Oksykodon, chemicznie 14-hydroksy-7,8-dihydrokodeinon, to półsyntetyczna pochodna tebainy – alkaloidu opium. Odkryto go w 1916 r. w Niemczech i przez pierwsze 60 lat był dostępny wyłącznie jako składnik złożonych preparatów przeciwbólowych z paracetamolem lub z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ). Dlatego ze względu na stosunkowo szybko osiąganą ich dawkę maksymalną, stosowane w tych preparatach dawki oksykodonu nie były wysokie. Oksykodon stosowano wówczas w leczeniu bólu łagodnego do umiarkowanego i klasyfikowano jako słaby opioid (2. szczebel drabiny analgetycznej WHO). Dopiero w 1981 r. wprowadzono w Stanach Zjednoczonych pierwszy preparat jednoskładnikowy, co pozwoliło zwiększać jego dawki i stosować w bólach o większym nasileniu. Od tej pory zmieniono jego klasyfikację – uznano go za silny opioid (3. szczebel drabiny analgetycznej), bez dawki pułapowej. W 1993 r. po raz pierwszy przeprowadzono badanie oksykodonu w monoterapii bólu nowotworowego [1]. U 24 pacjentów, u których nie uzyskano uśmierzenia bólu słabszymi analgetykami, podawano roztwór wodny oksykodonu w dawkach 10–60 mg co 4 godz., uzyskując ustąpienie bólu przy korzystnym profilu działań niepożądanych, typowych dla leków opioidowych. W 1996 r. wprowadzono postać o kontrolowanym uwalnianiu (control release – CR), znacząco poprawiając wygodę terapii. Spowodowało to powszechne stosowanie oksykodonu CR w przewlekłym silnym bólu, szczególnie w Stanach Zjednoczonych.
Mechanizm działania
Zasadnicze działanie oksykodonu polega na selektywnym pobudzaniu obwodowych i ośrodkowych receptorów µ. Pierwotnie, na podstawie badań na zwierzętach, jako główny mechanizm wykazano działanie agonistyczne na receptory κ, a nie µ [2], jednakże nowsze badania nie potwierdziły tego u ludzi. W badaniu na zdrowych ochotnikach stwierdzono, że powinowactwo oksykodonu do receptorów κ oraz µ jest 15 razy słabsze u ludzi niż dla morfiny [3]. Silniejsze jest powinowactwo oksymorfonu, jedynego aktywnego metabolitu oksykodonu, ale jego stężenie jest nieznaczne. Nie można jednoznacznie odrzucić pośredniego udziału receptorów κ w mechanizmie analgezji po oksykodonie, ponieważ być może zachodzi tu bardziej złożone współdziałanie receptorów µ i κ. Inaczej trudno jest wyjaśnić przyczynę bardzo wysokiej skuteczności oksykodonu w bólu trzewnym. Dowiedziono roli receptorów κ w mechanizmie bólu trzewnego oraz skuteczności agonistów receptora κ w leczeniu tego bólu [4, 5]. Nie wszystkie więc mechanizmy farmakodynamiczne oksykodonu zostały już poznane. Podobnie jak inne opioidy, oksykodon poprzez białko G ułatwia otwarcie kanałów potasowych i blokuje otwarcie kanałów wapniowych zależnych od potencjału, co doprowadza do zmniejszenia pobudliwości komórek nerwowych. W porównaniu z morfiną oksykodon ma mniejsze powinowactwo do receptora κ i cechuje się mniejszą aktywnością wewnętrzną w stosunku do receptora µ [3], jednak jego efekt przeciwbólowy jest większy. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że przy tym samym stężeniu we krwi, stężenie niezwiązanego oksykodonu w mózgu jest sześciokrotnie większe niż morfiny [6]. Za efekty farmakodynamiczne odpowiada głównie aktywny lek, w mniejszym stopniu jego metabolit – oksymorfon [7]. Niektóre z nich, np. zwężenie źrenicy i częstość oddechu, korelują z poziomem leku w osoczu. Nie ma zaś korelacji pomiędzy stężeniem leku we krwi a efektem przeciwbólowym. Oksykodon może indukować komórki tuczne do degranulacji i uwalniania histaminy, co zostało wykazane w badaniach na zwierzętach [8]. W przeciwieństwie do morfiny jest pozbawiony działania immunosupresyjnego, mierzonego jako aktywność komórek NK (natural killer) i wytwarzanie interleukiny 2 in vitro [9]. Znaczenie kliniczne tego faktu nie zostało jeszcze potwierdzone. Farmakokinetyka
Farmakokinetyka oksykodonu jest podobna u dzieci i dorosłych. Czas do osiągnięcia stężenia maksymalnego (Tmax) po podaniu dożylnym wynosi 20 min, natomiast po iniekcji domięśniowej – 1 godz. Po doustnym zastosowaniu postaci o szybkim uwalnianiu (immediate release – IR) stężenie maksymalne osiągane jest po 1–1,5 godz. Postać o zmodyfikowanym uwalnianiu (CR), zbudowana z szybko uwalniającego lek płaszcza oraz powoli uwalniającego oksykodon rdzenia, charakteryzuje się dwuszczytowym czasem do stężenia maksymalnego. Pierwszy szczyt osiągany jest średnio po 37 min i odpowiada uwolnieniu 38% leku z tabletki. Pozostałe 62% leku uwalnia się powoli z rdzenia tabletki, dając drugi szczyt stężenia średnio po 6,2 godz. Całkowita biodostępność form IR oraz CR jest taka sama [10, 11]. Stosowanie oksykodonu CR wiąże się zatem z szybkim efektem terapeutycznym i relatywnie stabilnym stężeniem pomiędzy kolejnymi dawkami. Wchłanianie oksykodonu CR z przewodu pokarmowego nie zostaje zaburzone przez tłusty posiłek [12], w przeciwieństwie do roztworów oksykodonu, których biodostępność, mierzona polem pod krzywą stężenia (area under the curve – AUC), wzrasta o ok. 20% (CI 109–132% biodostępności na czczo), a stężenie maksymalne zmniejsza się o średnio 18% (CI 47–91% stężenia po podaniu leku na czczo). Biodostępność oksykodonu CR charakteryzuje się mniejszą zmiennością osobniczą w porównaniu z morfiną