Nowoczesne leczenie półpaśca

Powszechne stosowanie antybiotyków oraz chemioterapeutyków przeciwbakteryjnych i przeciwgrzybiczych powoduje narastające zagrożenie zakażeniami wirusowymi. Do najczęstszych chorób wirusowych skóry należą półpasiec i opryszczka – wywołana przez ten sam wirus ospy wietrznej – półpaśca (Varicella – zoster virus). Zakażenie przebiega zazwyczaj łagodnie, ale u niektórych osób, szczególnie u chorych z obniżoną odpornością, przebieg choroby może być poważny. Konieczne jest zatem leczenie racjonalne, oparte na zrozumieniu mechanizmów zakażenia i wyborze nowoczesnych leków wykazujących wysoką swoistość, skuteczność działania i bezpieczeństwo terapeutyczne.




Czynnik etiologiczny półpaśca Varicella – zoster virus, podobnie jak inne wirusy z rodziny , jest wirusem DNA. Choroba występuje u osób, które przechodziły kiedyś ospę wietrzną lub miały z nią niedawny kontakt. Wirus ma powinowactwo do układu nerwowego i pozostaje zwykle w formie latentnej w zwojach nerwowych międzykręgowych lub nerwów czaszkowych bądź w nerwach obwodowych. Może być aktywowany przez proces nowotworowy (nowotwory lite i nowotwory tkanki limfatycznej), AIDS, leki immunosupresyjne, terapię rentgenowską i PUVA-terapię. Podkreśla się także znaczenie obniżonej miejscowej odporności, co prowadzi do tzw. półpaśca urazowego – zoster traumaticus. Występuje on w przypadku nagłych urazów mechanicznych, uszkodzeń nerwów, ostrych naświetlań i w reakcjach fototoksycznych.

Półpasiec zdarza się w każdym wieku, jednak u dzieci obserwowany jest rzadko. Spotykany jest zazwyczaj wśród osób starszych, przeważnie między 60. a 70. rokiem życia. Występowanie półpaśca nie zależy od różnic demograficznych ani sezonowej predyspozycji. Zgodnie z badaniami Hope-Simpsona pojawia się on przeciętnie w 3–4 przypadkach rocznie na 1 tys. osób. U chorych na AIDS występuje w ok. 10 proc. przypadków.
Zmiany skórne dotyczą zazwyczaj miejsc odpowiadających unerwieniu jednego lub kilku korzonków tylnych (segmentów). Najczęstszym umiejscowieniem jest górna część twarzy, unerwiona przez pierwszą gałąź nerwu trójdzielnego oraz klatka piersiowa wzdłuż przebiegu nerwów międzyżebrowych. Zmiany chorobowe mogą umiejscawiać się również w innych okolicach, a cechą charakterystyczną jest ich jednostronny układ. Zdarzać się mogą uogólnione zmiany (zoster generalisatus), świadczące o załamaniu odporności...


Pełna treść artykułu...