Novel methods In diagnostics and therapy
Percutaneous implantation of aortic valve

lnej







Degeneracyjne wapniejące zwężenie zastawki aortalnej (ZZA) stało się ostatnio jednym z głównych problemów kardiologii i kardiochirurgii, czego dowodem są liczne publikacje w europejskich i amerykańskich czasopismach poświęconych tym dziedzinom medycyny. Od czasu, kiedy w 2007 r. przedstawiliśmy stan wiedzy na temat patogenezy i przezskórnego leczenia ZZA w książce Wybrane zagadnienia z kardiologii, diabetologii i nadciśnienia tętniczego, pojawiło się wiele nowych doniesień dotyczących zarówno leczenia operacyjnego, jak i przezskórnej implantacji zastawki aortalnej, a także oficjalne stanowisko Europejskiego Towarzystwa Kardio-Torakochirurgii (European Asso- ciation of Cardio-Thoracic Surgery, EACTS), Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (European Society of Cardiology, ESC) i Europejskiego Towarzystwa Interwencji Sercowo-Naczyniowych (European Association of Percutaneous Cardiovascular Interventions, EAPCI); konieczne wydaje się więc ponowne podjęcie tego tematu [1, 2]. Degeneracyjne wapniejące ZZA jest po nadciśnieniu tętniczym i chorobie wieńcowej najczęstszą chorobą układu sercowo-naczyniowego. Dotyczy 43% osób z wadami zastawkowymi serca. Jest też najczęstszą przyczyną operacji wszczepienia protezy zastawkowej (rocznie 40 tys. operacji w Europie i 95 tys. w Stanach Zjednoczonych) [3]. Wada ta dotyczy 2% populacji powyżej 65. roku życia i 2,9% powyżej 75. roku życia. Degeneracyjne ZZA będzie stanowiło coraz większy problem zdrowia publicznego, gdyż w starzejących się społeczeństwach rozwiniętych zwiększa się liczba ludzi powyżej 80. roku życia. W 1990 r. w Stanach Zjednoczonych było 6,9 mln osób, które przekroczyły 80. rok życia i ocenia się, że liczba ta wzrośnie w 2050 r. do 25 mln [4]. W Europie między rokiem 1960 a 2000 czas życia wydłużył się o 9 lat i dalej rośnie o 3 miesiące rocznie [3]. Chorzy objawowi obarczeni są wysokim ryzykiem nagłego zgonu. Pięcioletnie przeżycie u objawowych chorych z ciasnym ZZA wynosi 12–20% [5, 6]. Rutynowym postępowaniem od wielu lat jest w takiej sytuacji operacja wszczepienia sztucznej zastawki aortalnej. Wskazania do zabiegu zostały określone przez ACC/AHA w 2006 r. i ESC w 2007 r. [7, 8]. Ryzyko operacyjne jest niskie, a wyniki odległe bardzo dobre: chorzy po operacji w większości odczuwają znaczną poprawę tolerancji wysiłku i jakości życia, obserwuje się poprawę frakcji wyrzucania i regresję przerostu mięśnia lewej komory....


View full text...