Obchody stulecia Towarzystwa Internistów Polskich. Zagadnienia reumatologiczne Część pierwsza: Pierwsza Gala Interny Polskiej Katowice, 9–10 marca 2006 r.

W 1906 r. długoletnie wysiłki internistów polskich, zmierzające do utworzenia odrębnej organizacji polskich lekarzy chorób wewnętrznych zostały uwieńczone powodzeniem. We Lwowie powstał Komitet Organizacyjny Sesji Chorób Wewnętrznych VI Zjazdu Lekarzy i Przyrodników Polskich, co dało początek Towarzystwu Internistów Polskich. Powstanie towarzystwa było wynikiem wyodrębnienia się nauki o chorobach wewnętrznych z całości nauk lekarskich, było również wyrazem świadomości narodowej lekarzy polskich, którzy nie chcieli być członkami stowarzyszeń państw zaborczych. W 1892 r. pojawił się pierwszy zachowany wniosek, przedstawiony przez wybitnego internistę krakowskiego Edwarda Sasa-Korczyńskiego, mówiący o organizacji corocznych spotkań internistów polskich [1]. Planowany na rok 1900 Zjazd Lekarzy w Poznaniu w ostatniej chwili został zablokowany przez władze pruskie i dopiero w 1906 r. uczeń i współpracownik Edwarda Sasa-Korczyńskiego – Władysław Antoni Gluziński założył wspomniany wyżej komitet, przygotowujący zorganizowaną w 1907 r. Sesję Chorób Wewnętrznych (Lwów, 22–25.07.1907 r.), która była jednocześnie pierwszym zjazdem towarzystwa. Do wybuchu I wojny światowej odbyły się 4 zjazdy Towarzystwa Internistów Ziem Polskich (państwa zaborcze nie zgodziły się na nazwę „internistów polskich”). Po I wojnie światowej i wojnie polsko- -bolszewickiej w 1923 r. przekształcono organizację w nowoczesne Towarzystwo Internistów Polskich i rozpoczęto wydawanie Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej. Przez cały ten czas pracami towarzystwa kierował Władysław Antoni Gluziński. Od 1923 r., z przerwą spowodowaną II wojną światową, Towarzystwo działa nieprzerwanie [2–4]. W 2004 r. odbył się w Katowicach XXXV Zjazd Towarzystwa Internistów Polskich (9–12.09.2004 r.) [5].
Reumatologia, która wyłoniła się jako specjalizacja szczegółowa z nauki o chorobach wewnętrznych, ze względu na odmienność metod terapeutycznych stała przez wiele lat w pewnym oddaleniu od interny. Dopiero ostatnie 2–3 dekady to czas intensywnego zbliżania się, wynikający m.in. z innego spojrzenia patogenetycznego na choroby narządu ruchu, zastosowania nowych leków, a przede wszystkim całościowego ujmowania chorego. Wspomnieć należy, że jeden z wielkich twórców Towarzystwa Internistów Polskich, Witold Eugeniusz Orłowski [6], czynnie wspierał rozwój reumatologii. Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Walki z Gośćcem, a w jego zespole pracowała (i...


Pełna treść artykułu...