eISSN: 1897-4309
ISSN: 1428-2526
Contemporary Oncology/Współczesna Onkologia
Current issue Archive Manuscripts accepted About the journal Supplements Addendum Special Issues Editorial board Reviewers Abstracting and indexing Subscription Contact Instructions for authors Publication charge Ethical standards and procedures
Editorial System
Submit your Manuscript
SCImago Journal & Country Rank
2/2004
vol. 8
 
Share:
Share:

New antiviral compounds

Elżbieta Wiater
,
Wiesław Wiktor Jędrzejczak

Współcz Onkol (2004) vol. 8; 2 (65–69)
Online publish date: 2004/03/15
Article file
- Nowe leki.pdf  [0.21 MB]
Get citation
 
 
WSTĘP


Wirusy z rodziny Herpesviridae, tj. HSV, VZV, HCMV, są powszechnie występującymi patogenami człowieka. Ocenia się, że ok. 50–80 proc. dorosłej populacji jest zakażonych HSV-1 [1] i 60–90 proc. populacji wirusem HCMV [2]. U osób bez zaburzeń odporności zakażenia te (zarówno pierwotne, jak i nawrotowe) przebiegają zwykle bezobjawowo. Istotnym i ciągle nierozwiązanym problemem klinicznym pozostają zakażenia wirusowe u chorych z niedoborami odporności. Po pierwsze – z uwagi na stale wzrastającą liczbę chorych z upośledzoną odpornością, tj. zakażonych wirusem HIV, poddanych intensywnemu leczeniu chemio- i radioterapeutycznemu oraz chorych po przeszczepieniu narządów, którzy są przewlekle leczeni immunosupresyjnie. Po drugie – z uwagi na pełnoobjawowy charakter tych zakażeń, ciężki – często groźny dla życia przebieg. Śródmiąższowe zapalenie płuc o etiologii HCMV u chorych po autotransplantacji własnych komórek krwiotwórczych uzyskanych z krwi obwodowej (auto-PBSCT) może powodować śmiertelność rzędu 30–70 proc. [2]. Ponadto profilaktyczne stosowanie leków przeciwwirusowych przewlekle (często w monoterapii) prowadzi do stopniowo narastającej oporności wirusów, którą ocenia się obecnie na 4–7 proc. [3, 4].

Poszukiwania nowych leków przeciwwirusowych uzasadniają ograniczone możliwości ich stosowania z powodu działań niepożądanych, jak: mielotoksyczność w przebiegu leczenia gancyklovirem (GCV), czy jego niewielka biodostępność po podaniu doustnym (stąd konieczność stosowania drogą dożylną), czy nefrotoksyczność foskarnetu (PFA) [5].

Najliczniejszą grupę obecnie stosowanych w praktyce klinicznej leków przeciwwirusowych stanowią syntetyczne analogi naturalnych nukleozydów. Większość z nich to proleki, które stają się aktywne w wyniku fosforylacji katalizowanej przez odpowiednie (swoiste dla poszczególnych wirusów) kinazy białkowe. Trójfosforany syntetycznych analogów nukleozydów, jak ACV, GCV hamują wirusową polimerazę DNA, konkurując z trójfosforanami naturalnych nukleozydów zatrzymują ich wbudowywanie do wirusowego DNA [1, 5].
Miejscem uchwytu dla foskarnetu jest również polimeraza DNA, ale jest on jej bezpośrednim inhibitorem, kompetycyjnie blokując miejsce wiążące pirofosforan [5].

