Od Niej wszystko się zaczęło – wspomnienie o prof. Eleonorze Reicher z okazji 60-lecia powstania Instytutu Reumatologii

Ludzi kształtują czasy i okoliczności. Niekiedy podczas lektury czyjejś biografii wydaje się nam, że zawartych w niej wątków starczyłoby dla kilku osób. Tak jest właśnie, gdy poznajemy szczegóły z życia prof. Eleonory Reicher.
Była ona postacią nietuzinkową, której przyszło się zmierzyć z burzliwymi zakrętami polskiej historii. Jej osiągnięcia z zakresu medycyny dotyczyły nie tylko dziedziny, z którą jest najczęściej kojarzona, czyli reumatologii. Była ona prekursorem polskiej szkoły medycyny sportowej, medycyny szkolnej, interesowała się endokrynologią i szeroko pojętymi chorobami wewnętrznymi. Swoje życie podporządkowała medycynie. Nie bała się wędrować jeszcze nieprzetartymi szlakami nauki.
Urodziła się 24 września 1884 r. w Warszawie w spolszczonej żydowskiej rodzinie. Ojciec, Bernard Rei­cher, był właścicielem fabryki wstążek i butów. Matka Eleonory pochodziła z rodziny Wolfowiczów. W wieku pięciu lat mała Eleonora straciła matkę, a opiekę nad dziewczynką przejęła jej babka, która mieszkała w Częstochowie i prowadziła sklep z artykułami kolonialnymi. Ojciec Eleo­nory ożenił się ponownie, gdy ta miała ok. 11 lat. Na świat przyszło przyrodnie rodzeństwo – siostra Regina i brat Jan. Mała Eleonora od początku lubiła naukę, a dzięki dobrej sytuacji materialnej rodziny mogła wybrać drogę swojej edukacji. Zanim to nastąpiło, ojciec próbował ułożyć życie córki tak, by odgrywała ona tradycyjną rolę kobiety. Jego usiłowania wydania córki za mąż spełzły jednak na niczym. Dziewczyna była uparta i chciała studiować na uniwersytecie, nie zaś zostać gospodynią domową. W 1900 r. wraz z przyjęciem chrztu1 stała się osobą pełnoletnią i niezależną od władzy rodzicielskiej. Dzięki odziedziczonym po matce środkom finansowym mogła rozpocząć w 1903 r. dalszą naukę we Fryburgu – początkowo na kursach przygotowawczych. W 1906 r., po zdaniu egzaminu maturalnego, wyjechała do Paryża. W ówczesnej naukowej i kulturalnej stolicy Europy rozpoczęła naukę na Sorbonie. Po chwilowym wahaniu co do wyboru kierunku ostatecznie zdecydowała się na medycynę. W Paryżu spędziła rok, by następnie przenieść się do Berna. Tam w 1909 r. zdała półdoktorat z medycyny i do 1912 r. kontynuowała naukę na wydziale biologicznym. W tym też roku otrzymała tytuł doktora filozofii. Następnie powróciła na studia medyczne, które przerwał wybuch I wojny światowej.
Przyjechała na ziemie polskie i współuczestniczyła w organizowaniu szpitali przyfrontowych. W 1916 r. powróciła do Berna i po...


Pełna treść artykułu...