Original article
New antireflux surgical technique in GERD treatment

Wprowadzenie
Burzliwy rozwój chirurgii laparoskopowej spowodował, że coraz częściej wkracza ona na obszary będące do tej pory domeną tradycyjnych metod chirurgicznych. Pewne typy operacji, takie jak cholecystektomia lub operacje antyrefluksowe, obecnie niemal wyłącznie wykonuje się tą techniką i noszą one miano tzw. złotych standardów chirurgii laparoskopowej.
Cel pracy
Celem pracy jest przedstawienie i wprowadzenie do praktyki klinicznej nowej oryginalnej koncepcji operacji antyrefluksowej. Materiał i metody Chorzy Do operacji antyrefluksowych zakwalifikowano 10 chorych, tj. 7 kobiet i 3 mężczyzn w wieku 17–76 lat (średnio 44). Kwalifikacja obejmowała typowy wywiad kliniczny chorych z GERD, z oceną skuteczności leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz badanie endoskopowe i radiologiczne przełyku i połączenia żołądkowo-przełykowego w kierunku wykrycia przepukliny rozworu przełykowego przepony. W razie obecności w badaniu endoskopowym nadżerek w przełyku, pobierano wycinki do badania histopatologicznego. U pacjentów z zaburzeniami połykania w wywiadzie, bez zmian makroskopowych w badaniu endoskopowym oraz u osób z wątpliwościami dotyczącymi rozpoznania choroby refluksowej wykonywano badania manometryczne i pH-metryczne.
Technika chirurgiczna
Operację wykonywano w znieczuleniu ogólnym dotchawiczym. Ułożenie chorego oraz miejsca wprowadzania trokarów nie różniły się od wykonywanych rutynowo w klinice operacji sposobem Toupeta [1, 2]. Pierwsze 2 etapy opisywanej modyfikacji są jednakowe dla wszystkich typów operacji, czyli sposobem Toupeta, Nissena i będącej tematem doniesienia. Polegają one na: 1) wypreparowaniu przełyku i odnóg przepony tak, aby brzuszna część przełyku wynosiła około 5–6 cm, 2) zeszyciu odnóg przepony; szew na odnogi zakładano typowo, w odległości około 2 cm pod przełykiem. Następnie wykonywano część zmodyfikowaną operacji: 3) na zeszytych odnogach przepony układano pod przełykiem i po jego bokach siatkę polipropylenową (Surgipro-Covidien) stosowaną powszechnie do przepuklin pachwinowych czy też do plastyki olbrzymich przepuklin rozworu przełykowego przepony; w siatce o wymiarach 7 × 6 cm wycinano, poczynając od górnego jej brzegu, otwór na przełyk (ryc. 1.) i przymocowywano do prawej i lewej odnogi przepony za pomocą stosowanego od lat w chirurgii laparoskopowej staplera Endohernia (Covidien), 4) ostatnim elementem operacji było odtworzenie 90° kąta Hisa; w tym celu 3 szwami przyszywano dno żołądka do lewego brzegu brzusznej części przełyku; górnym szwem przymocowywano jednocześnie dno żołądka i przełyk do przepony, chroniąc całość plikacji przed migracją do klatki piersiowej. Tydzień po opuszczeniu szpitala wzywano chorych na pierwszą kontrolną wizytę ambulatoryjną, którą powtarzano po miesiącu i po pół roku. Wszyscy będą oceniani również po roku od operacji. W razie problemów lub pytań każdy z operowanych może zgłosić się do kontroli ambulatoryjnej bez specjalnego skierowania. Autorzy na zastosowanie nowej metody leczenia chorych z refluksem żołądkowo-przełykowym otrzymali zgodę Komisji Bioetycznej przy Akademii Medycznej w Warszawie.
