Osteoporoza – realny problem

Osteoporoza jest chorobą uznawaną za problem cywilizacyjny. Wynika to m.in. z analizy kosztów związanych z profilaktyką, diagnostyką i leczeniem tej najczęstszej choroby metabolicznej tkanki kostnej. Toczące się od długiego czasu dyskusje i spory na temat schematów postępowania oraz zasad finansowania badań i terapii osteoporozy nie przynoszą ostatecznych rozwiązań. Nadal większość kosztów ponosi sam pacjent.





Profilaktyka jest nieefektywna, a jej rezultaty nie dają nadziei na zapobieganie zbliżającej się epidemii osteoporozy. Trzeba też podkreślić, że problem nie wynika ze zwiększonej świadomości środowisk medycznych i lepszej rozpoznawalności tej choroby. Jest on bezpośrednim skutkiem wydłużania się czasu życia – coraz większa liczba osób po 60. roku życia, to coraz częstsze przypadki osteoporozy. Wg J. A. Kanisa do 2025 r. przewiduje się 44 proc. wzrost liczby złamań szyjki kości udowej z powodu osteoporozy.

W rozmowach z pacjentami wielokrotnie powtarza się, że jest to choroba wymagająca cierpliwości ze strony pacjenta oraz lekarza. Ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do spektakularnych efektów terapii, nowoczesnych leków i innych metod leczenia pozwalających na powrót sprawności po kilku dniach, trudno przyjąć, że w przypadku osteoporozy jest nieco inaczej. Leczenie jest długotrwałe, a efekty trudno zauważyć: wskaźnikiem jest np. prewencja kolejnych złamań. Doskonale można je stwierdzić w badaniach populacyjnych, ale trudno wytłumaczyć pojedynczemu pacjentowi. Jak bowiem wykazać, że bez stosowania odpowiedniego leczenia z pewnością doszłoby do złamania? Na domiar złego osteoporoza nie boli. Ból, przez wielu uznawany za objaw osteoporozy, pojawia się późno – gdy dochodzi do uszkodzeń trzonów kręgowych. Bóle kostne są wysoce patognomoniczne dla innych jednostek z kręgu osteopatii (chorób metabolicznych tkanki kostnej), np. dla osteomalacji lub pierwotnej nadczynności przytarczyc. W osteoporozie ból występuje głównie w obrębie pleców, najczęściej w odcinku piersiowym. Oto wiernie odtworzona relacja jednej z pacjentek: Kiedy budzę się rano, około szóstej, jeszcze nic mi nie dolega. Muszę wstawać tak wcześnie, żeby wyprawić wnuki i zięcia do szkoły i pracy. Kiedy wracam do domu około dziesiątej, po odprowadzeniu Kasi i Wojtusia (to moje wnuki) i po zakupach, to już zaczyna mnie boleć w plecach. Po drodze ze sklepu muszę przystanąć, stawiam torby i trzeba się rozejrzeć, czy...


View full text...