CASE REPORTS
Repeat percutaneous mitral commissurotomy in patient with restenosis 15 years after the first procedure

Jeszcze do niedawna jedyną skuteczną metodą leczenia chorych z objawowym zwężeniem zastawki dwudzielnej było postępowanie chirurgiczne. Wprowadzona do praktyki klinicznej w latach 80. ubiegłego wieku przez-skórna walwuloplastyka balonowa (przezskórna komisurotomia mitralna – PKM) dzięki bezpieczeństwu oraz wysokiej skuteczności stała się metodą z wyboru w leczeniu części chorych z izolowanym zwężeniem zastawki dwudzielnej [1]. W porównaniu z operacją walwuloplastyka wykonywana drogą przezskórną jest procedurą mniej traumatyczną dla chorego, o mniejszym ryzyku wystąpienia powikłań okołozabiegowych, a ponadto wymaga krótszej hospitalizacji. Korzystny efekt PKM utrzymuje się przez wiele lat, a u wybranych chorych w razie nawrotu zwężenia zabieg można wykonać ponownie.
Opis przypadku
Chora w wieku 56 lat, z wieloletnim wywiadem zwężenia zastawki dwudzielnej, po przebytej przed wieloma laty PKM, obecnie przyjęta została do Instytutu Kardiologii w Aninie z powodu objawów niewydolności serca spowodowanych nawrotem zwężenia zastawki dwudzielnej.
Wadę serca rozpoznano przypadkowo w 1988 r. Chora nie zgłaszała wówczas żadnych dolegliwości, nie miała wykonanego badania echokardiograficznego i została zakwalifikowana do leczenia zachowawczego. Cztery lata później, w 1992 r., w wieku 43 lat zaszła w ciążę i wtedy zauważyła ograniczenie tolerancji wysiłku. Na podstawie badania echokardiograficznego rozpoznano zwężenie zastawki dwudzielnej i w 23. tygodniu ciąży chora została skierowana do Instytutu Kardiologii w celu dalszego leczenia. Pole powierzchni zastawki mierzone na podstawie czasu półtrwania gradientu ciśnień wynosiło 0,8 cm², gradient mitralny maksymalny 17,9 mm Hg, średni 12,2 mm Hg. Ponadto rozpoznano nieistotną hemodynamicznie niedomykalność zastawki aortalnej. Ustalono, że stopień zaawansowania zmian patologicznych zastawki i aparatu podzastawkowgo oceniony na 6 punktów w skali Wilkinsa pozwala na wykonanie przezskórnej walwuloplastyki balonowej. Ponieważ stan ogólny chorej był dobry (II klasa wg NYHA), z uwagi na konieczność zastosowania promieniowania rentgenowskiego, które ma działanie teratogenne, oraz ryzyko wywołania porodu w trakcie zabiegu, postanowiono odroczyć termin wykonania walwuloplastyki balonowej do czasu, gdy płód będzie bardziej dojrzały. Ostatecznie zabieg wykonano w 1992 r., w 34. tygodniu ciąży, w asyście lekarza położnika przygotowanego do ewentualnego odebrania porodu. Aby zmniejszyć ryzyko...


View full text...