Wyniki
W badaniach endoskopowych kwalifikujących pacjentów do operacji stwierdzono u 7 niewydolność połączenia żołądkowo-przełykowego w postaci ziejącego wpustu oraz u 6 z 10 liniowe nadżerki. W obrazie mikroskopowym pobranych wycinków obserwowano typowe dla refluksowego zapalenia przełyku zmiany histologiczne – granulocyty kwasochłonne w obrębie błony śluzowej, rozrost warstwy podstawnej nabłonka wielowarstwowego płaskiego i wydłużenie brodawek blaszki właściwej. U chorych z makroskopowo widocznymi nadżerkami potwierdzono zapalny charakter zmian bez podejrzenia współistnienia nowotworu. Po wprowadzeniu endoskopu do żołądka i wykonaniu inwersji, u 6 chorych stwierdzono przepuklinę wślizgową, a u 4 okołoprzełykową. W badaniu radiologicznym u 3 pacjentów z przepuklinami wślizgowymi nie udało się potwierdzić tej patologii. Wszystkie operacje wykonano sposobem laparoskopowym. W bezpośrednim okresie pooperacyjnym nie notowano żadnych powikłań i chorzy opuścili szpital w następnej dobie po operacji. W dniu wypisu od rana otrzymywali dietę kleikową, a od 3. doby dietę przecieraną, którą utrzymywano przez kolejne 3–5 dni. Leczenie przeciwbólowe nie różniło się od typowego dla chorych po cholecystektomii laparoskopowej czy też po laparoskopowej operacji antyrefluksowej sposobem Toupeta. W przeprowadzonych kontrolach ambulatoryjnych nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości w zakresie gojenia ran. U dwóch chorych z 10 wystąpił syndrom nadmiernego gromadzenia powietrza w żołądku, objawiającego się wzdęciem, upośledzonym połykaniem pokarmów oraz nadmiernym oddawaniem gazów. Objawy te typowo nasilały się w ciągu dnia i były najbardziej zaznaczone w godzinach wieczornych. Zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej uwidoczniło dużą ilość powietrza zalegającego w trzonie i dnie żołądka w kształcie kuli uciskającej przełyk (ryc. 2.). Przeanalizowano wspólnie z chorymi sposób spożywania pokarmów, tryb połykania pod kątem występowania nawyku połykania powietrza. Podczas następnej wizyty po upływie miesiąca objawy te ustąpiły. Wszyscy byli zadowoleni z przeprowadzonej operacji z wyjątkiem dwóch osób, które musiały uporać się z problemem nawykowego połykania powietrza.
Dyskusja
Cel wykonywania antyrefluksowych operacji laparoskopowych jest taki sam, jak zabiegów przeprowadzonych metodą klasyczną. Różni je jedynie sposób mało inwazyjnego dostępu do rozworu przełykowego. Po latach doświadczeń chirurgii klasycznej uznaje się zasadniczo 3 główne typy operacji antyrefluksowych: 1) fundoplikacja całkowita (operacja wg Nissena oraz jej modyfikacja wg Rossetiego), 2) fundoplikacja częściowa tylna (wg Toupeta), 3) oraz fundoplikacja częściowa przednia (wg Hilla lub Dora). Tę ostatnią głównie stosuje się po wykonaniu miotomii dolnego odcinka przełyku w leczeniu operacyjnym achalazji. Wymienione metody znalazły również zastosowanie w chirurgii laparoskopowej. W ostatniej dekadzie zwiększyła się w istotny sposób liczba operowanych z powodu GERD. Ze względu na łagodny przebieg pooperacyjny oraz szybki powrót do aktywności fizycznej i zawodowej po operacjach metodą laparoskopową, chorzy chętniej decydują się na leczenie chirurgiczne, zamiast długotrwałego, kosztownego i często bez dobrych efektów klinicznych leczenia farmakologicznego. Do najczęściej występujących powikłań operacji antyrefluksowych należy zaliczyć nawrót przepukliny oraz objawów refluksu, dysfagię, a także nieprzyjemne doznania związane z gromadzeniem gazu w żołądku (ang. gas bloating syndrome). Nawroty przepukliny mogą wystąpić nawet u 20% operowanych chorych. Decydującym czynnikiem jest doświadczenie chirurga wykonującego operację. Można temu w znacznej mierze zapobiec, wzmacniając plastykę przepukliny rozworu przełykowego przez położenie siatki na odnogi przepony [3–6]. Zastosowanie siatki może jednak powodować zwiększenie częstości występowania dysfagii pooperacyjnej [4, 6]. Analizując piśmiennictwo i materiał własny, można stwierdzić, że dysfagia zarówno we wczesnym, jak i późniejszym okresie pooperacyjnym występuje znacząco częściej wśród chorych operowanych sposobem Nissena w porównaniu z operowanymi sposobem Toupeta [7]. Nawroty objawów refluksu, takich jak zgaga, bóle zamostkowe