancji o aktywności przeciwdrobnoustrojowej, takich jak: kwasy organiczne (obniżają pH), nadtlenek wodoru, związki systemu laktoperoksydazy, diacetyl czy bakteriocyny [26]. Funkcja ochronna mikrobiota jest również realizowana przez stymulację układu immunologicznego przewodu pokarmowego.

W wyniku ewolucji wykształciły się mechanizmy odpowiadające za szybką eliminację drobnoustrojów i antygenów wnikających do organizmu. Jest to główna rola układu odpornościowego. Połączenie obecnych w organizmie receptorów TLR (tool-like receptors) oraz domen NOD (nucleotide oligomerisation domain) ze strukturami komórek bakterii, np. peptydoglikanem, aktywuje reakcję immunologiczną. Efektem jest wytworzenie mediatorów stanu zapalnego i rozwój zapalenia. Jedynym wyjątkiem jest układ odpornościowy przewodu pokarmowego (gut-associated lymphoid tissue – GALT). Obecność bakterii jelitowych nie wywołuje niepożądanej reakcji, co więcej – jest elementem niezbędnym do prawidłowego dojrzewania odporności jelitowej. Ciągła aktywacja receptorów stanowi swoisty „trening” komórek odpornościowych, utrzymuje je w gotowości do obrony przed drobnoustrojami patogennymi. Bakterie autochtoniczne korzystnie wpływają na odpowiedź komórkową i humoralną. Sprawna eliminacja patogenów odbywa się dzięki stymulacji syntezy przeciwciał IgA i IgG, aktywacji limfocytów oraz procesu fagocytozy. Obserwuje się również wpływ na profil produkcji cytokin, sprzyjający łagodzeniu powstałego stanu zapalnego [27].

Mnogość funkcji pełnionych przez mikrobiota czyni ten ekosystem jednym z najważniejszych układów w ludzkim organizmie.

Aktywność enzymatyczna mikroorganizmów jelitowych indukująca nowotwory jelita grubego

Nadmierna aktywność enzymów bakterii występujących najczęściej w jelicie grubym może doprowadzić do generowania wielu produktów genotoksycznych, mutagennych i kancerogennych. Jeśli gatunki tych bakterii staną się dominujące, wówczas mogą się przyczyniać do powstawania nowotworów, w szczególności jelita grubego. Rozwój określonych grup mikroorganizmów jelita grubego, o określonej aktywności enzymatycznej, jest w 80% związany z dietą i produktami metabolizmu bakteryjnego, którego efektem jest powstawanie związków toksycznych dla organizmu. W syntezie związków toksycznych i kancerogennych biorą udział enzymy bakterii jelitowych, wśród których najwyższą aktywnością charakteryzują się -glukuronidaza i -glukozydaza. Do mikroorganizmów jelitowych o aktywności -glukuronidazy można zaliczyć bakterie Escherichia coli, Clostridium perfringens, C. paraputrificum, Bacteroides fragillis, B. vulgatus, B. uniforme, Ruminococcus gnavus, Staphylococcus, Peptostreptococcus oraz Eubacterium [28], natomiast mikroorganizmy o najwyższej aktywności -glukozydazy to Bacteroides uniforme, Clostridium paraputrificum, C. clostridiforme, a także Enterococcus faecalis [29]. Aktywność enzymatyczna mikroorganizmów jelitowych człowieka w dużej mierze wiąże się z dietą, dlatego przeprowadzono badania u dzieci w pierwszych 6 mies. ich życia. Wykazano, że aktywność -glukuronidazy bakterii jelitowych u dzieci karmionych mieszankami sztucznymi była wyższa niż u dzieci karmionych mlekiem matki. Dodatkowo stwierdzono, że kolonizacja bakterii jelitowych dzieci karmionych mlekiem matki przebiega inaczej niż u dzieci karmionych mieszankami sztucznymi, u których przeważały Enterobateriaceae nad Bifidobacterium, natomiast Clostridium i Bacteroides stanowiły 50–80% składu mikroflory jelitowej takiego dziecka [30]. Istnieje silny związek pomiędzy chorobami jelit, w tym nowotworami, a szkodliwym działaniem mikroorganizmów jelitowych. Porównanie aktywności -glukuronidazy i -glukozydazy bakterii Clostridium wyizolowanych od osób ze zdiagnozowanym rakiem jelita grubego i bakterii wyizolowanych od osób zdrowych wskazuje na zwiększoną o 33–103% aktywność tych enzymów. Ponadto zaobserwowano, że u osób z nowotworem jelita grubego następuje zwiększenie liczebności bakterii z rodzaju Clostridium, bakterii o wysokiej aktywności -glukuronidazy i -glukozydazy [29].

Podsumowanie

Uwarunkowania wskazują na niemożność ścisłego ustalenia, jakie mikroorganizmy i w jakiej liczbie powinny występować w jelitach człowieka i jaki „wzór” mikroorganizmów jest korzystny lub niekorzystny dla zdrowia. W dalszym ciągu nie ma w pełni wiarygodnych metod badania zespołu mikroorganizmów jelitowych. Dla dalszego rozwoju stosowanych technologii i metod, które odpowiedziałyby na wiele pytań leżących u podstaw zdrowia i chorób przewodu pokarmowego człowieka, konieczne jest zrozumienie, co kształtuje ekosystem jelitowy. Jak istotne są interakcje między różnymi mikroorganizmami, mikroorganizmami a gospodarzem, a także jak ich aktywność enzymatyczna może wpłynąć na organizm człowieka. Jak dieta, wiek, schorzenia i stosowane chemioterapeutyki warunkują zróżnicowanie zespołu mikroflory jelitowej poszczególnych ludzi. Poznanie i wyjaśnienie biologicznych mechanizmów warunkujących prawidłowe funkcjonowanie zespołu mikroorganizmów jelitowych być może pozwoli w przyszłości na poszerzenie stanu wiedzy w tym zakresie.

