Molekularne aspekty dziedzicznie uwarunkowanych niedosłuchów

Dziedzicznie uwarunkowane zaburzenia słuchu są klinicznie i genetycznie bardzo heterogenną grupą, do której zalicza się ok. 1/3 wszystkich przypadków upośledzenia słuchu u ludzi. Dane epidemiologiczne wskazują, że 1–2:1000 dzieci jest głuchych od urodzenia lub głuchnie w pierwszym okresie życia, aż połowa z nich może być zaliczona do grupy
z genetycznym uwarunkowaniem wady.
Na podstawie obrazu klinicznego, towarzyszących dodatkowych patologii lub ich braku,
u osoby niesłyszącej możemy rozróżnić niedosłuch izolowany (ok. 67%) lub występujący
w zespołach wad (ok. 33%). Dalej, w odniesieniu do niedosłuchów izolowanych, podział dotyczy sposobu dziedziczenia wady – 18% dziedziczonych jako cecha autosomalnie dominująca, 80% – autosomalnie recesywna, 1–2% sprzężona z chromosomem X. Pozostały ułamek procenta to niedosłuchy dziedziczone w linii matczynej związane z mitochondrialnym DNA.
W miarę ulepszania metod diagnostyki molekularnej oraz stopniowego wprowadzania testów skryningowych do praktyki klinicznej, w coraz większym odsetku identyfikuje się defekt genetyczny leżący u podłoża wady. Przełożenie zdobytych informacji w zakresie badań podstawowych na codzienną praktykę kliniczną nabiera jeszcze większego znaczenia,
a identyfikacja podłoża genetycznego upośledzenia słuchu to podstawowy krok do zrozumienia reguł odpowiedzialnych za proces słyszenia oraz podstawowy element do opracowywania nowych metod leczenia opartych na terapiach genowych czy regeneracji komórek.
Autorzy przedstawiają krótki przegląd dotyczący aktualnej wiedzy na temat genetycznego podłoża upośledzenia słuchu, zagadnień diagnostyki molekularnej głuchoty oraz opcji leczenia opartych na terapii genowej.

Hereditary hearing impairment (HI) is a clinically and genetically heterogeneous entity, which assumedly present at least one third of all hearing impairment in humans. The incidence of severe to profound hearing loss in newborns is 1-2 in 1000 live births. At least 50% of these cases can be attributed to genetic causes. Depending on the clinical appearance, syndromic and non-syndromic hereditary hearing impairment can be distinguished. Up to 33% of all hereditary hearing impairment is syndromic. This entity includes 1168 syndromes with otologic manifestations. The remaining 67% represents non-syndromic hearing impairment with no additional clinical features besides HI. Non-syndromic HI is further classified by the mode of inheritance in autosomal-dominant (18%), autosomal-recessive (80%), X-linked (1-2%) and mitochondrial (<1%) hearing impairment.
Identification of the molecular background of hearing loss is a first step to understand mechanisms which form the knowledge basis for a causal treatment of the loss of hearing based on new technologies such as gene therapy or cell regeneration
The authors present a brief overview on current status on gene identification, the diagnostic considerations when evaluating a patient who might have a hereditary hearing impairment as well as briefly describe treatment options based on gene therapy.