Ocena ryzyka i leczenie po zawale serca

Ocena ryzyka pacjentów po zawale serca powinna być ukierunkowana na wyselekcjonowanie grupy pacjentów najwyższego ryzyka zgonu i dorzutu zawału serca. W ocenie ryzyka dysponujemy zarówno parametrami klinicznymi, jak i danymi z badań dodatkowych. Ze względu na tę mnogość czynników rokowniczych jako narzędzi oceny ryzyka pacjentów po zawale serca, opracowano wieloczynnikowe klasyfikacje punktowe, usprawniające ocenę i kwalifikację chorych do odpowiedniej grupy ryzyka. Zasady prewencji wtórnej po ostrych zespołach wieńcowych z przetrwałym uniesieniem ST, sklasyfikowane zostały w zaleceniach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2002 r. wg klasy zaleceń i jakości (poziomu) dowodów. Artykuł podsumowuje aktualne standardy oceny ryzyka i leczenia pacjentów po zawale serca.
Prawidłowa ocena ryzyka, a następnie profilaktyka wtórna po zawale serca, stanowi podstawę opieki nad pacjentami po przebytym zawale serca. Intensywne działania powinny szczególnie obejmować chorych nieleczonych w ostrej fazie pierwotną angioplastyką wieńcową. Grupa ta wymaga wyselekcjonowania pacjentów podwyższonego ryzyka, u których należy ocenić wskazania i możliwości techniczne do rewaskularyzacji.
Zasady oceny ryzyka pacjentów po zawale serca
Ocena ryzyka pacjentów po zawale serca powinna być ukierunkowana na wyselekcjonowanie grupy pacjentów najwyższego ryzyka zgonu i ponownego zawału serca [1].
Analizując dane kliniczne, czynnikami wskazującymi na wysokie ryzyko po zawale serca są zaawansowany wiek, współistnienie kilku czynników ryzyka choroby wieńcowej, stan po przebytym zawale serca. Do klinicznych wskaźników wysokiego ryzyka, które wystąpiły w ostrej fazie zawału serca należą również hipotonia, utrzymujące się objawy niewydolności serca, zaburzenia rytmu, nawracająca dławica. Według kryteriów obrazowych do grupy najwyższego ryzyka należą pacjenci z frakcją wyrzutową <35 proc. lub pacjenci, u których wywołane niedokrwienie obejmuje >50 proc. pozostałego żywotnego miokardium. Scyntygrafia perfuzyjna oraz ECHO z dobutaminą, dzięki którym można różnicować pomiędzy żywotnym mięśniem w strefie zawału a niedokrwieniem w pozostałych strefach serca, są przydatne we wczesnej ocenie ryzyka. Testy te mogą być wykonane ok. 5. dnia hospitalizacji, a wynik może wskazywać na potrzebę wykonania koronarografii i intensywność dalszej terapii. Każdy z pacjentów powinien mieć równocześnie wykonaną ocenę metabolicznych czynników...


Pełna treść artykułu...