CR, biorąc pod uwagę minimum i maksimum wartości AUC oraz stężenia maksymalnego [13]. Po wchłonięciu się z przewodu pokarmowego oksykodon podlega metabolizmowi w wątrobie, przy czym efekt pierwszego przejścia jest mniejszy niż w przypadku morfiny. Dlatego biodostępność wynosi 60–87% (dla morfiny 33%) i jest przewidywalna [14]. Wskaźnik konwersji oksykodonu z postaci doustnej na parenteralną wynosi 2 : 1 [15]. U osób starszych oraz kobiet biodostępność jest wyższa, ze względu na mniejszą aktywność układu CYP2D6. Inne drogi wchłaniania wykazują się znaczną zmiennością osobniczą biodostępności (doodbytniczo – p.r.; donosowo) lub też niską biodostępnością (podanie podjęzykowe). Oksykodon wiąże się w ok. 40% z albuminami, ale występowanie interakcji lekowych na drodze konkurowania o miejsca wiążące albumin jest mało prawdopodobne. Podobnie jak morfina słabo rozpuszcza się w tłuszczach [16]. Objętość dystrybucji wynosi ok. 3 l/kg. Metabolizm oksykodonu polega głównie na N-demetylacji do noroksykodonu poprzez CYP3A5, CYP3A4 oraz w mniejszym stopniu przez CYP2D6 [17]. Noroksykodon jest wydalany z moczem w formie niezmienionej lub też podlega dalszej demetylacji przez CYP2D6 do noroksymorfonu. Obydwa metabolity wykazują nieznaczną aktywność przeciwbólową. Stężenia metabolitów są mniejsze od stężenia aktywnego leku. Drugim, mniej istotnym szlakiem metabolicznym jest O-demetylacja przez CYP2D6 do oksymorfonu, aktywnego antynocyceptywnie, wydalanego po sprzężeniu z kwasem glukuronowym. Droga ta nie odgrywa istotnej roli ani w efekcie przeciwbólowym, ani w działaniach niepożądanych związanych z oksykodonem, jednak może mieć znaczenie słabych metabolizerów (poor metabolizers), którzy stanowią 5–10% populacji rasy kaukaskiej [18]. Nieznaczna część oksykodonu podlega rozkładowi na drodze 6-ketoredukcji. Czas połowicznej eliminacji oksykodonu wynosi (T1/2) 3,5 ±1,43 godz. niezależnie od drogi podania (doustnie – p.o.; p.r.; dożylnie – i.v.) [19, 20], jednakże występuje znaczna zmienność osobnicza, przez co stosunek stężenia maksymalnego do minimalnego waha się od 1,5 do 5,4. Oksykodon jest wydalany z moczem, głównie w formie metabolitów – noroksykodonu w formie niezwiązanej oraz oksymorfonu w postaci skoniugowanej. Jedynie 8–14% podanego oksykodonu wydala się z moczem w formie niezmienionej (wolnej lub glukuronizowanej) [17]. Na rycinie 1. przedstawiono szlaki metaboliczne oksykodonu oraz aktywność analgetyczną jego metabolitów. Równoważność analgetyczna
Oksykodon podany doustnie jest 1,5–2 razy silniejszy od morfiny p.o. [21, 22], jednak istotny jest kierunek rotacji opioidu. W przypadku zamiany morfiny na oksykodon wskaźnik konwersji (ilość oksykodonu do ilości morfiny) wynosi 2 : 3, natomiast przy zamianie oksykodonu na morfinę, wskaźnik ten jest niższy i wynosi 3 : 4. Należy zaznaczyć, że istnieją znaczne różnice wyników poszczególnych badań (wskaźnik od 1 : 1 do 2,3 : 1), ponieważ przeprowadzone były z udziałem niewielkiej liczby pacjentów i przedziały ufności są duże. Podobnie też istnieją znaczne rozbieżności dotyczące przeliczenia dawki ekwianalgetycznej oksykodonu i morfiny podanych parenteralnie, stąd wskaźniki konwersji należy przyjmować ostrożnie. Wydaje się, że oksykodon podany parenteralnie jest tylko nieznacznie silniejszy od morfiny (1,2 : 1) [23]. W stosunku do kodeiny oksykodon p.o. jest 7–9,5 razy silniejszy, podany zaś parenteralnie – ok. 15 razy silniejszy od tramadolu. Interakcje lekowe
Hamowanie demetylacji oksykodonu od oksymorfonu przez silne inhibitory CYP2D6 (paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna) nie powoduje istotnego wzrostu toksyczności i zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych [24]. U pacjentów leczonych sertraliną zwiększanie dawki oksykodonu prowadziło do występowania drżenia i halucynacji, prawdopodobnie wskutek wystąpienia zespołu serotoninowego. Oksykodon zmniejsza biodostępność cyklosporyny o połowę. W przeciwieństwie do morfiny nie wchodzi w interakcje z amitryptyliną i ciprofloksacyną [14]. Działania niepożądane
Najczęstsze działania niepożądane obejmują zaburzenia orientacji, zawroty głowy, senność, zaparcia, suchość w jamie ustnej, nudności i wymioty (częściej u kobiet). Zaburzenia poznawcze są częstsze niż motoryczne (drgawki, myoclonus). Halucynacje i koszmary senne są rzadsze niż po morfinie. Majaczenie spowodowane neurotoksycznością morfiny ustępuje po zmianie leku na oksykodon. Zaburzenia poznawcze i umysłowe obserwowane są raczej po pojedynczych podaniach leku i nie występują w trakcie leczenia przewlekłego bólu nowotworowego [25]. Częstość zaparć jest porównywalna jak u pacjentów leczonych morfiną, natomiast wymioty i nudności występują rzadziej [21]. Nudności i wymioty częściej występują u kobiet niż u mężczyzn oraz w przypadku stosowania form szybko uwalnianych w porównaniu z formami CR [26]. Częstsze są również przy stosowaniu parenteralnym niż doustnym [19]. Oksykodon, podobnie jak inne opioidy, powoduje zwiększenie ciśnienia w przewodzie żółciowym, co może prowadzić do wystąpienia bólu kolkowego. Częstość występowania depresji oddechowej wydaje się podobna jak w przypadku morfiny i wyższa niż w przypadku tramadolu, lecz dane te dotyczą form parenteralnych [27, 28]. Ryzyko wystąpienia uzależnienia jest podobne do występującego w przypadku innych opioidów. Niewydolność wątroby