obserwuje się częściej w grupie chorych po operacji sposobem Toupeta [6], natomiast dyskomfort związany z zaleganiem gazów w żołądku jest zgłaszany częściej przez chorych po fundoplikacji sposobem Nissena [8]. Celem wprowadzenia nowej metody leczenia operacyjnego chorych z GERD było uzyskanie porównywalnych wyników, jak w metodach stosowanych dotychczas przy jednoczesnym zmniejszeniu lub wyeliminowaniu objawów niepożądanych, takich jak dysfagia czy gas bloating syndrome. Patologiczne gromadzenie powietrza w żołądku występuje wskutek nawykowego połykania, powoduje występowanie wzdęć i okresowej dysfagii u prawie 90% (u 198 z 220) operowanych w klinice chorych sposobem Toupeta. Nasilenie tych objawów jest różne. Najczęściej – bo u 119 pacjentów (60%) – występowały objawy średnio zaawansowane, natomiast u 59 (30%) niewielkie, a u 10% bardzo nasilone. Dlaczego te powikłania występują? Czy są one wynikiem błędnej diagnostyki i kwalifikacji chorych do operacji czy też niewłaściwej techniki chirurgicznej? W postępowaniu diagnostycznym nadal decydującą rolę przypisuje się objawom klinicznym GERD, badaniu endoskopowemu i radiologicznemu przełyku i żołądka oraz pH-metrii i manometrii przełykowej. Dodatkowym czynnikiem skłaniającym do podjęcia decyzji o operacji jest brak skuteczności leczenia farmakologicznego i obecność nadżerek w przełyku. Technika chirurgiczna od wielu lat pozostaje taka sama i od lat występują podobne problemy pooperacyjne. Powstaje więc pytanie, czy może właśnie niedoskonałość metody operacyjnej nie jest przyczyną wystąpienia opisanych powyżej objawów niepożądanych po operacjach antyrefluksowych. Pomija się tutaj krzywą uczenia chirurga, gdyż znaczenie jej jest oczywiste i zostało już w wielu opracowaniach omówione. Powróćmy do samej techniki operacji antyrefluksowych. Istnieją dwa główne punkty techniki chirurgicznej, które wpływają na powstawanie wymienionych powyżej powikłań pooperacyjnych: a) niewłaściwe zwężenie odnóg przepony – założenie szwu na odnogi zbyt bliskie przełyku jest źródłem pooperacyjnej dysfagii; z kolei zbyt luźne zeszycie odnóg może spowodować zły efekt kliniczny, nawrót przepukliny i dolegliwości; ponadto może w tym przypadku dojść do przemieszczenia wykonanej przez chirurga fundoplikacji przez rozwór przełykowy do klatki piersiowej; ten element właściwego zwężenia odnóg przepony ściśle wiąże się z doświadczeniem chirurga, b) fundoplikacja – większość autorów uważa, że całkowita fundoplikacja wg Nissena jest obarczona większą liczbą pooperacyjnej dysfagii niż częściowa fundoplikacja tylna wg Toupeta; do jej wykonania konieczne jest prawidłowe badanie manometryczne przełyku; do wykonania częściowej, tylnej fundoplikacji wg Toupeta manometria nie jest niezbędna, ale i tak liczba dysfagii mieści się w granicach 5–18%; w większości przypadków jest ona przemijająca, ale w około 5% konieczne jest endoskopowe poszerzanie przełyku; inni autorzy nie widzą związku między wynikiem manometrii a doborem techniki operacyjnej i występowaniem dysfagii; manometrię przełykową powinno się wykonywać w diagnostyce przedoperacyjnej u chorych ze współistniejącą przedoperacyjną dysfagią i w wybranych przypadkach wątpliwych diagnostycznie. Niemal wszyscy chorzy z GERD, aby rozwiązać problemy związane z nieprawidłowościami połączenia żołądkowo-przełykowego, przełykają ślinę, biorąc duży wdech. W ten sposób zostaje wprowadzona do żołądka spora ilość powietrza. Po operacji antyrefluksowej powietrze, gromadzące się fizjologicznie w dnie żołądka, wchodzi do wytworzonej wokół przełyku fundoplikacji i zaciska przełyk, wywołując efekt zastawki antyrefluksowej. Każda fundoplikacja powoduje trudności w wydostaniu się z żołądka połykanego przypadkowo lub nawykowo powietrza. Wieloletni nawyk połykania powietrza jest przyczyną gromadzenia bardzo dużych jego ilości i powoduje rozdęcie żołądka, uczucie wzdęcia oraz dysfagię. Powietrze wypełnia fundoplikację i zaciska przełyk. Patognomoniczne do rozpoznania tego zespołu jest to, że rano chorzy czują się dobrze, nie mają wzdęcia, dysfagii, a w miarę upływu dnia objawy stopniowo się nasilają. Towarzyszy temu nadmierne oddawanie gazów. W zdjęciu przeglądowym jamy brzusznej widoczna jest olbrzymia