Piśmiennictwo

 1. Hooper LV, Gordon JI. Comensal host-bacterial realtionship In the gut. Science 2002; 292: 1115-8.

 2. Tannock G. A fresh look at the intestinal microflora. In: Probiotics: a critical review. Tannock G (ed.). Horizon Scientific Press 1999; 5-14,

 3. Nowak A, Libudzisz Z. Mikroorganizmy jelitowe człowieka. Stand Med 2008; 1: 372-9.

 4. Dethlefsen L, Eckburg PB, Bik EM, et al. Assembly of the human intestinal microbiota. Trends Ecol Evol 2006; 21: 517-23.

 5. Schneeman BO. Gastrointestinal physiology and functions. Brit J Nutr 2002; 88: 159-63.  

6. Wang M, Ahrné S, Jeppsson B, et al. Comparison of bacterial diversity along the human intestinal tract by direct cloning and sequencing of 16S rRNA genes. FEMS Microbial Ecol 2005; 54: 219-31.  

7. Marteau P, Pochart P, Doré D, et al. Comparative study of bacteria groups within the human cecal and fecal microbiota. Appl Environ Microbiol 2001; 67: 4939-42.

 8. Ventura M, Turroni F, Canchaya C, et al. Microbial diversity in the human intestine and novel insights from metagenomics. Front Biosci 2009; 14: 3214-21.

 9. Turnbaugh PJ, Ley RE, Hamady M, et al. The human microbiome project. Nature 2007; 449: 804-10.

10. Nowak A, Libudzisz Z. Zespół mikroorganizmów jelitowych – czy wiemy, jaki powinien być? Stand Med 2009; 1: 120-7.

11. Hopkins MJ, Sharp R, Macfarlane GT. Variation in human intestinal microbiota with age. Digest Liver Dis 2002; 34: 12-8.

12. Gavini F, Cayuela C, Antoine JM, et al. Differences in the distribution of Bifidobacterial and Enterobacterial species in human faecal microflora of Three different (children, adults, elderly) age groups. Microb Ecol Health D 2001; 13: 40-5.

13. Turroni F, Ribbera A, Foroni E, et al. Human gut microbiota and bifidobacteria: from composition to functionality. Antonie van Leeuwenhoek 2008; 94: 34-50.

14. Mackie RI, Sghir A, Gaskins HR. Developmental microbial ecology of the neonatal gastrointestinal tract. Am J Clin Nutr 1999; 69: 1035-45.

15. Delgado S, Suárez A, Mayo B. Identification of dominant bacteria in feces and colonic mucosa from healthy spanish adults by culturing and by 16S rDNA sequence analysis. Digest Dis Sci 2006; 51: 744-51.

16. DiBaise JK, Zhang H, Crowell MD, et al. Gut microbiota and its possible relationship with obesity. Mayo Clin Proc 2008; 83: 460-9.

17. Hughes R, Rowland R. Metabolic activities of the gut mikroflora in relation to cancer. Microb Ecol Health Dis 2000; 2: 179-85.

18. Blaut M, Clavel T. Metabolic diversity of the intestinal microbiota: implications for health and disease. J Nutr 2007; 137: 751-5.

19. Finegold SM, John SS, Vu AW, et al. In vitro activity of ramoplanin and comparator drugs against anaerobic intestinal bacteria from the perspective of potential utility in pathology involving bowel flora. Anaerobe 2004; 10: 205-11.

20. Hold GL, Schwiertz A, Aminov RI, et al. Oligonucleotide probes that detect quantitatively significant groups of butyrate-producing bacteria in human faces. Appl Environ Microb 2003; 69: 4320-4.

21. Galfi P, Bokori J. Feeding trial in pigs with a diet containing sodium n-butyrate. Acta Veterinaria Hungarica 1990; 38: 3-17.

22. Hague A, Elder DJE, Hicks DJ, et al. Apoptosis in colorectal tumor cells: induction by the short-chain fatty acids butyrate, propionate, acetate and by the bile salt deoxycholate. Int J Cancer 1995; 60: 400-6.

23. Mack DR, Michail S, Wei S. Probiotics inhibit enteropathogenic E. coli adherence in vitro by inducing intestinal mucin gene expression. Am J Physiol 1999; 276: 941-50.

24. O'Hara AM, Shanahan F. Gut microbiota: mining for therapeutic potential. Clin Gastroenterol Hepatol 2007; 5: 274-84.

25. Wilson KH, Perini I. Role of competition for nutrients in suppression of Clostridium difficile by the colonic microflora. Infect Immun 1988; 56: 2610-4.

26. Vandenbergh P. Lactic acid bacteria, their metabolic products and interference with microbial growth. Microbiol Rev 1993; 12: 222-38.

27. Haller D, Bode C, Hammes WP, et al. Non-pathogenic bacteria elicit a differential cytokine response by intestinal epithelial cell/leucocyte co-cultures. Gut 2000; 47: 79-87.

28. De Moreno de le Blanc A, Perdigón G. Reduction of beta-glucuronidase and nitroreductase activity by yoghurt in a murine colon cancer model. Biocell 2005; 29: 15-24.

29. Nakamura J, Kubota Y, Miyaoka M, et al. Comparison of four microbial enzymes in Clostridia and Bacteroides isolated from human feces. Microbiol Immunol 2002; 46: 487-90.

30. Gil A, Rueda R. Modulation of intestinal microflora by specific dietary components. Microb Ecol Health Dis 2000; 2: 31-9.