Ocena możliwości chodu, zmian wartości hematokrytu oraz stężenia fibrynogenu i cholesterolu podczas treningu marszowego u pacjentów z chromaniem przestankowym

Cel pracy: U pacjentów z chromaniem przestankowym regularny trening marszowy na bieżni prowadzi do wydłużenia dystansu marszu. Mechanizm tej poprawy jest wieloczynnikowy, a jedną z prawdopodobnych przyczyn mogą być korzystne zmiany hemoreologiczne. Celem pracy była ocena zmian możliwości chodu, wartości hematokrytu, stężenia fibrynogenu oraz profilu lipidowego u pacjentów z chromaniem przestankowym poddanych 12-tygodniowemu kontrolowanemu treningowi marszowemu na bieżni.

Materiał i metody: Badaniami objęto 52 chorych w wieku 65 ±8 lat z miażdżycą tętnic kończyn dolnych określaną wg klasyfikacji Fontaine’a jako stopień IIA i IIB.

Przed treningiem i po jego zakończeniu dokonano oceny możliwości chodu na podstawie testu marszowego prowadzonego wg protokołu Gardnera oraz wykonano analizę biochemiczną próbek krwi.

Wyniki: Czas pojawienia się chromania wydłużył się o 105%, a maksymalny czas marszu o 96%. Parametry biochemiczne nie uległy istotnym zmianom.

Wnioski: Dwunastotygodniowy nadzorowany trening marszowy na bieżni ruchomej prowadzi do poprawy możliwości marszu u chorych z chromaniem przestankowym, w postaci wydłużenia czasu pojawienia się chromania oraz maksymalnego czasu marszu. Trening marszowy zasadniczo nie prowadzi do zmian wartości hematokrytu, stężenia fibrynogenu ani profilu lipidowego u pacjentów z chromaniem przestankowym. Korzystne zmiany w postaci spadku stężenia fibrynogenu i poziomu hematokrytu oraz zwiększenie stężenia cholesterolu frakcji HDL mogą zachodzić u pacjentów ze stosunkowo najdłuższym wyjściowym czasem marszu. Poprawa czasu marszu nie jest związana ze zmianą profilu lipidowego, wartości hematokrytu ani stężenia fibrynogenu.

Aim of the study: In patients with intermittent claudication regular treadmill walking training improves the walking distance. The mechanism of this improvement is a multi-factor one, and one of the probable reasons may be beneficial haemorheological changes. The purpose of the paper was the evaluation of changes of walking ability, values of haematocrit, the concentration of fibrinogen and lipid profile in patients with intermittent claudication taking part in 12-week controlled treadmill walking training.

Material and methods: The study included 52 subjects aged 65 ±8 with lower limb atherosclerosis evaluated according to the Fontaine’s classification as degrees IIA and IIB.

Before and after finishing the training, walking ability evaluation was performed on the basis of walking test according to Gardner protocol along with blood chemistry analysis.

Results: The time to claudication was extended by 105% and the maximum walking time by 96%. Blood chemistry parameters were not changed significantly.

Conclusions: 12-week controlled treadmill walking training leads to improvement of walking ability in patients with intermittent claudication on the basis of the extended time to claudication and the maximum walking time. Walking training basically does not lead to changed values of haematocrit, concentration of fibrinogen or lipid profile in patients with intermittent claudication. The beneficial changes in the form of the concentration of fibrinogen, the level of haematocrit and the increase of HDL cholesterol may take place in patients with respectively the longest baseline walking time. The improvement of walking time is not connected to the change of lipid profile, haematocrit values and the concentration of fibrinogen.