New drugs for diabetes – do they replace the contemporary?

Streszczenie

Okres ostatnich trzech lat w diabetologii był nacechowany znacznymi przewartościowaniami w zakresie podstawowych założeń diagnostyki i terapii diabetologicznej. Dotyczyło to (i nadal dotyczy) zarówno dyskusji nad metodami diagnostycznymi, zwłaszcza wprowadzenia przez ADA (American Diabetes Association) oznaczania hemoglobiny glikowanej (HbA1c) do rozpoznawania cukrzycy i stanów jej zagrożenia [1], jak i kryteriów wyrównania cukrzycy w zakresie gospodarki węglowodanowej (indywidualizacja i personalizacja w zależności od stopnia powikłań sercowo-naczyniowych) oraz w zakresie złagodzenia kryteriów nadciś­nieniowych [2, 3]. Warto dodać, że o ile w odniesieniu do kryteriów wyrównania cukrzycy Polskie Towarzystwo Diabetologiczne bardzo szybko (czy nie za szybko?) zliberalizowało w swych zaleceniach te kryteria, to w diagnostyce zachowało daleko idący konserwatyzm, nie rekomendując w zaleceniach PTD na rok 2011 stosowania HbA1c w diagnostyce cukrzycy [4]. Trwa dyskusja nad modyfikacją podziału cukrzycy. W tę sytuację wpisuje się wprowadzenie do praktyki klinicznej wielu nowych grup leków, zwłaszcza w odniesieniu do cukrzycy typu 2. Powstaje więc pytanie nie tylko o miejsce tych leków w schematach terapeutycznych, lecz także o sytuację ewentualnego zastępowania „starych” leków preparatami nowszymi.

Klasyczny schemat leczenia cukrzycy typu 2 polega na stopniowym, adekwatnym do progresywnego charakteru cukrzycy typu 2, wprowadzaniu coraz skuteczniejszych terapii hipoglikemizujących, aż do substytucji insuliną [5]. Nie wchodząc w dyskusję o konieczności wczesnego wprowadzenia insulinoterapii, należy zwrócić uwagę na ciągle niepodważalną rolę metforminy jako leku pierwszego rzutu, chociaż warto też zauważyć, że PTD dopuszcza jako lek pierwszego rzutu sulfonylomocznik u osób nieotyłych lub z nietolerancją metforminy. W schematach niektórych krajów na pierwszym miejscu wymienia się już leki z grupy „inkretynowej”, niemniej jednak brakuje długotrwałych ocen skuteczności zarówno agonistów receptora glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1), jak i inhibitorów dipeptydylopeptydazy IV (DPPIV). Należy wspomnieć o propozycji DeFronzo, aby leczenie cukrzycy typu 2 rozpoczynać od „zaatakowania” obu mechanizmów patogenetycznych tego schorzenia, tj. zarówno insulinooporności, jak i upośledzenia wydzielania insuliny przez komórkę . Tę politerapię od początku choroby miałyby realizować właśnie leki inkretynowe (wg koncepcji DeFronzo agonista...


View full text...