Nowe trendy w diagnostyce i terapii zaburzeń rytmu serca

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat nastąpił istotny rozwój diagnostyki i leczenia zaburzeń rytmu serca. Stało się to możliwe dzięki lepszemu poznaniu mechanizmów leżących u podstaw arytmii, udoskonaleniu analizy elektrokardiograficznej, wprowadzeniu urządzeń umożliwiających monitorowanie pracy serca przez długi okres. Od 1958 r., kiedy w Sztokholmie wszczepiono pierwszy stały układ stymulujący z elektrodami implantowanymi przezżylnie [1], rozwinęła się elektroterapia. Obejmuje ona leczenie implantowanym stymulatorem, prewencję nagłego zgonu sercowego (ang. sudden cardiac death – SCD) poprzez wszczepienie kardiowertera-defibrylatora, terapię resynchronizującą w zaawansowanej niewydolności serca oraz techniki ablacji przezskórnej i chirurgicznej w leczeniu arytmii komorowych oraz migotania przedsionków. Zmianie uległa rola postępowania farmakologicznego – ogranicza się stosowanie leków antyarytmicznych, a zwiększa się znaczenie leków modyfikujących przebieg choroby leżącej u podstawy obserwowanych zaburzeń rytmu serca. W ocenie zaburzeń rytmu serca i związanej z nimi stratyfikacji ryzyka zgonu zastosowanie znajdują badania obrazowe, biochemiczne oraz genetyczne (tab. 1).
Implantacja kardiowertera-defibrylatora – zmniejszenie ryzyka nagłego zgonu sercowego
Wprowadzone na początku lat 80. do praktyki klinicznej implantowane kardiowertery-defibrylatory (ang. implantable cardioverter defibrillator – ICD) znajdują zastosowanie u coraz większej grupy chorych. Obowiązujące obecnie wskazania do wszczepienia ICD, ustalone w oparciu o wyniki badań klinicznych, zawarte we wspólnych wytycznych europejskiego i amerykańskich towarzystw kardiologicznych z 2006 r. [2], dotyczą dwóch grup chorych. Pierwsza to pacjenci po przebytym nagłym zatrzymaniu krążenia w mechanizmie migotania komór lub częstoskurczu komorowego oraz z utrwalonym częstoskurczem komorowym, z objawami niewydolności hemodynamicznej. W tej grupie pacjentów wszczepienie ICD stosuje się jako tzw. profilaktykę wtórną nagłego zgonu sercowego. Na ogół nie ma wątpliwości odnośnie do celowości takiego postępowania. Wszczepienie ICD poprawia rokowanie dzięki ograniczeniu ryzyka zgonu arytmicznego u chorych z uszkodzeniem mięśnia serca na tle niedokrwiennym, jak i nie-niedokrwiennym. Korzyść wydaje się szczególnie duża w kardiomiopatii niedokrwiennej, gdzie wykazywano ok. 30-procentową redukcję śmiertelności [3] (tab. 2.). Należy podkreślić, że incydent nagłego...


Pełna treść artykułu...