Ocena przydatności metody radioimmunometrycznej do oznaczania stężenia insuliny w płynie z gałki ocznej post mortem: badania wstępne

Wstęp
W praktyce medyczno-sądowej rzadkie przypadki związane z samobójczym, zbrodniczym lub przypadkowym przedawkowaniem insuliny należą do trudnych pod względem analitycznym i opiniodawczym. Oznaczanie insuliny we krwi sekcyjnej, głównie ze względu na zachodzące tanatochemiczne procesy degradacyjne (zwłaszcza hemolizę), ma ograniczoną wartość diagnostyczną i w praktyce medyczno-sądowej jest nieprzydatne.

Cel pracy
Celem pracy były: 1) ocena przydatności metody immunoradiometrycznej – wykorzystywanej dotąd w badaniach klinicznych – do pomiaru stężenia insuliny w płynie z gałki ocznej post mortem, 2) wstępna ocena przydatności uzyskanych wyników w orzecznictwie toksykologiczno- i medyczno-sądowym oraz 3) potwierdzenie na własnym materiale słuszności cytowanych danych literaturowych dotyczących wpływu hemolizy na wynik oznaczenia insuliny we krwi sekcyjnej.

Materiał i metody
Materiał badawczy stanowiły 93 próbki płynu z gałki ocznej pobrane w czasie sądowo-lekarskich sekcji zwłok przeprowadzonych w Katedrze i Zakładzie Medycyny Sądowej i Toksykologii Sądowo-Lekarskiej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Dodatkowo analizie poddano 10 próbek krwi obwodowej pobranej od osób żywych w celach kliniczno-diagnostycznych – od 5 kobiet i 5 mężczyzn. Do oznaczeń wykorzystano zestawy Insulin(e) IRMA KIT firmy IMMUNOTECH.

Wyniki
W 86 (92,5%) próbkach stężenie insuliny było niższe niż czułość analityczna metody (poniżej 0,5 μIU/ml), natomiast w 7 przypadkach zawierało się w przedziale 1,42–24,42 μIU/ml.

Wnioski
Oznaczenie stężenia insuliny w płynie z gałki ocznej metodą immunoradiometryczną daje szansę na obiektywne potwierdzenie zatrucia, jednak zagadnienie to wymaga dalszych badań.



Introduction
In medicolegal practice, rare cases associated with suicidal, criminal or accidental overdose of insulin are both analytically and forensically challenging. The determination of insulin in post-mortem blood has limited diagnostic value, mainly on account of post-mortem chemical degradation processes (particularly hemolysis), and hence is not useful in medicolegal practice.

Aim of the study
The aims of the study were: 1) to assess the usefulness of the immunoradiometric method, used in clinical practice, for post-mortem measurement of insulin concentration in the intraocular fluid, 2) to preliminarily evaluate the usefulness of the obtained results for toxicological and medicolegal assessment, and 3) to verify on the basis of our own material the validity of the cited literature data on the effect of hemolysis on the result of insulin level determination in post-mortem blood.

Material and methods
The study material consisted of 93 samples of intraocular fluid collected during consecutive medicolegal autopsies performed in the Department of Forensic Medicine and Forensic Toxicology, Medical University of Silesia in Katowice. In addition, 10 samples of peripheral blood taken from living people (5 women and 5 men) for clinical and diagnostic purposes were analyzed. Insulin(e) IRMA KIT from IMMUNOTECH was used for the analyses.

Results
In 86 (92.5%) samples, the insulin concentration was below the analytical sensitivity of the method (less than 0.5 μIU/ml), while in 7 cases it was in the range of 1.42–24.42 μIU/ml.

Conclusions
Determination of the insulin level in the intraocular fluid by the immunoradiometric method provides an opportunity for objective verification of poisoning, however this claim requires further research.