Najprostszą i najszybszą drogą poszukiwania nowych leków przeciwwirusowych o większej aktywności i biodostępności, a jednocześnie mniejszej toksyczności jest opracowanie nowych form recepturowych już znanych preparatów. Przykładem tego mogą być walacyklowir i walgancyklowir, które powstały w wyniku połączenia cząsteczek macierzystych leków (tj. ACV i GCV) z waliną, co znacznie poprawiło lipofilność tych związków i zdecydowanie poprawiło ich biodostępność po podaniu doustnym [5].
Obecnie, wychodząc od dokładnego poznania i zrozumienia poszczególnych etapów replikacji wirusa, poszukuje się nowych związków hamujących ten proces na różnych etapach oraz w miarę możliwości niebędących substratami dla analogicznych enzymów komórkowych. Przykładem mogą być benzamididazolowe analogi nukleozydów (będące w fazie badań klinicznych), które oddziałując z terminazą wirusa cytomegalii (produkt 2 genów: UL88 i UL56) hamują pakowanie kontamerycznych fragmentów DNA w kapsydy. Z uwagi na to, że hamują one późny etap dojrzewania wirusowego DNA, który nie ma miejsca w normalnych eukariotycznych komórkach – zastosowanie ich prawdopodobnie nie wywierałoby dużego wpływu na procesy komórkowe [5].
Drugim źródłem poszukiwania nowych leków przeciwwirusowych jest wykorzystanie wiedzy o strukturze genomu poszczególnych wirusów, co zaowocowało wykorzystaniem w terapii przeciwwirusowej antysensowych oligonukleotydów. Są to krótkie, syntetyczne sekwencje kwasów nukleinowych, komplementarne do określonego fragmentu DNA lub RNA, które w wyniku hybrydyzacji do docelowego genu blokują jego ekspresję. W ten sposób hamują translację mRNA, czyli syntezę określonego białka kodowanego przez ten fragment. Jeśli będzie to białko niezbędne w procesie replikacji wirusa, to konsekwencją będzie zahamowanie tego procesu. Przykładem może być fomivirsen [5].
Trzecim kierunkiem poszukiwań jest poznanie struktury przestrzennej poszczególnych wirusów na poziomie atomowym za pomocą krystalografii rentgenowskiej i projektowanie potencjalnych inhibitorów. W ten sposób został zsyntetyzowany plekonaril. Na powierzchni cząsteczki rhinowirusa zlokalizowano miejsce wiążące receptora komórkowego, tzw. powierzchnię zwaną kanionem. Plekonaril, wiążąc się z hydrofobową kieszenią w kanionie stabilizuje wirusowy kapsyd, zapobiegając odpłaszczeniu wirusa [7].
Poniżej przedstawiono krótki przegląd nowych leków stosowanych w leczeniu zakażeń wywołanych przez wirusy z rodziny Herpes, zarówno stosowanych w praktyce klinicznej, jak i pozostających w fazie badań klinicznych, łącznie z ich zakresem działania przeciwwirusowego (tabela), potencjalnymi zastosowaniami klinicznymi, właściwościami farmakokinetycznymi.


LEKI STOSOWANE W ZAKAŻENIACH HSV I VZV


WALACYKLOWIR (Valaciklovirum, VACV – Valtex, Zelitrex) – L-valinian 9-(2-hydroksyetoksymetylo)guanina to prolek, ester acyklowiru (ACV). VACV w efekcie pierwszego przejścia przez wątrobę jest szybko metabolizowany do ACV i L-waliny. Następnie jest przekształcany do mono-, dwu- i trójfosforanu ACV, który z kolei wybiórczo hamuje syntezę wirusowego DNA wirusów z rodziny Herpes (polimeraza DNA) [7]. Jest skuteczny w leczeniu zakażeń wywołanych przez wirusy HSV-1 i HSV-2, VZV, HCMV i EBV. Biodostępność VACV po podaniu doustnym jest ok. 4 razy większa niż ACV stosowanego również doustnie [2] (VACV w dawce 1 g odpowiada ACV 5 mg/kg m.c.) [9]. T1/2 wynosi ok. 30 min [10]. W przeciwieństwie do ACV, VACV tylko w 1 proc. jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej.

Wskazania:
– zakażenia VZV, gdzie VACV istotnie skraca czas trwania neuralgii, jeśli zostanie podany przed upływem 48 godz. od momentu pojawienia się pierwszych objawów zakażenia (zalecane dawkowanie: 3 g/dobę doustnie w 3 dawkach podzielonych przez 7 dni) [1];
– pierwotne zakażenie HSV-2 (dawkowanie: 1 000 mg doustnie w 2 dawkach podzielonych przez 5–10 dni) [1];
– zapobieganie nawrotom zakażenia HSV-2 u chorych z zaburzeniami odporności (dawkowanie: 500 mg doustnie, 1–2 razy dziennie przez ok. 6 mies.) [1];
– profilaktyka zakażeń HCMV u chorych po transplantacji nerek [11] i przeszczepieniu szpiku kostnego [12].

