NADCIŚNIENIE TĘTNICZE
Inhibitor konwertazy angiotensyny w połączeniu z antagonistą receptora angiotensyny II w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Indywidualizacja terapii czy evidence-based medicine?

W leczeniu nadciśnienia tętniczego coraz częściej stosuje się terapię skojarzoną, szczególnie u osób o dużym ryzyku sercowo--naczyniowym. Korzystne są połączenia leków o różnym mechanizmie działania, ponieważ nasilają one wpływ na ciśnienie tętnicze, a także wzajemnie neutralizują działania uboczne. Zastosowanie terapii skojarzonej złożonej z dwóch leków zwykle umożliwia obniżenie ciśnienia o 8–15%. Według opinii ekspertów zawartej w najnowszych zaleceniach dotyczących leczenia nadciśnienia tętniczego, większość pacjentów wymaga leczenia skojarzonego, którego składniki należy stosować w dawkach mniejszych niż w wypadku monoterapii. Korzyści z połączenia leków, często o różnym punkcie uchwytu, wynikają głównie z maksymalizacji efektu hipotensyjnego (efekt sumowania lub synergizm), a także z minimalizacji działań niepożądanych elementów składowych terapii (zmniejszenie dawek leków). Należy jednak pamiętać, że celem leczenia nadciśnienia tętniczego jest nie tylko zapewnienie wymaganej skuteczności hipotensyjnej, ale także ochrona przed rozwojem powikłań narządowych i normalizacja czynnościowo-strukturalna układu sercowo-naczyniowego. Szczególnie korzystne są tu leki blokujące układ renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), inhibitory konwertazy angiotensyny oraz antagoniści receptora angiotensyny II, stosowane coraz częściej jednocześnie jako terapia skojarzona [1].