Ocena leczenia keratopatii u chorych z niedomykalnością powiek operowanych metodą dociążenia powieki górnej implantem ze złota – 7-letnie doświadczenia

Wstęp
W wyniku porażenia nerwu twarzowego i stałego odsłonięcia rogówki z czasem dochodzi do trudnych do leczenia owrzodzeń i perforacji gałki ocznej zagrażającej jej utratą. Obciążanie powieki górnej implantem ze złota jest sprawdzoną metodą leczenia niedomykalności szpary powiekowej. Brakuje jednak prac z dziedziny okulistyki ukazujących wpływ wszczepionego implantu na powierzchnię gałki ocznej. Cel: prospektywna ocena wpływu implantów ze złota obciążających powiekę górną na rogówkę u pacjentów z utrwalonym porażeniem nerwu twarzowego, których poddano leczeniu chirurgicznemu z powodu powikłań ocznych powstałych w wyniku niedomykalności szpary powiekowej. Operacje wykonywano w Klinice Okulistyki CSK MON Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie w latach 2009–2014.

Materiał i metody
grupę badaną stanowiło 59 pacjentów – 40 kobiet (67,8%) i 19 mężczyzn (32,2%), w wieku 55,5 ± 17,4 roku. Protokół oceny przedoperacyjnej uwzględniał szczegółowe badanie aparatu ochronnego oka oraz pełne badanie okulistyczne. Badania kontrolne, podczas których oceniano obiektywne wyniki leczenia, efekt kosmetyczny oraz powikłania, były zaplanowane wg schematu: po 1–10 dniach od operacji, następnie w 1., 3., 6., 12., 18., 24. i 36. miesiącach od operacji, później co 1 rok.

Wyniki
kliniczną poprawę powierzchni gałki ocznej obserwowano u wszystkich pacjentów, u których do powieki górnej wszczepiono implant w celu leczenia niedomykalności powiek (p< 0,001). Średnia najlepsza skorygowana ostrość wzroku wzrosła z 0,3 do 0,56 po operacji (p< 0,001). Zmiany keratometrii wyniosły średnio 0,25–0,5 dioptrii.

Wnioski
leczenie, które wdrożyliśmy, pozwoliło na uniknięcie powikłań rogówkowych lub poprawę stanu miejscowego powierzchni gałki ocznej i najlepszej skorygowanej ostrości wzroku. Rodzaj zastosowanej przez nas techniki operacyjnej miał decydujący wpływ na indukcję astygmatyzmu rogówkowego. Odpowiednio wcześnie wykonany zabieg naprawczy niedomykalności powiek zabezpiecza powierzchnię gałki ocznej przed wystąpieniem keratopatii ekspozycyjnej.



Introduction
Facial nerve palsy and constant exposure of the cornea leads to development of eye-threatening refractory ulcers and perforation. Using gold weights to achieve palpebral fissure closure is a well-established treatment method in such patients. However, there are no papers to assess the effect of the gold weights on the ocular surface. Aim: The aim of this study was to prospectively evaluate the upper eyelid gold weight implants in patients with exposure keratopathy secondary to persistent facial nerve palsy treated in the Department of Ophthalmology of Military Institute of Medicine in Warsaw between 2009 and 2014.

Material and methods
59 patients – 40 women (67.8%) and 19 men (32.2%) at the mean age of 55.5 ± 17.4 years were enrolled. Preoperative assessment involved the evaluation of the protective apparatus of the eye and a full eye examination. The objective treatment outcomes, cosmetic effect and complication rates were assessed during the follow up visits on days 1–10, months 1., 3., 6., 12., 18., 24. and 36. and once a year afterwards.

Results
Clinical improvement of the ocular surface in each patient (p< .001) as well as an improvement of the mean best corrected visual acuity from 0.3 to 0.56 (p< .001) were observed postoperatively. Changes in corneal keratometry ranged between 0.25 to 0.5 D.

Conclusions
Upper eyelid gold weight implants ensured complete eye opening and closure in most patients with lagophthalmos, whilst avoiding corneal complications or actually improving clinical status of the ocular surface. Early treatment may completely reverse exposure keratopathy. It also improves the best corrected visual acuity, whereas corneal astigmatism is associated with the surgical technique.