W badaniach Winstona i wsp. zakażenia CMV stwierdzono u 12 proc. biorców przeszczepu szpiku kostnego leczonych VACV w dawce 2 g/dobę w porównaniu do 19 proc. leczonych gancyklowirem (GCV) dożylnie w dawce 5 mg/kg m.c. 2 razy dziennie [13].
Działania niepożądane po leczeniu VACV są podobne do obserwowanych po leczeniu ACV, tj. zaburzenia żołądkowo-jelitowe, odwracalne zaburzenia neurologiczne u chorych z niewydolnością nerek (tj. pobudzenie, drżenia, senność).

FAMCYKLOWIR (Famvir) – to lek prekursorowy, ester pencyklowiru. Jest szybko metabolizowany do pencyklowiru w wątrobie i w ścianie jelita na drodze deacetylacji. W zakażonych komórkach kinaza tymidynowa przekształca pencyklowir do trójfosforanu, który zostaje wbudowany do wirusowego DNA, hamując jego replikację [14]. Wykazuje aktywność przeciwwirusową w odniesieniu do następujących wirusów: VZV, HSV-1 i HSV-2. Wysokie stężenie leku w zakażonych komórkach, w odróżnieniu od acyklowiru, utrzymuje się znacznie dłużej niż w surowicy (tym samym skuteczniej łagodzi nerwobóle) [15]. Biodostępność famcyklowiru po podaniu doustnym sięga 77 proc. T1/2 wynosi ok. 2 godz. W 20 proc. wiąże się z białkami surowicy. Jego eliminacja odbywa się głównie przez nerki w mechanizmie przesączania i czynnego wydzielania kanalikowego. Dlatego konieczna jest modyfikacja dawki leku u chorych ze współistniejącą niewydolnością nerek.

Wskazania:
– półpasiec (skuteczniej niż ACV redukuje ból) [15],
– nawracające zakażenia HSV-2 (dawkowanie: 2 razy 125 mg dziennie przez 5 dni) [1],
– zapobieganie nawrotom zakażenia HSV-2 (dawkowanie: 2 razy 250 mg dziennie przez ok. 6 mies.) [1],
– pierwotna infekcja i zapobieganie nawrotom opryszczki zwykłej.

Działania niepożądane:
– bóle i zawroty głowy (szczególnie u osób w starszym wieku),
– nudności, wymioty, biegunka.

PENCYKLOWIR (Danavir, Vectavir) – mechanizm działania i aktywność przeciwbakteryjna są identyczne, jak w przypadku Famcyklowiru. Lek ten praktycznie nie wchłania się z przewodu pokarmowego (biodostępność po podaniu doustnym wynosi ok. 1,5 proc.). Stosowany miejscowo nie przechodzi do surowicy, a stosowany dożylnie jest szybko eliminowany przez nerki (94 proc.) w postaci niezmienionej.

Wskazania:
– zakażenia HSV-1 i 2,
– jest stosowany miejscowo w opryszczce wargowej.
Stosowany zewnętrznie może powodować rumień.

