Ostre zapalenie ucha środkowego - antybiotykoterapia

Ostre zapalenie ucha środkowego (acute otitis media – AOM) jest najczęściej stawianym rozpoznaniem u dzieci oraz prawdopodobnie najczęstszą przyczyną wizyty u otolaryngologa osoby dorosłej. Podstawowym sposobem leczenia tego schorzenia wciąż pozostaje antybiotykoterapia. Prawie połowa antybiotyków przepisanych dzieciom poniżej 10. roku życia jest podana właśnie z powodu ostrego zapalenia ucha środkowego [1]. Już od najwcześniejszych doświadczeń z chemioterapią największym problemem w zwalczaniu infekcji bakteryjnych pozostaje stale wzrastająca antybiotykooporność drobnoustrojów chorobotwórczych. Wybór odpowiedniego leku oraz właściwe jego stosowanie może w znacznym stopniu zahamować bądź przynajmniej spowolnić ten proces.



Ostre zapalenie ucha środkowego może występować w każdym wieku, częściej jednak dotyczy dzieci, szczególnie między 6. a 36. mies. życia. Drugi, mniejszy szczyt zachorowalności przypada na okres między 4. a 7. rokiem życia [2]. Zapalenie to może występować samoistnie lub towarzyszyć chorobom zakaźnym, ostremu nieżytowi nosa, anginie, zapaleniu zatok oraz innym chorobom. Rozpoznanie na ogół nie stwarza większych problemów. Typowy wywiad (nagle pojawiający się bólu ucha, gorączka i upośledzenie słuchu po kilku dniach objawów infekcji górnych dróg oddechowych) oraz charakterystyczny obraz otoskopowy (przekrwiona, matowa i uwypuklona błona bębenkowa) ułatwiają postawienie prawidłowej diagnozy.

Zazwyczaj zapalenie wywołane jest jednym szczepem drobnoustrojów, flora mieszana występuje rzadziej. Niezmiennie od wielu lat najczęściej izolowanym patogenem z wysięku ucha środkowego pacjentów z AOM jest S. pneumoniae – ok. 30 proc. H. influenzae jest odpowiedzialny za ok. 20 proc. przypadków infekcji ucha. Coraz większą rolę w patogenezie ostrego zapalenia ucha środkowego odgrywa M. catarrhalis. Jej udział wzrósł z ok. 5 proc. w przeszłości do ponad 20 proc. w chwili obecnej. Zmniejszyła się natomiast częstość występowania paciorkowców β-hemolizujących grupy A (S. pyogenes), są one odpowiedzialne za 3 proc. przypadków AOM. St. Aureus izolowany jest jedynie w 2 proc. Bardzo rzadko izoluje się bakterie beztlenowe [3, 4, 5]. Najświeższe badania epidemiologiczne zwracają uwagę na znaczenie wirusów w patogenezie AOM. Wirusy oddechowe mogą być izolowanym czynnikiem patogennym bądź występować razem z patogenem bakteryjnym. Wirusy...


Pełna treść artykułu...