Efekt pierwszego przejścia jest mniej nasilony w przypadku oksykodonu w porównaniu z morfiną, zatem biodostępność będzie mniej zaburzona poprzez zmniejszony przepływ krwi, jak w marskości wątroby, aczkolwiek niewydolność wątroby ma istotny wpływ na eliminację oksykodonu. Stężenie maksymalne zwiększa się wówczas o 40%, AUC o 50–90%, a półokres eliminacji wydłuża się średnio o 2 godz. w porównaniu z występującym u osób bez niewydolności wątroby [29]. Z powodu zmniejszonej aktywności CYP2D6 zmniejsza się ilość metabolitów (oksymorfon o 15%). U pacjentów ze schyłkową niewydolnością wątroby okres półtrwania wydłuża się do 13,9 godz. (4,6–24,4 godz.) i wraca do wartości 3,4 (2,6–5,1 godz.; p < 0,05) po przeszczepieniu wątroby [30]. W przypadku niewydolności wątroby znacznego stopnia wzrasta zatem ryzyko rozwoju depresji oddechowej. W łagodnej do umiarkowanej niewydolności wątroby, w przebiegu marskości oraz przerzutów do wątroby, należy zmniejszyć dawkę oksykodonu o połowę. Niewydolność nerek
Ciężka niewydolność nerek zaburza wydalanie oksykodonu. Stężenie oksykodonu oraz noroksykodonu w osoczu się zwiększa, przy czym metabolity: noroksykodon, a jeszcze bardziej oksymorfon, są bardziej wrażliwe na niewydolność nerek, szczególnie w formie nieskoniugowanej z glukuronianem. Okres półtrwania wzrasta do 3,9, wykazując większą zmienność osobniczą niż u osób z normalną czynnością nerek (1,8–26 godz.). W mocznicy dochodzi również do supresji aktywności CYP2D6, co może być osobną przyczyną wydłużenia klirensu oksykodonu [29]. Stosowanie u osób starszych
Biodostępność u osób starszych zwiększa się o 15%, raczej z powodu zmian w przepływie wątrobowym i niewydolności nerek niż zmniejszonej aktywności CYP2D6 [18]. Z reguły nie jest wymagana modyfikacja dawki oksykodonu jedynie w związku z podeszłym wiekiem chorego. Wskazania
Oksykodon CR wskazany jest w leczeniu bólu o natężeniu umiarkowanym do silnego. Udokumentowano wysoką lub bardzo wysoką skuteczność oksykodonu we wszystkich postaciach bólu: somatycznym, trzewnym, neuropatycznym i nowotworowym. Przegląd najnowszych publikacji
Piśmiennictwo dotyczące oksykodonu jest bardzo bogate – w bazie PubMed nazwa leku występuje w blisko 1300 publikacjach, a w ponad 1000 z nich – w tytułach i streszczeniach. Pomimo że istnieje na rynku już blisko sto lat, tylko 77 ze wspomnianego 1000 publikacji ukazało się do 1990 r. oraz 173 w ostatniej dekadzie XX wieku. Prawdziwą lawinę publikacji notuje się po 2000 r., a połowa prac pochodzi z ostatnich pięciu lat i jest dowodem na rosnące zainteresowanie tym lekiem. Poniżej wybrano kilka najnowszych badań, istotnie ugruntowujących lub zmieniających pozycję oksykodonu wśród opioidowych leków przeciwbólowych. Ból somatyczny
Przeprowadzono kilka badań dotyczących skuteczności oksykodonu w leczeniu bólu somatycznego, jak choćby w przebiegu zapalenia kości i stawów. W podwójnie maskowanym badaniu z randomizacją z udziałem 107 chorych, niepoddawanych standardowej terapii (niesteroidowe leki przeciwzapalne, paracetamol, krótko działające opioidy) podawano oksykodon CR lub placebo [31]. Kontynuowano leczenie stałymi dawkami paracetamolu lub NLPZ. W 30., 60. i 90. dniu badania oceniano wskaźniki BPI (Brief Pain Inventory), indeks WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index) oraz odsetek pacjentów przerywających leczenie z powodu nieadekwatnej kontroli bólu. Oksykodon był znacząco lepszy od placebo w obniżaniu średniego natężenia bólu (indeks BPI w 90. dniu w grupie leczonej oksykodonem 4,9 oraz 6,0 w grupie placebo; p < 0,024). Lepszy także okazał się w zmniejszaniu wpływu bólu na ogólną aktywność, zdolność do chodzenia (z wyjątkiem dnia 30.), pracę, nastrój, sen, relacje z innymi ludźmi (w dniu 60. i 90.) oraz zadowolenie z życia. Funkcjonowanie dzienne, mierzone indeksem WOMAC, także istotnie się poprawiło w grupie leczonej placebo. Znacznie większy odsetek osób rezygnujących z leczenia odnotowano w grupie kontrolnej. Działania niepożądane były typowe dla opioidów. Badanie dowiodło skuteczności oksykodonu w leczeniu bólu umiarkowanego i silnego w przebiegu zapalenia kości i stawów, a także w poprawie funkcjonowania pacjentów. Ból nowotworowy
Od kilku lat toczy się dyskusja na temat znaczenia 2. stopnia drabiny analgetycznej WHO [32]. Przeważa obecnie pogląd o wcześniejszym rozpoczęciu leczenia umiarkowanego do silnego bólu od razu silnym opioidem, z pominięciem 2. szczebla drabiny. Nowsze podejście do drabiny WHO, w którym odniesiono się również do bólu nienowotworowego, sugeruje dostosowanie siły analgetyku proporcjonalnie do intensywności bólu [33]. W prospektywnym, otwartym, wieloośrodkowym badaniu (Tessaro 2010) [34] zastosowano oksykodon CR jako lek alternatywny do morfiny w bólu nieuśmierzonym NLPZ. W badaniu wzięło udział 309 pacjentów z bólem nowotworowym (55,7%), nienowotworowym (39,4%) oraz mieszanym (4,9%), u których występował ból o nasileniu 4–10 (średnio 7,85 ±1,4) w skali numerycznej (NRS 0–10) pomimo stosowania NLPZ. W 24,3% był to ból somatyczny, w 