BRIVUDINE – analog tymidyny [(E)-5-(2-bromowinylo)2’deoksyurydyna], który zostaje wbudowany do wirusowego DNA, hamując tym samym replikację wirusa (polimeraza DNA). Wykazuje wysoką i wybiórczą aktywność przeciwko wirusom: VZV i HSV-1 [16], w tym zdecydowanie wyższą aktywność przeciw VZV w porównaniu do podawanych doustnie ACV, VACV i famcyklowiru [17].
Jest stosowana w nawrotowych zakażeniach VZV u osób immunokompetentnych, gdzie skutecznie łagodzi ból. W dawce 125 mg raz dziennie jest równie skuteczna w łagodzeniu i skróceniu czasu trwania objawów zakażenia, jak famcyklowir w dawce 250 mg podawany 3 razy dziennie [18] oraz ACV w dawce 800 mg doustnie podawany 5 razy dziennie. Według Rabasseda i wsp. w analogicznej dawce skuteczniej niż ACV hamuje powstawanie nowych wykwitów skórnych oraz skraca czas trwania popółpaścowej neuralgii [19].
W badaniu Wassilewa i wsp. na 608 chorych z zakażeniem VZV, briwudina w porównaniu do ACV znamiennie statystycznie zmniejszała częstość popółpaścowej neuralgii (32,7 proc. vs 43,5 proc., p=0,006) przy zbliżonym średnim czasie jej trwania (173 dni vs 164 dni, p=0,270) [20].
Również inne badanie u 1 227 chorych bez zaburzeń odporności z zakażeniem VZV potwierdziło większą skuteczność briwudiny w porównaniu do ACV w zakończeniu tworzenia nowych pęcherzyków, czyli parametru korelującego z zakończeniem procesu replikacji wirusa [16].
Podobnie jak ACV może powodować bóle głowy oraz zaburzenia żołądkowo-jelitowe [19], ale w przeciwieństwie do ACV nie wykazuje działania nefrotoksycznego [17].


LEKI STOSOWANE W ZAKAŻENIACH CMV


WALGANCYKLOWIR
(Valgancikovirum, VGCV – Valcyte, Valtrex) – L-valinian-9-(1,3-dihydroksy-2-prpoksymetylo)guanina to lek prekursorowy. VGCV jest szybko metabolizowany do GCV, a następnie ulega fosforylacji. Trójfosforan GCV kompetycyjnie hamuje syntezę wirusowego DNA, będąc substratem dla wirusowej polimerazy DNA [8]. Charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym i jest ona ok. 10 razy większa niż biodostępność GCV [21, 22]. Dawka dobowa 900 mg doustnie w dwóch dawkach podzielonych odpowiada dawce 5 mg/kg m.c. i.v. GCV [10, 23].
Jest stosowany w profilaktyce późnych zakażeń CMV u biorców przeszczepów szpiku kostnego [24–26] i wątroby [11, 26, 27] oraz w leczeniu początkowym i podtrzymującym zakażenia siatkówki o etiologii HCMV u chorych HIV-pozytywnych [22, 28], gdzie jest równie skuteczny, co GCV podawany drogą dożylną [29]. Zalecane dawkowanie u chorych z prawidłową czynnością nerek to 900 mg/dawkę 2 razy dziennie w leczeniu początkowym i 900 mg/dobę w leczeniu podtrzymującym [29].
W retrospektywnym badaniu Akalina i wsp., obejmującym 129 biorców przeszczepu nerek i/lub trzustki, VGCV stosowany w dawce 450 mg/dobę doustnie był równie skuteczny, jak GCV w dawce 1 g i.v. [30].
Działania niepożądane są zbliżone do obserwowanych po stosowaniu GCV (jedynie częściej może powodować biegunkę i kandydozę jamy ustnej) [23].

FOMIWIRSEN (Fomivirsen, ISIS 2922 – Vitravene) – trójfosforanowy antysensowy analog oligonukleotydu komplementarny do regionu IE2 mRNA genomu HCMV [8, 14, 22]. Ulegając hybrydyzacji z wymienionym fragmentem blokuje proces translacji wirusa. Jest więc jedynym ze stosowanych leków wykazujących aktywność przeciwko HCMV, który nie ingeruje w proces wytwarzania wirusowego DNA.
Znalazł zastosowanie w leczeniu zapalenia siatkówki o etiologii HCMV [6] w postaci bezpośrednich iniekcji do gałki ocznej (dawkowanie: 330 mcq w dniu 1. i 15., następnie raz w mies.) [31]. Najczęściej obserwowane działania niepożądane po stosowaniu fomiwirsenu to zapalenie gałki ocznej, zwłaszcza między 2. a 4. tyg. leczenia [32] oraz przejściowy wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, zwykle poddający się leczeniu kortykosteroidami [31].

