Ocena żywotności miokardium metodą tomografii magnetycznego rezonansu jądrowego (MR)

Tomografia magnetycznego rezonansu jądrowego serca (CMR – Cardiovascular Magnetic Resonance) jest jednym z najbardziej złożonych – i pozwalającym na uzyskanie największej ilości informacji – sposobem obrazowania, stosowanym w nowoczesnej kardiologii.
Do niedawna badania rezonansu magnetycznego (MR) zarezerwowane były do obrazowania struktur nieruchomych, głównie ośrodkowego układu nerwowego. Wprowadzenie MR do diagnostyki kardiologicznej stało się możliwe po pokonaniu szeregu utrudnień, związanych z ruchem kurczącego się serca, przepływem krwi oraz ruchami oddechowymi klatki piersiowej pacjenta.
Dynamiczny rozwój tomografii rezonansu magnetycznego umożliwił szersze zastosowanie tej metody w kardiologii, dokonując spektakularnego przełomu w podejściu do diagnostyki wielu schorzeń. Dzięki wysokiej jakości tworzonych obrazów, CMR został m.in. uznany za złoty standard w ocenie funkcji skurczowej serca. Obok doskonałego obrazowania morfologii i funkcji mięśnia sercowego, CMR pozwala również na ocenę perfuzji oraz żywotności miokardium. Szczególnie istotny jest fakt, że rezonans magnetyczny jest badaniem nieszkodliwym i nienarażającym pacjenta na promieniowanie jonizujące, co czyni to badanie szczególnie przydatnym w wielokrotnej kontroli wyników leczenia.


Postępowanie diagnostyczne

Metody CMR, wykorzystywane w ocenie żywotności miokardium, są częściowo zbliżone do algorytmów echokardiograficznych. Uzyskiwane serie obrazów składają się na filmy, oglądane w pętli przedstawiają przekrój przez ciało pacjenta, wraz z przeciętym w dowolnie wybranej płaszczyźnie kurczącym się sercem.
Wykorzystuje się tutaj głównie tzw. sekwencje kinematograficzne echa gradientowego (cardiac
CINE) bez stosowania środka kontrastowego, bramkowane prospektywnie sygnałem EKG. Pozwalają one na uzyskanie dużej różnicy sygnałów pomiędzy płynącą w jamach serca krwią (sygnał o większej intensywności w kolorze jasnoszarym i białym) a miokardium (sygnał o mniejszej intensywności, zwykle ciemnoszary). Do najlepszych tego rodzaju sekwencji należą obecnie true-FISP, Balanced FFE i Fiesta, wykorzystujące metodę steady state free precession. Przykładowe klatki ruchomego filmu przedstawiające rozkurcz i skurcz przedstawiono na ryc. 1.
Akwizycja serii obrazów, przedstawiających kolejne fazy cyklu pracy serca (zwykle kilkanaście i więcej) na jednym przekroju...


Pełna treść artykułu...