14,1% neuropatyczny, w 8,2% trzewny, jednak w większości (53,4%) występował ból o charakterystyce mieszanej. Podawano oksykodon przez co najmniej 28 dni, w dawkach miareczkowanych, w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta. Zaobserwowano znaczący spadek intensywności bólu o 57% (do wartości 3,35 ±1,8; p < 0,00001) w pierwszym tygodniu terapii oraz o 72% na zakończenie badania. Leczenie jako „skuteczne” lub „bardzo skuteczne” określiło 91% badanych. Istotnie statystycznie poprawiła się jakość życia we wszystkich mierzonych parametrach BPI (jakość snu, apetyt, samodzielność, zdolność chodzenia, aktywność dzienna, nastrój, koncentracja). Lek okazał się bardzo dobrze tolerowany – u 50% pacjentów nie odnotowano żadnych działań niepożądanych, u 40% wystąpiły łagodne działania niepożądane, a u 3% – ciężkie. Pięciu pacjentów przerwało leczenie z powodu działań niepożądanych. Badanie dowiodło skuteczności i bezpieczeństwa strategii stosowania oksykodonu CR w leczeniu umiarkowanego do silnego bólu nowotworowego i nienowotworowego, jak również skuteczności i łatwości strategii przejścia bezpośrednio z 1. do 3. stopnia drabiny analgetycznej WHO w leczeniu takiego bólu. Skuteczne i bezpieczne okazało się wczesne stosowanie niskich dawek silnego opioidu także u pacjentów niebędących w fazie terminalnej choroby, z relatywnie długim przewidywanym przeżyciem. Startowe dawki oksykodonu u pacjentów nieprzyjmujących wcześniej opioidów powinny być małe. W powyższym badaniu średnia dobowa dawka początkowa wynosiła 11,19 mg/dobę, co jest spójne z wcześniejszymi badaniami z zastosowaniem oksykodonu CR u pacjentów niezażywających wcześniej opioidu (opioid naive). W prospektywnym, otwartym, wieloośrodkowym badaniu chińskim (Pan 2007) [35] z udziałem 216 pacjentów z bólem nowotworowym zastosowano dawkę startową 5 mg oksykodonu CR co 12 godz. w przypadku bólu o umiarkowanym nasileniu (NRS 4–6) oraz 10 mg co 12 godz. w przypadku bólu silnego (NRS 7–10). Uzyskano znaczące obniżenie nasilenia bólu z 7,1 ±1,2 do 2,3 ±1,2 po 1. tygodniu oraz do 1,8 ±0,9 po 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia. Działania uboczne obejmowały zaparcia, nudności, wymioty, zawroty głowy i dysurię, najczęściej w ciągu pierwszego tygodnia (25,5% pacjentów) i ustępowały z czasem. Nie odnotowano ciężkich działań niepożądanych. Oksykodon jest dobrą alternatywą wobec morfiny w leczeniu bólu nowotworowego ze względu na dostępność form krótko i długo działających (w Polsce w chwili redagowania artykułu dostępne są wyłącznie postacie długo działające), łatwość przeliczania dawek oraz odmienny szlak metaboliczny [36]. Na podstawie przeprowadzonej metaanalizy czterech badań z randomizacją [37] porównujących oksykodon i morfinę (3) lub hydromorfon (1) wykazano podobną skuteczność i tolerancję oksykodonu do morfiny, co potwierdza zasadność zastosowania oksykodonu w leczeniu bólu nowotworowego. Oksykodon jest obecnie jednym z trzech opioidów pierwszego wyboru rekomendowanych w leczeniu bólu nowotworowego, obok morfiny i hydromorfonu, zgodnie z najświeższym projektem wytycznych EAPC (European Association for Palliative Care) dotyczących stosowania opioidów [38]. Ból neuropatyczny
Ból neuropatyczny stanowi wyzwanie terapeutyczne i często udaje się uzyskać jedynie umiarkowany efekt przeciwbólowy. Dlatego obecnie uznaje się politerapię za postępowanie z wyboru. Wśród zalecanych leków wymienia się leki opioidowe, leki przeciwdrgawkowe (z wyboru gabapentyna i pregabalina) oraz trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, których skojarzenie podnosi skuteczność przeciwbólową [39]. W opublikowanym niedawno podwójnie maskowanym badaniu z randomizacją (Dworkin 2009) [40] porównano skuteczność oksykodonu CR ze skutecznością gabapentyny w leczeniu neuralgii popółpaścowej. Trzeba nadmienić, że choć ostry ból u pacjentów z półpaścem stanowi znaczący problem i istotnie obniża jakość życia, to wcześniej nie przeprowadzono badań klinicznych z randomizacją dotyczących leków doustnych specyficznie w tym wskazaniu. Do badania włączono 87 pacjentów z objawami półpaśca, z bólem o natężeniu co najmniej 3 w skali numerycznej (NRS 0–10), którym podawano oksykodon, gabapentynę lub placebo. Istotne statystycznie obniżenie natężenia bólu po oksykodonie CR wykazano w dniach 1.–8. (p = 0,01) oraz 1.–14. (p = 0,02) terapii w stosunku do placebo, natomiast nie wykazano różnicy w całym 28-dniowym badaniu, ponieważ w tym czasie u większości pacjentów ból ustąpił. Liczby pacjentów, których należało poddać leczeniu (number-needed-to-treat – NNT) w celu osiągnięcia redukcji bólu o co najmniej 30%, wyniosły odpowiednio 3,6 oraz 2,9 dla okresów 1.–8. oraz 1.