Ostre zespoły wieńcowe bez uniesienia odcinka ST – wytyczne ESC 2020 w praktyce lekarza rodzinnego w 2021 r.

Wstęp

W ostatnich kilkunastu latach zwiększyła się częstość rozpoznawania ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST (nonSTsegment elevation acute coronary syndrome – NSTE-ACS). Prawdopodobnie przyczyną jest nie tyle rzeczywisty wzrost zapadalności, co udoskonalenie metod diagnostycznych, głównie opartych na stosowaniu wysokoczułych testów do oznaczania troponin T lub I, oraz usprawnienie systemów postępowania z chorymi z bólem w klatce piersiowej. Zaobserwowano również wyraźny wzrost częstości wykonywania wczesnej koronarografii u pacjentów z zawałem serca bez uniesienia odcinka ST (nonSTsegment elevation myocardial infarction – NSTEMI) (≤ 72 h od przyjęcia) – z 9% w 1995 r. do 60% w 2010 r., oraz przezskórnej rewaskularyzacji mięśnia sercowego w trakcie pierwszego pobytu w szpitalu – z 12,5% do 67%. Dzięki tym zmianom zredukowano 6-miesięczną śmiertelność z 17,2% do 6,3% [1]. Rozpoznanie ostrego zawału mięśnia sercowego (acute myocardial infarction – AMI) wymaga spełnienia następujących kryteriów:
1) wzrost i/lub spadek poziomu biomarkera sercowego [preferencyjnie troponiny sercowej oznaczanej metodą wysokoczułą (hs-cTn) T lub I] z ≥ 1 wartością > 99. percentyla górnej granicy zakresu wartości referencyjnych oraz
2) co najmniej jedno z poniższych:
• objawy niedokrwienia mięśnia sercowego,
• nowe zmiany niedokrwienne w EKG,
• pojawienie się patologicznych załamków Q w EKG,
• dowody w badaniach obrazowych na utratę żywotnego miokardium lub nowe regionalne nieprawidłowości kurczliwości ścian o wzorcu odpowiadającym etiologii niedokrwiennej,
• skrzeplina w tętnicy wieńcowej zidentyfikowana w angiografii lub badaniu sekcyjnym. W zależności od patogenezy rozróżnia się pięć typów zawału mięśnia sercowego (tab. 1).

Rozpoznanie

Rozpoznanie NSTEMI ustala się na podstawie obrazu klinicznego. Wśród NSTE-ACS wyróżniono kilka postaci klinicznych:
• przedłużony (> 20 min) ból dławicowy w spoczynku,
• świeża (de novo) dławica piersiowa (II lub III klasa wg Canadian Cardiovascular Society – CCS),
• świeża destabilizacja uprzednio stabilnej dławicy piersiowej z nasileniem do co najmniej III klasy CCS (dławica crescendo),
• dławica pozawałowa.
Typowa dławica piersiowa charakteryzuje się bólem zamostkowym, uczuciem ucisku lub ciężkości (angina) promieniującym do lewego ramienia, obu rąk, prawego ramienia, szyi lub szczęki, które może być przerywane...


Pełna treść artykułu...