Nowe leki neuroleptyczne - zmiany w leczeniu schizofrenii

Leczenie schizofrenii jest procesem złożonym. Oddziaływania terapeutyczne muszą obejmować różne techniki, bowiem wielostronne podejście do leczenia zapewnia jak najlepsze rezultaty. Mylne jest mechaniczne podejście do leczenia zakładające, że najważniejsza jest farmakoterapia, a wszystkie inne sposoby oddziaływania terapeutycznego można stosować dorywczo i nie wpływają one w znaczący sposób na przebieg i efekty leczenia. Przeciwnie, obecne doświadczenia dowodzą, że wielostronne podejście to równoczesne z farmakoterapią stosowanie oddziaływań psychoterapeutycznych, psychoedukacja oraz praca z rodziną chorego.




Czy obraz schizofrenii determinuje wybór leczenia?


Mimo iż mówi się często o typowych, charakterystycznych dla schizofrenii objawach psychopatologicznych, nierzadko obraz kliniczny schizofrenii jest różnorodny, nietypowy. Wynikają stąd trudności diagnostyczne. Aby móc właściwie leczyć schizofrenię, trzeba ją prawidłowo diagnozować, co tylko z pozoru jest rzeczą prostą. Do najczęściej spotykanych mylnych rozpoznań zaliczyć należy psychozę schizoafektywną, zaburzenia schizotypowe czy osobowość schizoidalną. Nie trzeba przekonywać, że szczególnie w tym ostatnim przypadku postępowanie terapeutyczne różni się zasadniczo od terapii schizofrenii.
Mówiąc o uzależnieniu terapii od obrazu klinicznego schizofrenii, najczęściej myśli się kategoriami nasilenia objawów. Niewielkie nasilenie lub stan, w którym objawy nie zaburzają w sposób znaczący funkcjonowania chorego, oznacza niekiedy odstępowanie od terapii. Wyraźne nasilenie, burzliwe objawy, szczególnie tzw. pozytywne, wymuszają najczęściej szybką interwencję terapeutyczną. Jest w tym sporo racji, jakkolwiek nasilenie objawów psychopatologicznych schizofrenii nie jest jedynym czynnikiem warunkującym potrzebę rozpoczęcia leczenia.
Wspomniano już wyżej, że także rodzaj objawów bywa decydujący przy podejmowaniu decyzji o leczeniu. Najczęściej bywa tak, że objawy tzw. pozytywne, czyli wytwórcze (omamy, urojenia, pobudzenie, wrogość) uznawane są za te, które bezwzględnie wymagają leczenia, podczas gdy tzw. objawy negatywne (wycofanie, bladość emocjonalna, ubóstwo mowy, anhedonia) nie są postrzegane jako wymagające bezwzględnej terapii. Bierze się to po części z wagi, jaką osoby postronne przywiązują do poszczególnych objawów (np. objawy pozytywne utożsamiane są z niebezpiecznym, zagrażającym zachowaniem), po części zaś z pewnych...


Pełna treść artykułu...