–14. dnia badania. Jednocześnie nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w obniżeniu natężenia bólu po gabapentynie w stosunku do placebo. Być może stało się tak dlatego, że gabapentyna wymaga długiego okresu miareczkowania i w trakcie badania udało się zastosować dawkę 600 mg trzy razy dziennie. Oksykodon był dobrze tolerowany, chociaż badania nie ukończyło 8 pacjentów leczonych oksykodonem (27,6%), istotnie więcej niż placebo (6,9%; p = 0,02). Z liczby tej 6 pacjentów wycofało się z powodu działań niepożądanych (w tym 4 – zaparcia lub zaparcia i zawroty głowy). W badaniu tym dowiedziono skuteczności oksykodonu stosowanego w uzyskiwaniu szybkiej ulgi w bólu neuropatycznym. W otwartym, prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu klinicznym z randomizacją (Gatti 2009) [40] porównano skuteczność leczenia oksykodonem CR, pregabaliną oraz terapią skojarzoną tymi lekami. W 90-dniowym badaniu wzięło udział 409 pacjentów z bólem neuropatycznym umiarkowanym do silnego, utrzymującym się pomimo przyjmowania leków przeciwbólowych. Oceniano redukcję natężenia bólu mierzonego w jedenastostopniowej skali numerycznej (NRS 0–10). Zarówno połączenie oksykodonu CR z pregabaliną, jak i monoterapia oksykodonem CR okazały się skuteczniejsze niż monoterapia pregabaliną, dając redukcję natężenia bólu odpowiednio o 80%, 76% i 46% (p ≤ 0,003) do poziomów odpowiednio NRS 1,49, 1,96 oraz 3,04. Terapia skojarzona wiązała się z istotnie statystycznie większą poprawą jakości życia (p = 0,0009) we wszystkich mierzonych parametrach BPI: ogólnej aktywności, nastroju, zdolności do chodzenia, pracy, relacji z innymi ludźmi, snu i zadowolenia z życia. Jako „skuteczną” lub „bardzo skuteczną” określiło terapię 91,2% pacjentów leczonych oksykodonem CR z pregabaliną oraz 95,6% pacjentów na monoterapii oksykodonem. W przeciwieństwie do tego mniej niż 20% pacjentów leczonych pregabaliną oceniło terapię pozytywnie. Ważne, także z punktu widzenia ekonomicznego, było zmniejszenie dawek obu leków: o 22% oksykodonu CR oraz o 51% pregabaliny, w porównaniu z monoterapią. Skojarzenie oksykodonu i pregabaliny okazało się dobrze tolerowane, a profil bezpieczeństwa był nawet lepszy niż monoterapii zarówno oksykodonem, jak i pregabaliną. Najczęstsze zgłaszane działania niepożądane dla pregabaliny to senność i obrzęki obwodowe, a dla oksykodonu CR senność i zaparcia. Dla terapii skojarzonej najczęściej zgłaszane były zaparcia. Ponad 40% pacjentów leczonych oksykodonem lub oksykodonem z pregabaliną nie miało żadnych działań niepożądanych. Z badania wycofało się 5,9% pacjentów poddanych terapii skojarzonej w porównaniu z 10,4% leczonych oksykodonem i 19,0% pregabaliną. Skojarzenie tych dwóch leków spowodowało zatem nie tylko poprawę skuteczności, ale też poprawę profilu bezpieczeństwa i obniżenie kosztów leczenia. Odzwierciedla również zasadę leczenia bólu według drabiny analgetycznej WHO, poprzez skojarzenie koanalgetyku z opioidem. Na podstawie dostępnych dobrej jakości badań ustalono skuteczność oksykodonu mierzoną NNT w celu osiągnięcia co najmniej 50-procentowej ulgi na poziomie 2,6 (1,9–4,1) [42]. W przypadku gabapentyny i pregabaliny wartości NNT wynoszą odpowiednio 4,4 (3,3–6,1) oraz 4,2 (3,7–7,6). Ból trzewny
Ból trzewny trudno się leczy klasycznymi agonistami receptora µ, natomiast udowodniono wysoką skuteczność agonistów κ (patrz wyżej). Oksykodon, który ma odmienny od morfiny profil działania na receptory opioidowe, okazał się skuteczniejszy w leczeniu bólu trzewnego od morfiny. W badaniu z randomizacją 24 zdrowym ochotnikom podawano doustnie 30 mg morfiny, 15 mg oksykodonu lub placebo, a następnie poddawano ich działaniu bodźców elektrycznych, mechanicznych i termicznych w 30 min, 60 min i 90 min po przyjęciu leku lub placebo. Test dotyczył skóry, mięśni i przełyku, do którego wprowadzono zgłębnik. Zarówno morfina, jak i oksykodon okazały się skuteczne w porównaniu z placebo w zwalczaniu bólu indukowanego we wszystkich trzech rodzajach tkanek (p < 0,001), jednakże oksykodon okazał się skuteczniejszy od morfiny w przypadku stymulacji mechanicznej i termicznej przełyku (p < 0,001) [43]. Podobne badanie powtórzono z udziałem 10 pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki [44]. Oksykodon okazał się skuteczniejszy w łagodzeniu bólu po drażnieniu mechanicznym lub termicznym skóry i mięśni. W bólu przełyku po bodźcu termicznym skuteczność morfiny nie różniła się od placebo (p < 0,001), natomiast oksykodon był istotnie skuteczniejszy od morfiny i placebo (p < 0,001). Oba leki, morfina i oksykodon, skuteczniej od placebo łagodziły ból wywołany stymulacją mechaniczną przełyku (p < 0,001). Żaden z leków nie okazał się lepszy od placebo w bólu po drażnieniu elektrycznym tkanek. Wyniki tego badania potwierdziły silniejsze działanie oksykodonu od morfiny w niektórych postaciach bólu, w tym bólu trzewnym. W opublikowanym w 2009 r. badaniu na zdrowych ochotnikach porównano skuteczność eksperymentalnego tetrapeptydu CR665, będącego selektywnym obwodowym agonistą κ, z oksykodonem w różnych modelach bólu trzewnego [45]. Model ten polegał na wprowadzeniu zgłębnika do przełyku w odległości 7 cm przed zwieraczem dolnym i drażnieniu bodźcem mechanicznym i termicznym. Obydwa leki okazały się istotnie statystycznie skuteczniejsze od placebo wobec drażnienia trzewnego, przy czym oksykodon dodatkowo był skuteczniejszy od CR665 w przypadku bodźca termicznego. Oba leki wykazały przy tym odmienne od agonistów µ działanie. W świetle powyższych danych przyjmuje się wyższą skuteczność oksykodonu niż morfiny w leczeniu bólu trzewnego. Dostępne preparaty i sposób podawania