CIDOFOWIR (Cidofovir, CDV – Vistide, Forvade) – analog monofosforanu nukleozydu [(S)-1-(3-hydroksy-2-fosforylometoksypropyl) cytozyna], który nie wymaga pierwszego etapu fosforylacji wewnątrzkomórkowej – hamuje więc replikację wirusów nieposiadających kinaz [2]. Aktywny metabolit CDV – difosforan, jest konkurencyjnym inhibitorem wirusowych polimeraz DNA [22]. Wykazuje skuteczność wobec wirusów DNA, takich jak herpes-, adeno-, polyoma-, papiloma- oraz poxwirusów [12, 14].
Znalazł zastosowanie w leczeniu zapalenia siatkówki o etiologii HCMV [6, 22], leczeniu i profilaktyce zakażeń wywołanych przez poxwirusy [33] oraz w leczeniu zakażeń wywołanych HCMV opornym na ACV [34]. Najczęściej jest stosowany w dawce 5 mg/kg m.c., raz w tygodniu przez pierwsze 2 tyg., a następnie co drugi tydzień [5].
Z uwagi na nefrotoksyczność [14] jest stosowany w osłonie probenecidu i wymaga odpowiedniego nawodnienia [14].

HDP-CIDOFOWIR (HPMPC) jest lipidowym prolekiem podawanym drogą doustną (akoksyalkylo cydofovir) [22]. W badaniach prowadzonych w warunkach in vitro, HDP-cidofowir skuteczniej niż CDV hamował replikację wirusów, zarówno szczepów laboratoryjnych, jak i klinicznych, w tym również opornych na GCV. W przyszłości być może okaże się skuteczny w doustnym leczeniu zakażenia herpes- i poxwirusami [5].

MARIBAWIR [(benzamidawir – 1263W94) – 5,6-dichloro-2-(isopropylamino)-1, beta-2-ribofuranosyl-1-H-benzimidazol)] hamuje syntezę DNA poprzez wirusową kinazę białkową UL97 [5]. Jest aktywny wobec większości szczepów laboratoryjnych i klinicznych wirusów HCMV (w tym również opornych na GCV) [5] i EBV [27]. Dobrze wchłania się po podaniu doustnym osiągając maksymalne stężenie we krwi po 1–3 godz. od podania. T1/2 wynosi 3–5 godz. Metabolizowany jest za pośrednictwem cytochromu P 450, ale nie wykazuje interakcji z inhibitorami proteaz wirusa HIV. W 97 proc. wiąże się z białkami surowicy (albuminy) [35]. Zalecane dawkowanie maribawiru to 200–1 600 mg/dobę. Może powodować zaburzenia smaku i bóle głowy. Badania I i II fazy u HIV-pozytywnych mężczyzn z bezobjawowym zakażeniem HCMV wykazały skuteczność maribawiru w redukcji ilości wirusa w nasieniu [5, 27].

TOMEGLOWIR (BAY-384766) – nowy, nienukleotydowy inhibitor późnej fazy replikacji HCMV, który hamuje dojrzewanie cząstek wirusowych [27]. Zapobiega pakowaniu poligenowych odcinków kontamerycznego wirusowego DNA.
W warunkach in vitro tomeglowir okazał się czynny wobec laboratoryjnych i klinicznych szczepów HCMV, w tym również opornych na GCV [27, 36]. W badaniach na zdrowych ochotnikach wykazano, że bezpieczną, możliwą dawką leku jest 2 000 mg/dobę [27, 47].


