Ocena badań diagnostycznych w nietolerancji laktozy u dzieci

Wstęp: Rozpoznanie nietolerancji laktozy ustala się na podstawie obrazu klinicznego, wyniku wodorowego testu od­dechowego i/lub oznaczanego stężenia glukozy we krwi włośniczkowej po doustnym obciążeniu laktozą. Najbardziej miarodajnym badaniem wydaje się oznaczanie aktywności laktazy w bioptatach błony śluzowej jelita cienkiego. W piśmiennictwie jest jednak bardzo mało prac porównujących te metody diagnostyczne.
Cel: Ocena czułości i swoistości wodorowego testu oddechowego i oznaczenia stężenia glukozy we krwi włośniczkowej po obciążeniu laktozą w porównaniu z aktywnością laktazy w bioptacie błony śluzowej jelita cienkiego.
Materiał i metody: U 61 dzieci wykonano wodorowy test oddechowy, doustny test obciążenia laktozą z oznaczeniem stężenia glukozy we krwi włośniczkowej oraz oznaczenie aktywności laktazy w bioptatach błony śluzowej jelita cienkiego.
Wyniki: U 79% chorych stwierdzono zgodność między wynikiem wodorowego testu oddechowego i aktywnością laktazy. U 16,6% osób wodorowy test oddechowy dał wynik fałszywie dodatni, natomiast u 4,4% fałszywie ujemny. U większości pacjentów z fałszywie dodatnim wynikiem wodorowego testu oddechowego wartości laktazy były zawarte w pobliżu dolnej granicy normy. Mniejszą czułością i swoistością charakteryzował się doustny test obciążenia laktozą z oznaczeniem stężenia glukozy we krwi włośniczkowej. W ponad 20% dał on wynik fałszywie dodatni i w 10% wynik fałszywie ujemny.
Wnioski: Ze względu na dużą liczbę wyników fałszywie dodatnich i ujemnych testów nieinwazyjnych – wodorowego testu oddechowego i testu doustnego obciążenia laktozą z oznaczeniem stężenia glukozy we krwi włośniczkowej – w przypadku trudności diagnostycznych celowe wydaje się oznaczanie stężenia aktywności laktazy w bioptatach błony śluzowej jelita cienkiego.

Introduction: The diagnosis of lactose intolerance is established on the basis of the clinical picture, the hydrogen breath test and/or determined concentration of glucose in the blood after the oral lactose load. The most valuable examination seems to be the determination of lactase activity in the intestinal biopsy. However, in the literature there are only a few studies comparing these diagnostic methods.
Aim: To evaluate the sensitivity and specificity of the hydrogen breath test and the evaluation of glucose concentration in the blood after lactose load in comparison with lactase activity in the intestinal biopsy.
Material and methods: In 61 children we performed the hydrogen breath test and the oral lactose load test with determination of glucose concentration in the blood, and we determined lactase activity in the intestinal biopsy.
Results: In 79% of the patients we observed compatibility between the hydrogen breath test and lactase activity, in 16.6% the hydrogen breath test gave false positive results, and in 4.4% the results were false negative. In a majority of the patients with false positive results of the hydrogen breath test, lactase levels were in the low normal range. The oral lactose load test with the determination of glucose concentration in the blood was characterized by lower sensitivity and specificity. In over 20% it showed false positive results and in 10% false negative results.
Conclusions: With regard to the large number of false positive and negative results in the hydrogen breath test and the oral lactose load test with the determination of glucose concentration in the blood, in the case of diagnostic difficulties it seems reasonable to determine lactase activity in the intestinal biopsy.