Na wsi choruje się i umiera inaczej

Szanowna Redakcjo, Szanowni Państwo!
Na wsi choruje się i umiera inaczej – to zdanie powtarzam często na różnych forach, podczas spotkań czy konferencji. W moim liście chcę zwrócić Państwa uwagę na wyzwania, jakie stoją przed domową opieką paliatywną nad chorymi mieszkańcami obszarów wiejskich w Polsce.
Założona przeze mnie Fundacja Hospicjum Proroka Eliasza działa na obszarach wiejskich wschodniego Podlasia od kilkunastu lat. W ramach hospicjum domowego wspieramy osoby nieuleczalnie chore oraz ich domowych opiekunów z pięciu podlaskich gmin z dwóch powiatów – hajnowskiego i białostockiego. Od prawie roku prowadzimy także wiejskie hospicjum stacjonarne.
Wciąż stawiamy czoła niedostatkom ochrony zdrowia na wsi, a także następstwom rozdziału opieki zdrowotnej od opieki społecznej.
Przez pierwszych pięć lat naszego istnienia na Podlasiu świadczyliśmy profesjonalną opiekę nad osobami u kresu życia bez wsparcia ze strony Państwa (ze względu na sztywność reguł kontraktowania funkcjonowaliśmy bez finansowania NFZ). Mogliśmy więc działać, odpowiadając na realne potrzeby naszych beneficjentów, a nie tylko na wymagania mające zadowolić płatnika.
Dwukrotnie realizowaliśmy granty w ramach projektów ASOS (Aktywność Społeczna Osób Starszych) dające możliwość większego wsparcia, bardziej adekwatnego do potrzeb zależnych i nieuleczalnie chorych mieszkańców obszarów wiejskich.
Zrealizowaliśmy w 2018 r. innowację społeczną ”Nowy model hospicjum działającego na obszarach wiejskich” [1], obecnie przyjętą do multiplikacji (skalowania) [2].
Podjęliśmy działania mające na celu aktywizowanie pomocy sąsiedzkiej na obszarach wiejskich [3]. Starania, aby opiekę paliatywną dla osób u kresu życia na wsiach uczynić dostępną i adekwatną do realnych potrzeb, są owocem naszych wieloletnich doświadczeń i obserwacji. Wynikają z codziennej praktyki, refleksji nad naszymi doświadczeniami i z analizy danych publikowanych przez między innymi GUS, EFRWP (Europejski Fundusz Rozwoju Wsi Polskiej), badań i raportów NIK oraz Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN i współpracy z niektórymi z tych instytucji.
Obecnie, wspólnie z partnerami projektu „Dać to, czego naprawdę potrzeba”, opisujemy i badamy sposób opieki nad osobami nieuleczalnie chorymi i ich bliskimi. Ma to przyczynić się do profesjonalnego wsparcia beneficjentów naszego hospicjum domowego (którymi są mieszkańcy obszarów wiejskich) w sposób elastyczny, adekwatny do realnych...


Pełna treść artykułu...