Od redakcji

Szanowni Czytelnicy

Rok już upłynął od czasu ukazania się pierwszego numeru Reumatologii jako dwumiesięcznika,
w zmienionej po wielu latach szacie graficznej. Ku zadowoleniu autorów prac oddawanych do druku skrócił się czas oczekiwania na publikację (w praktyce zależy on od recenzentów kwalifikujących nadesłane prace), a ku zadowoleniu Redakcji nie zmniejszyła się liczba czytelników.
Zbiegający się z tą rocznicą mały jubileusz redaktora naczelnego, który przed 25 laty został powołany przez profesora Włodzimierza Brühla do Redakcji na stanowisko sekretarza, skłania do spojrzenia na pierwszy zeszyt kwartalnika Reumatologia z 1981 r. Upływ czasu sprawił, że
z ówczesnego Komitetu Redakcyjnego pozostały do chwili obecnej już tylko dwie osoby. Są nimi profesorowie Jan Ryżewski i Stefan Mackiewicz, ale – jak miło zauważyć – autorzy prac publikowanych w tym zeszycie to obecni profesorowie: Irena Fiedorowicz-Fabrycy, Irena Zimmermann-Górska
i Zbigniew Gburek. Wysoki poziom merytoryczny większości opublikowanych w zeszycie z 1981 r. prac sprawia, że zawarte w nich spostrzeżenia (zwłaszcza kliniczne) oraz wypowiedzi nie zdezaktualizowały się do tej pory. Niepomiernie natomiast powiększył się zakres możliwości badawczych. Techniki laboratoryjne, stosowane w badaniach opublikowanych w 1981 r., to mikroskop optyczny, immunofluorescencja i hodowla komórkowa fibroblastów. Obecnie publikujemy wyniki badań, w których zastosowano technikę polimerazowej reakcji łańcuchowej (PCR), identyfikowania cząsteczek przeciwciałami monoklonalnymi, oddzielania subpopulacji komórkowych separatorem FACS, immuno-histo-chemii i wiele innych. W diagnostyce zdjęcia rentgenowskie są wykonywane
za pomocą aparatów cyfrowych, zdjęcia tzw. warstwowe – tomografami komputerowymi,
a w obrazowaniu narządów wykorzystano ultrasonografię i rezonans magnetyczny. Z całą pewnością współczesny lekarz ma większe możliwości ustalenia diagnozy i wcześniejszej interwencji niż dawniej, jednak wciąż rosnące koszty badań zmniejszają ich dostępność. Zmniejsza się także, niestety, dostęp do nowoczesnego leczenia. Na przykładzie publikacji klinicznej z 1981 r., zawierającej wyniki leczenia chorych na układową twardzinę skóry leukeranem (przez dermatologów!), zarysowują się wyraźne różnice między ówczesnymi i obecnymi możliwościami oraz powstającymi ograniczeniami. Szkoda,
że nie znalazł się w tym zeszycie żaden...


Pełna treść artykułu...