W chwili redagowania niniejszej publikacji dostępne w Polsce są wyłącznie tabletki o kontrolowanym uwalnianiu (OxyContin) w dawkach 5 mg, 10 mg, 20 mg, 40 mg i 80 mg, podawanych co 12 godz. oraz iniekcje (preparat OxyNorm) 10 mg i 20 mg. Zarejestrowane wskazanie obejmuje leczenie bólu o nasileniu umiarkowanym do silnego. W trakcie rejestracji są tabletki o szybkim uwalnianiu OxyNorm 5 mg, 10 mg i 20 mg oraz roztwór 10 mg/ml. W ubiegłym roku na rynku polskim pojawił się preparat złożony z oksykodonu i naloksonu – antagonisty receptorów opioidowych. Nalokson podany pozajelitowo nie ulega glukuronizacji w wątrobie, dobrze przenika przez barierę krew–mózg i w wysokim stopniu znosi analgezję ośrodkową. Podany doustnie ulega natomiast szybkiemu metabolizmowi w wątrobie, dlatego też ma niską biodostępność – jedynie 2–3% dostaje się do krwiobiegu. Dzięki temu osiąga duże stężenia w ścianie jelita bez osiągania stężeń mogących spowodować odwrócenie analgezji ośrodkowej. Dodanie naloksonu zapobiega wiązaniu oksykodonu z receptorami w układzie żołądkowo-jelitowym, co zmniejsza ryzyko wywołania poopioidowych zaburzeń jelitowych, a jednocześnie nie wpływa na analgetyczny efekt oksykodonu. W Polsce dostępny jest preparat Targin 5 mg + + 2,5 mg, 10 mg + 5 mg, 20 mg + 10 mg i 40 mg + + 20 mg, zawierający odpowiednio 5 mg, 10 mg, 20 mg i 40 mg oksykodonu o powolnym uwalnianiu oraz dwukrotnie niższą wagowo dawkę naloksonu. Omówienie szczegółów farmakokinetyki i farmakodynamiki tego preparatu wykracza poza ramy niniejszego opracowania. Podsumowanie
Spośród cech oksykodonu wyróżniających go na tle innych leków opioidowych warto wymienić odmienny od morfiny profil działania na receptory opioidowe, wysoką i przewidywalną biodostępność po podaniu doustnym, metabolizm do nieaktywnych metabolitów, dobry profil bezpieczeństwa, a także brak działania immunosupresyjnego. Powyższe walory farmakokinetyczne i farmakodynamiczne, jak również unikatowa konstrukcja tabletek o kontrolowanym uwalnianiu pozwalają na wygodne stosowanie tego leku we wszystkich typach przewlekłego bólu, szczególnie w bólu nowotworowym, neuropatycznym i trzewnym. Na podstawie dostępnych wyników badań klinicznych o wysokiej wiarygodności, które potwierdziły skuteczność i bezpieczeństwo stosowania oksykodonu, wymienia się go jako lek pierwszego rzutu w leczeniu bólu nowotworowego, na równi z morfiną. Piśmiennictwo
1. Glare P.A., Walsh T.D. Dose-ranging study of oxycodone for chronic pain in advanced cancer. J Clin Oncol 1993; 11: 973-978. 2. Ross F.B., Smith M.T. The intrinsic antinociceptive effects of oxycodone appear to be κ-opioid receptor mediated. Pain 1997; 73: 151-157. 3. Lalovic B., Kharasch E., Hoffer C. i wsp. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of oral oxycodone in healthy human subjects: role of circulating active metabolites. Clin Pharmacol Ther 2006; 79: 461-479. 4. Riviere P.J. Peripheral kappa-opioid agonists for visceral pain. Br J Pharmacol 2004; 141: 1331-1334. 5. De Schepper H.U., Cremonini F., Park M.I., Camilleri M. Opioids and the gut: Pharmacology and current clinical experience. Neurogastroenterol Motil 2004; 16: 383-394. 6. Boström E., Hammarlund-Udenaes M., Simonsson U. Blood-brain barrier transport helps to explain discrepancies in in vivo potency between Oxycodone and Morphine. Anesthesiology 108: 495-505. 7. Kaiko R.F., Benziger D.P., Fitzmartin R.D. i wsp. Pharmacokinetic-pharmacodynamic relationships of controlled-release oxycodone. Clinical Pharmacology & Therapeutics 1996; 59: 52-61. 8. Ennis M., Schneider C., Nehring E., Lorenz W. Histamine release induced by opioid analgesics: a comparative study using porcine mast cells. Agents Actions 1991; 33 (1-2): 20-22. 9. Sacerdote P., Manfredi B., Mantegazza P., Panerai A.E. Antinociceptive and immunosuppressive effects of opiate drugs: a structure-related activity study. Br J Pharmacol 1997; 121: 834-840. 10. Mandema J.W., Kaiko R.F., Oshlack B. i wsp. Characterization and validation of a pharmacokinetic model for controlled-release oxycodone. Br J Clin Pharmacol. 1996; 42: 747-756. 11. Reder R.F., Oshlack B., Miotto J.B. i wsp. Steady-state bioavailability of controlled-release oxycodone in normal subjects. Clin Ther 1996; 18: 95-105. 12. Benziger D.P., Kaiko R.F., Miotto J.B. i wsp. Differential effects of food on the bioavailability of controlled-release oxycodone tablets and immediate-release oxycodone solution. J Pharm Sci 1996; 85: 407-410. 13. Colucci R.D., Swanton R.E., Thomas G.B., Kaiko R.F. Relative variability in bioavailability of oral controlled-release formulations of oxycodone and morphine. Am J Ther 2001; 8: 231-236. 14. Pöyhiä R., Vainio A., Kalso E. A review of oxycodone’s clinical pharmacokinetics and pharmacodynamics. J Pain Symptom Manage 1993; 8: 63-67. 15. Beaver W.T., Wallenstein S.L., Rogers A., Houde R.W. Analgesic studies of codeine and oxycodone in patients with cancer. I. Comparisons of oral with intramuscular codeine and of oral with intramuscular oxycodone. J Pharmacol Exp Ther 1978; 207: 92-100. 16. Pöyhiä R., Seppälä T. Liposolubility and protein binding of oxycodone in vitro. Pharmacol Toxicol 1994; 74: 23-27. 