Nie wszyscy ludzie lubelskiego Zakładu Medycyny Sądowej (1949–1954)

W trzeciej części cyklu skupiono się na działalności prof. Witolda Dżułyńskiego, który na szczęście dla lubelskiego Zakładu Medycyny Sądowej zgodził się być jego kuratorem i kierownikiem. Początkowo raz na tydzień, a później dwa dni w tygodniu dojeżdżał z Warszawy do Lublina, pozostawiając zatrudnionym tam osobom dużą swobodę działania. Z perspektywy lat taka postawa wydaje się wręcz wspaniała, ponieważ dzięki temu każdy z jego podwładnych miał możliwość samodzielnej pracy i samodzielnego myślenia. W takich warunkach wszyscy pracownicy musieli wyrobić w sobie poczucie odpowiedzialności za wykonane zadania.
Profesor Dżułyński objął kierownictwo zakładu 1 września 1949 r. i dzięki życzliwości ówczesnego dziekana prof. Stanisława Mahrburga wkrótce potem udało mu się pozyskać większe pomieszczenie i powiększyć majątek jednostki. Dzięki temu w roku akademickim 1949/1950 mógł rozpocząć wykłady i ćwiczenia sekcyjne, a także badania osób pokrzywdzonych i poszkodowanych. Zakład mieścił się wówczas w trzech pokojach budynku Collegium Anatomicum przy ulicy Spokojnej (obecne Collegium Iuridicum). W tym samym roku wykonano 80 sekcji sądowo-lekarskich, 29 oględzin zewnętrznych zwłok, 103 badania osób pokrzywdzonych i 3 badania chemiczne [1].
Witold Dżułyński urodził się 29 marca 1892 r. w Jarosławiu. W 1913 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w filii IV Gimnazjum we Lwowie i w tym samym roku podjął naukę na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1911–1918 służył w ówczesnej armii austriackiej, pełniąc służbę sanitarną, a później służył w Wojsku Polskim w randze kapitana. W 1922 r. uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich. W latach 1922–1924 był asystentem Zakładu Medycyny Sądowej we Lwowie, następnie w latach 1924–1929 pracował jako lekarz powiatowy w Rudkach – mieście, w którym pochowany został Aleksander Fredro, który po upadku Napoleona napisał: wyjechaliśmy razem, choć z różnych pobudek, Napoleon na Elbę, ja prosto do Rudek.
W latach 1929–1939 był lekarzem miejskim miasta Lwowa i lekarzem domowym ubezpieczalni społecznej. W sierpniu 1939 r. został powołany do czynnej służby wojskowej, którą pełnił do zakończenia kampanii wrześniowej. W latach 1940–1941 pracował w Poliklinice we Lwowie, w szpitalu dla jeńców wojennych, a następnie do 1944 r. w biurze polskich inwalidów wojennych oraz w ubezpieczalni społecznej we Lwowie jako lekarz administracyjny. W latach 1944–1945 przebywał czasowo w Wojniczu jako lekarz...


Pełna treść artykułu...