Nowe trendy w doustnym leczeniu cukrzycy

Od kilku lat można zaobserwować we wszystkich dziedzinach medycyny pewne wspólne trendy, dotyczące rodzajów leków doustnych. Również w diabetologii doszło do rewolucji na tym polu.
Stosowane w terapii cukrzycy leki powinny spełniać główne zadanie, a więc skutecznie i bezpiecznie obniżać glikemię, a tym samym zapewniać osiągnięcie naczelnego celu leczenia, czyli zapobiegać powstawaniu przewlekłych powikłań. Zarówno skuteczność leków, jak i ich bezpieczeństwo muszą być potwierdzone pozytywnymi wynikami wieloośrodkowych, randomizowanych badań z podwójną ślepą próbą (EBM – Evidence Based Medicine – medycyna oparta na faktach). Ponadto nowoczesna farmakoterapia powinna spełniać szereg innych ważnych wymienionych poniżej aspektów.


Unikanie hiperinsulinemii i dbałość o compliance pacjenta (przestrzeganie zaleceń lekarskich)

Leki długo działające

Główne trendy dotyczą pojawienia się na rynku leków długo działających i o zmodyfikowanym sposobie uwalniania substancji czynnej z naśladowaniem fizjologicznego wydzielania insuliny, a więc odpowiadającej kryteriom poposiłkowej regulacji glikemii. Wykazano, że w przypadku pochodnych sulfonylomocznika, wymagających stosowania 3 razy dziennie, jedynie 66 proc. chorych stosowało lek wg zaleceń [1]. Lek zażywany raz/dobę zapewnia dobrą współpracę pacjenta i poprawia jakość życia, a dzięki swym właściwościom farmakokinetycznym nie powoduje wzrostu insulinemii w okresie międzyposiłkowym.

Dawkowanie na żądanie

Alternatywą są tabletki krótko działające, również niegenerujące hiperinsulinemii [2], zażywane na żądanie, tzn. tylko wtedy, gdy spożywany jest posiłek. Umożliwia to dostosowanie modelu terapii do trybu życia pacjenta. Unikanie hiperinsulinizacji ma dwojakie znaczenie: zapobiega epizodom hipoglikemii oraz minimalizuje ujemne działanie hiperinsulinemii per se.

Leczenie skojarzone

Leczenie kilkoma lekami jednocześnie w mniejszych dawkach, ale o różnych punktach uchwytu działania, analogicznie, jak w terapii hipotensyjnej. Odzwierciedla to złożoną etiopatogenezę cukrzycy typu 2: defekt wydzielania insuliny i/lub jej działania [2] oraz współistniejącą nadmierną wątrobową produkcję insuliny [3]. Terapia skojarzona polega na łączeniu leków zwiększających wydzielanie insuliny (sulfonylomoczniki, glinidy) z uwrażliwiaczami na działanie insuliny (metformina,...


View full text...