17. Lalovic B., Phillips B., Risler L.L. i wsp. Quantitative contribution of CYP2D6 and CYP3A to oxycodone metabolism in human liver and intestinal microsomes. Drug Metab Dispos 2004; 32: 447-454. 18. Shulman R.W., Ozdemir V. Psychotropic medications and cytochrome P450 2D6: pharmacokinetic considerations in the elderly. Can J Psychiatry 1997; 42 Suppl 1: 4S-9S. 19. Leow K.P., Smith M.T., Watt J.A. i wsp. Comparative oxycodone pharmacokinetics in humans after intravenous, oral, and rectal administration. Ther Drug Monit 1992; 14: 479-484. 20. Leow K.P., Cramond T., Smith M.T. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of oxycodone when given intravenously and rectally to adult patients with cancer pain. Anesth Analg 1995; 80: 296-302. 21. Mucci-LoRusso P., Berman B.S., Silberstein P.T. i wsp. Controlled-release oxycodone compared with controlled-release morphine in the treatment of cancer pain: a randomized, double-blind, parallel-group study. Eur J Pain 1998; 2: 239-249. 22. Curtis G.B., Johnson G.H., Clark P. i wsp. Relative potency of controlled-release oxycodone and controlled-release morphine in a postoperative pain model. Eur J Clin Pharmacol 1999; 55: 425-429. 23. Gagnon B., Bielech M., Watanabe S. i wsp. The use of intermittent subcutaneous injections of oxycodone for opioid rotation in patients with cancer pain. Support Care Cancer 1999; 7: 265-270. 24. Lurcott G. The effects of the genetic absence and inhibition of CYP2D6 on the metabolism of codeine and its derivatives, hydrocodone and oxycodone. Anesth Prog 1998; 45: 154-156. 25. Saarialho-Kere U., Mattila M.J., Seppälä T. Psychomotor, respiratory and neuroendocrinological effects of a mu-opioid receptor agonist (oxycodone) in healthy volunteers. Pha 26. Kaplan R., Parris W.C., Citron M.L. i wsp. Comparison of controlled-release and immediate-release oxycodone tablets in patients with cancer pain. J Clin Oncol 1998; 16: 3230-3237. 27. Leino K., Mildh L., Lertola K. i wsp. Time course of changes in breathing pattern in morphine- and oxycodone-induced respiratory depression. Anaesthesia 1999; 54: 835-840. 28. Tarkkila P., Tuominen M., Lindgren L. Comparison of respiratory effects of tramadol and oxycodone. J Clin Anesth 1997; 9: 582-585. 29. Kaiko R.F. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of controlled-release opioids. Acta Anaesthesiol Scand 1997; 41 (1 Pt 2): 166-174. 30. Tallgren M., Olkkola K.T., Seppälä T. i wsp. Pharmacokinetics and ventilatory effects of oxycodone before and after liver transplantation.Clin Pharmacol Ther 1997; 61: 655-661. 31. Markenson J.A., Croft J., Zhang P.G. i wsp. Treatment of persistent pain associated with osteoarthritis with controlled release oxycodone tablets in a randomized controlled clinical trial. Clin J Pain 2005; 21: 524-535. 32. World Health Organization. Cancer pain relief. WHO, Geneva. 1995 (2. ed.). 33. Maltoni M., Scarpi E., Modonesi C. i wsp. A validation study of the WHO analgesic ladder: a two-step vs three-step strategy. Support Care Cancer 2005; 13: 888-894. 34. Tessaro L., Bandieri E., Costa G. i wsp. Use of oxycodone controlled-release immediately after NSAIDs: a new approach to obtain good pain control. Eur Rev Med Pharmacol Sci 2010; 14: 113-121. 35. Pan H., Zhang Z., Zhang Y. i wsp. Efficacy and tolerability of oxycodone hydrochloride controlled-release tablets in moderate to severe cancer pain. Clin Drug Investig 2007; 27: 259-267. 36. Riley J., Eisenberg E., Muller-Schwefe G. i wsp. Oxycodone: a review of its use in the management of pain. Curr Med Res Opin 2008; 24: 175-192. 37. Reid C.M., Martin R.M., Sterne J.A. i wsp. Oxycodone for cancer-related pain: metaanalysis of randomized controlled trials. Arch Intern Med 2006; 166: 837-843. 38. Caraceni A. Is oral morphine still the first choice opioid for of moderate to Severe cancer pain? A systematic review within the EPCRC Opioid Guidelines Project. 6th Research Congress of the EAPC, Glasgow UK, 10-12th June 2010. 39. Dzierżanowski T., Ciałkowska-Rysz A. Ból neuropatyczny u pacjentów objętych opieką paliatywną. Medycyna Paliatywna 2010; 2: 5-66. 40. Dworkin R.H., Barbano R.L., Tyring S.K. i wsp. A randomized, placebo-controlled trial of oxycodone and of gabapentin for acute pain in herpes zoster. Pain 2009; 142: 209-217. 41. Gatti A., Sabato A.F., Occhioni R. i wsp. Controlled-release oxycodone and pregabalin in the treatment of neuropathic pain: results of a multicenter Italian study. Eur Neurol 2009; 61: 129-137. 42. Freynhagen R., Bennett M.I. Diagnosis and management of neuropathic pain – clinical Review. BMJ 2009; 339: b3002. 43. Staahl C., Christrup L.L., Andersen S.D. i wsp. A comparative study of oxycodone and morphine in a multi-modal, tissue-differentiated experimental pain model. Pain 2006; 123: 28-36. 44. Staahl C., Dimcevski G., Andersen S.D. i wsp. Differential effect of opioids in patients with chronic pancreatitis: an experimental pain study. Scand J Gastroenterol 2007; 42: 383-390. 45. Arendt-Nielsen L., Olesen A.E., Staahl C. i wsp. Analgesic efficacy of peripheral kappa-opioid receptor agonist CR665 compared to oxycodone in a multi-modal, multi-tissue experimental human pain model: selective effect on visceral pain. Anesthesiology 2009; 111: 616-624.