PODSUMOWANIE


Podsumowując, praktycznie każdy z wyżej wymienionych leków ma szansę na wykorzystanie w określonych, specyficznych sytuacjach klinicznych, pozwalających na wykorzystanie jego profilu i zalet. Przykładem może być wykorzystanie famciklowiru i briwudyny w łagodzeniu dolegliwości bólowych związanych z półpaścem, gdzie oba te leki wykazują zdecydowanie większą skuteczność w porównaniu z acyklowirem [15, 19, 20]. Walacyklowir może być podawany p.o. i nie wymaga modyfikacji dawki przy niewydolności nerek, a w świetle ostatnich badań wydaje się równie skuteczny co gancyklowir w profilaktyce infekcji HCMV u biorców przeszczepów narządowych [13]. Szczególnie obiecujący wydaje się być cydofowir, nie tylko z uwagi na niezwykle wygodne dawkowanie (tj. początkowo raz w tygodniu, a następnie co drugi tydzień) [5], ale przede wszystkim z uwagi na zakres działania przeciwwirusowego, obejmujący szczepy HCMV oporne na acyklowir [34]. Jednak najbardziej prawdopodobne wydaje się to, że w niedalekiej przyszłości walgancyklowir (stosowany p.o.) zastąpi gancyklowir zarówno w profilaktyce, jak i leczeniu infekcji HCMV u chorych z upośledzoną odpornością [30].