kula powietrza w żołądku. Wśród operowanej grupy wykonano modyfikację klasycznej techniki zabiegów antyrefluksowych, unikając wytwarzania typowej fundoplikacji. Człowiek rodzi się bez fundoplikacji i u ponad 90% ludzi połączenie żołądkowo-przełykowe funkcjonuje prawidłowo. Celem nowej techniki chirurgicznej operacji antyrefluksowej było wytworzenie sytuacji anatomicznej zbliżonej do naturalnej, ale spełniającej ze wszech miar założenie zabezpieczenia funkcji antyrefluksowej. Na podstawie przeprowadzonych operacji stwierdzono, że nowa technika, bez sztucznie wytwarzanej fundoplikacji, chroni przed nawrotem przepukliny rozworu przełykowego przepony (zeszyte odnogi przepony przykryte siatką) i zawiera wszystkie elementy, które powinny odtwarzać prawidłowość funkcjonowania połączenia żołądkowo-przełykowego. W technice tej nie ma potrzeby zakładania szwu na odnogi przepony bardzo blisko przełyku, gdyż zastępuje ją luźno położona siatka. Brzuszny odcinek przełyku wydłuża się typowo, a ostry kąt Hisa jest odtworzony. W przedstawianej zmodyfikowanej operacji antyrefluksowej wykonuje się zeszycie odnóg przepony wraz z dodatkowym wzmocnieniem wykonanej plastyki przez zastosowanie siatki, co zmniejsza ryzyko wystąpienia nawrotów. Ustąpienie objawów refluksu w tej metodzie uzyskuje się przez odtworzenie ostrego kąta Hisa, bez wykonywania fundoplikacji, co zdaniem autorów może przyczynić się do zmniejszenia częstości występowania objawów niepożądanych. Wstępne wyniki wydają się potwierdzać przyjęte założenia, jednak ze względu na stosunkowo małą grupę chorych wymagane są dalsze badania.
Wnioski
1. Sposób wykonania zmodyfikowanej operacji pozwala na odtworzenie prawidłowo funkcjonującego połączenia żołądkowo-przełykowego. 2. Operacja może być wykonywana standardowo laparoskopowo lub w razie przeciwwskazań na otwarto. 3. Ryzyko dysfagii pooperacyjnej jest znikome. 4. Zeszycie przepukliny rozworu przełykowego przepony jest rutynowo wzmacniane położoną na nie siatką polipropylenową. 5. Brak fundoplikacji, dzięki umożliwieniu odbicia powietrza przez usta, powinien do minimum zmniejszyć ryzyko zjawiska patologicznego gromadzenia się powietrza w żołądku, czego wynikiem jest dysfagia i uporczywe wzdęcia u chorych z nawykowym połykaniem powietrza. 6. Metoda ta wymaga dalszych badań nad odległym efektem antyrefluksowym.
Piśmiennictwo
1. Wróblewski T, Grodzicki M, B. Ziarkiewicz-Wróblewska i wsp. Aspekty techniczne i wyniki laparoskopowej fundoplikacji sposobem Toupet w leczeniu zaawansowanej postaci refleksu żołądkowo-przełykowego (GERD). Wideochirurgia 2006; 1: 6-9. 2. Wróblewski T, Grodzicki M, Ziarkiewicz-Wróblewska B i wsp. Wyniki operacyjnego leczenia refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD) sposobem laparoskopowym. Videochirurgia 2002; 7/1: 8-10. 3. Granderath FA, Schweiger UM, Pointner R Laparoscopic antireflux surgery: tailoring the hiatal closure to the size of hiatal surface area. Surg Endosc 2007; 21: 542-8. 4. Granderath FA, Schweiger UM, Kamolz T i wsp. Laparoscopic Nissen fundoplication with prosthetic hiatal closure reduces post-operative intrathoracic wrap herniation: preliminary results of a prospective randomized functional and clinical study. Arch Surg 2005; 140: 40-8. 5. Granderath FA, Schweiger UM, Kamolz T i wsp. Laparoscopic antireflux surgery with routine mesh-hiatoplasty in the treatment of gastroesophageal reflux disease. J Gastrointest Surg 2002; 6: 347-53. 6. Kamolz T, Granderath FA, Bammer T i wsp. Dysphagia and quality of life after laparoscopic Nissen fundoplication in patients with and without prosthetic reinforcement of the hiatal crura. Surg Endosc 2002; 16: 572-7. 7. Fernando HC, Luketich JD, Christie NA i wsp. Outcomes of laparoscopic Toupet compared to laparoscopic Nissen fundoplication. Surg Endosc 2002; 16: 905-8. 8. Hunter JG, Swanstrom L, Waring JP. Dysphagia after laparoscopic antireflux surgery. The impact of operative technique. Ann Surg 1997; 226: 109-10. 9. Granderath FA, Kamolz T, Granderath UM, Pointer R. Gas-related symptoms after laparoscopic 360 degrees Nissen or 270 degrees Toupet fundoplication in gastrooesophageal reflux disease patients with aerophagia as comorbidity. Dig Liver Dis 2007; 39: 319-20.