Novel methods in diagnostics and therapy
Biodegradable stents – 4th revolution of the interventional cardiology

Wstęp

Ponad 30 lat temu wprowadzono przezskórną angioplastykę wieńcową (ang. percutaneous balloon angioplasty, POBA) – rewolucyjną metodę rewaskularyzacji w kardiologii. Następnie stenty naczyniowe, jako urządzenia wspomagające przezskórną rewaskularyzację serca (ang. percunatenous coronary intervention, PCI), spowodowały znaczne zmniejszenie ryzyka ostrego zamknięcia naczynia oraz nawrotu zwężenia w porównaniu z praktykowaną uprzednio angioplastyką balonową [1]. Kolejną rewolucją w kardiologii inwazyjnej było wprowadzenie stentów pokrywanych lekami antyproliferacyjnymi (ang. drug eluting stent, DES), dzięki czemu dodatkowo zredukowano częstość występowania restenozy. Pozostał jednak problem zakrzepicy w stencie, zwłaszcza jej późnej postaci, która wynika między innymi z opóźnionej endotelializacji i braku pełnego pokrycia śródbłonkiem metalowych przęseł stentu. Po kilkudziesięciu latach badań nad mechanizmem restenozy wiadomo, iż mechaniczne podparcie ściany naczynia przez stent oraz uwalniany lek antyproliferacyjny hamują restenozę poprzez kontrolę biologicznych reakcji na poszerzanie naczynia głównie we wczesnym okresie kilku miesięcy po zabiegu [2, 3]. Pozostawanie metalowej protezy w ścianie naczynia, często z polimerem pokrywającym stent, przez kolejne miesiące i lata po PCI nie prowadzi już do dodatkowej przebudowy czy poprawy funkcji naczynia. Implantowany DES może indukować zapalenie w ścianie naczynia, aktywację układu krzepnięcia i płytek, prowadząc u niektórych pacjentów do późnej (do 12 miesięcy od PCI) oraz bardzo późnej (powyżej 12 miesięcy od PCI) zakrzepicy w stencie. Ponadto obecność metalowej protezy wewnątrznaczyniowej powoduje upośledzenie reakcji wazomotorycznych tętnicy wieńcowej. Co więcej, metalowa proteza ogranicza możliwość nieinwazyjnej diagnostyki obrazowej metodami tomografii komputerowej (CT) oraz rezonansu magnetycznego (MRI), a także może utrudniać operację pomostowania tętnic wieńcowych u chorych z szybką progresją zmian miażdżycowych.
Dlatego już na wiele lat przed wdrożeniem w 1994 r. stentów metalowych prowadzono prace nad stentami biodegradowalnymi (ang. biodegradable stent, BDS), które powinny zmniejszać ryzyko zakrzepicy. Potencjalną korzyścią z wprowadzenia i zastosowania BDS jest ich wchłanialność (stent degraduje się w chwili, gdy mechaniczne podparcie ściany naczynia nie jest już potrzebne dla remodelingu naczynia), biokompatybilność (szybkie i właściwe formowanie neointimy, bez...


View full text...