PIŚMIENNICTWO

1. Wysocki J, Salmon-Słowińska D. Zakażenia wirusem Herpes Simplex – postacie kliniczne i ich leczenie. Zakażenia 2003; 3: 62-7.
2. Leśnikowki Z, Paradowska E, Przepiórkiewicz M, et al. Drugs against human cytomegalovirus. Pol Merk Lek 2002 Sep; 13: 242-9.
3. Morfin F, Thouvent D. Herpes simplex virus resistance to antiviral drugs. J Clin Virol 2003; 26: 29-37.
4. Bacon TH, Levin MJ, Leary JJ, et al. Herpes simpex virus resistance to aciclovir and penciclovir after two decades of antiviral therapy. Clin Microbiol Rev 2003; 16: 114-28.
5. De Clercq E. New inhibitors of human cytomegalovirus (HCMV) on the horizon. J Antimicrob Chemother 2003; 51: 1079-83.
6. Khare MD, Sharland M. Cytomegalovirus treatment options in immunocopromised patients. Expert Opin Pharmacother 2001; 2: 1247-57.
7. Snell NJC. New treatment for viral respiratory tract infections – opportunities and problems. J Antimicrob Chemother 2001; 47: 251-9.
8. Zerr DM, Frenkel LM. Advances in antiviral therapy. Curr Opin Pediatr 1999; 11: 21-7.
9. Hoglund M, Lungman P, Weller S. Comparable aciclovir exposures produced by oral valaciclovir and intravenous aciclovir in immunocompomised cancer patients. J Antimicrob Chemother 2001; 47: 866-1.
10. De Clercq E. New inhibitors of human cytomegalivirus (HCMV) on the horizon. J Antimicrob Chemother 2003; 51: 1079-83.
11. Nichols WG, Boeckh M. Recent advances in the therapy and prevention
of CMV infections. J Clin Virol 2000; 16: 25-40.
12. De Clercq E. Highlights in the development of new antiviral agents. Mini Rev Med Chem 2002; 2: 163-75.
13. Winston DJ, Yeager AM, Chandrasekar PH, et al. Randomized comparison of oral valacyclovir and intravenous ganciclovir for prevention of cytomegalovirus disease after allogeneic bone marrow transplantation. Clin Infect Dis 2003; 36: 749-57.
14. Naesens L, De Clercq E. Recent developments in herpesvirus therapy. Herpes 2001; 8: 12-6.
15. Stott GA. Famciclovir: a new systemic antiviral agent for herpesvirus infections. Am Fam Physician 1997; 55: 2501-4.
16. Wassilew SW, Wutzler P, Brividin Herpes Zoster study group. Oral brivudin in comparison with acyclovir for improved therapy of herpes zoster in immunocompetent patients: result of a randomized, double-blind, multicenter study. Antiviral Res 2003; 59: 49-56.
17. Gross G, Schofer H, Wassilew S, et al. Herpes zoster guideline of the German Dermatology society. J Clin Virol 2003; 26: 277-89.
18. Lilie HM, Wassilew S. The role of antiviral in the management of neuropathic pain in the older patient with herpes zoster. Drugs Aging 2003; 20: 561-70.
19. Rabasseda X. Brivudine: a herpes virostatic with rapid activity and once-daily dosing. Drugs Today 2003; 39: 359-71.
20. Wassilew SW, Wutzler P, Brividin Herpes Zoster study group. Oral brivudin in comparison with acyclovir for herpes zoster: a survey study on postherpetic neuralgia. Antiviral Res 2003; 59: 57-60.
21. Reusser P. Oral valganciclovir: a new option for treatment of cytomegalovirus infection and disease in immunocompromised hosts. Expert Opin Investig Drugs 2001; 10: 1745-53.
22. Hoffman VF, Skiest DJ. Therapeutic developments in cytomegalovirus retinitis. Expert Opin Investig Drugs 2000; 9: 207-20.
23. Curran M, Noble S. Valganciclovir. Drugs 2001; 61: 1145-50.
24. Boeckh M, Nichols WG, Papanicolaou G, et al. Cytomegalovirus in hematopoietic stem cell transplant recipients: Current status, known challenges, and future strategies. Biol Blood Marrow Transplant 2003; 9: 543-58.
25. Reusser P. Challenges and options in the management of viral infections after stem cell transplantation. Support Care Cancer 2002; 10: 197-203.
26. Reusser P. Oral valganciclovir: a new option for treatment of cytomegalovirus infection and disease in immunocompromised hosts. Expert Opin Investig Drugs 2001; 10: 1745-53.
27. Emery VC, Hassan AF. Focus on new drugs in development against human cytomegalovirus. Drugs 2002; 62: 1853-8.
28. Cocohoba JM, McNicholl IR. Valganciclovir: an advance in cytomegalovirus therapeutics. Ann Pharmacother 2002; 36: 1075-9.
29. Segarra-Newnham M, Salazar MI. Valganciclovir: a new oral alternative cytomegalovirus retinitis in human Immunodeficiency virus-serpositive individuals. Pharmacotherapy 2002; 22: 1124-8.
30. Akalin E, Sehgal V, Ames S, et al. Cytomegalovirus disease in high-risk transplant recipients despite ganciclovir or valganciclovir prophylaxis. Am J Transplant 2003; 396: 731-5.
31. Perry CM, Balfour JA. Fomivirsen. Drugs 1999; 57: 375-80.
32. Geary RS, Henry SP. Fomivirsen: clinical pharmacology and potential drug interaction. Clin Pharmacokinet 2002; 41: 255-60.
33. De Clerrcq E. Cidofovir in the treatment of poxvirus infections. Antiviral Res 2002; 55: 1-13.
34. Morfin F, Thouvent D. Herpes simplex virus resistance to antiviral drugs. J Clin Virol 2003; 26: 29-37.
35. Wang LH, Peck RW, Yin Y, et al. Phase I safety and pharmacokinetic trials of 1263W94, a novel oral anti-human cytomegalovirus agent, in healthy and human immunodeficiency virus-infected subjects. Antimicrob Agents Chemother 2003; 47: 1334-42.
36. Hallenberg S, Trappe J, Buerger I. Mechanism of antiviral action of BAY-38-4766 – a novel non-nucleosidic inhibitor of human cytomegalovirus replication. Proceedings of the 39th ICAAC 1999; 26-29.
37. Nagelschmitz J, Moeller JG, Stass H. Safety, tolerability and pharmacokinetics of single oral doses of BAY-38-4766 – a novel non-nuclosidic inhibitor oh human cytomegalovirus (HCMV) replication – in healthy male subjects. Proceedings of the 39th ICAAC 1999; 26-29.


ADRES DO KORESPONDENCJI

lek. Elżbieta Wiater
Katedra i Klinika Hematologii, Onkologii
i Chorób Wewnętrznych
Akademia Medyczna
SP CSK
ul. Banacha 1a
02-097 Warszawa
tel./faks +48 22 659 75 77
e-mail: ewiater@amwaw.edu.pl
Copyright: © 2004 Termedia Sp. z o. o. This is an Open Access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/), allowing third parties to copy and redistribute the material in any medium or format and to remix, transform, and build upon the material, provided the original work is properly cited and states its license.
Quick links
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.