Oksykodon, chemicznie 14-hydroksy-7,8-dihydrokodeinon, to półsyntetyczna pochodna tebainy – alkaloidu opium. Odkryto go w 1916 r. w Niemczech i przez pierwsze 60 lat był dostępny wyłącznie jako składnik złożonych preparatów przeciwbólowych z paracetamolem lub z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ). Dlatego ze względu na stosunkowo szybko osiąganą ich dawkę maksymalną, stosowane w tych preparatach dawki oksykodonu nie były wysokie. Oksykodon stosowano wówczas w leczeniu bólu łagodnego do umiarkowanego i klasyfikowano jako słaby opioid (2. szczebel drabiny analgetycznej WHO). Dopiero w 1981 r. wprowadzono w Stanach Zjednoczonych pierwszy preparat jednoskładnikowy, co pozwoliło zwiększać jego dawki i stosować w bólach o większym nasileniu. Od tej pory zmieniono jego klasyfikację – uznano go za silny opioid (3. szczebel drabiny analgetycznej), bez dawki pułapowej. W 1993 r. po raz pierwszy przeprowadzono badanie oksykodonu w monoterapii bólu nowotworowego [1]. U 24 pacjentów, u których nie uzyskano uśmierzenia bólu słabszymi analgetykami, podawano roztwór wodny oksykodonu w dawkach 10–60 mg co 4 godz., uzyskując ustąpienie bólu przy korzystnym profilu działań niepożądanych, typowych dla leków opioidowych.
W 1996 r. wprowadzono postać o kontrolowanym uwalnianiu (control release – CR), znacząco poprawiając wygodę terapii. Spowodowało to powszechne stosowanie oksykodonu CR w przewlekłym silnym bólu, szczególnie w Stanach Zjednoczonych.
Mechanizm działania
Zasadnicze działanie oksykodonu polega na selektywnym pobudzaniu obwodowych i ośrodkowych receptorów µ. Pierwotnie, na podstawie badań na zwierzętach, jako główny mechanizm wykazano działanie agonistyczne na receptory κ, a nie µ [2], jednakże nowsze badania nie potwierdziły tego u ludzi. W badaniu na zdrowych ochotnikach stwierdzono, że powinowactwo oksykodonu do receptorów κ oraz µ jest 15 razy słabsze u ludzi niż dla morfiny [3]. Silniejsze jest powinowactwo oksymorfonu, jedynego aktywnego metabolitu oksykodonu, ale jego stężenie jest nieznaczne. Nie można jednoznacznie odrzucić pośredniego udziału receptorów κ w mechanizmie analgezji po oksykodonie, ponieważ być może zachodzi tu bardziej złożone współdziałanie receptorów µ i κ. Inaczej trudno jest wyjaśnić przyczynę bardzo wysokiej skuteczności oksykodonu w bólu trzewnym. Dowiedziono roli receptorów κ w mechanizmie bólu trzewnego oraz skuteczności agonistów receptora κ w leczeniu tego bólu [4, 5]. Nie wszystkie więc mechanizmy farmakodynamiczne oksykodonu zostały już poznane.
Podobnie jak inne opioidy, oksykodon poprzez białko G ułatwia otwarcie kanałów potasowych i blokuje otwarcie kanałów wapniowych zależnych od potencjału, co doprowadza do zmniejszenia pobudliwości komórek nerwowych. W porównaniu z morfiną oksykodon ma mniejsze powinowactwo do receptora κ i cechuje się mniejszą aktywnością wewnętrzną w stosunku do receptora µ [3], jednak jego efekt przeciwbólowy jest większy. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że przy tym samym stężeniu we krwi, stężenie niezwiązanego oksykodonu w mózgu jest sześciokrotnie większe niż morfiny [6].
Za efekty farmakodynamiczne odpowiada głównie aktywny lek, w mniejszym stopniu jego metabolit – oksymorfon [7]. Niektóre z nich, np. zwężenie źrenicy i częstość oddechu, korelują z poziomem leku w osoczu. Nie ma zaś korelacji pomiędzy stężeniem leku we krwi a efektem przeciwbólowym.
Oksykodon może indukować komórki tuczne do degranulacji i uwalniania histaminy, co zostało wykazane w badaniach na zwierzętach [8]. W przeciwieństwie do morfiny jest pozbawiony działania immunosupresyjnego, mierzonego jako aktywność komórek NK (natural killer) i wytwarzanie interleukiny 2 in vitro [9]. Znaczenie kliniczne tego faktu nie zostało jeszcze potwierdzone. Farmakokinetyka
Farmakokinetyka oksykodonu jest podobna u dzieci i dorosłych. Czas do osiągnięcia stężenia maksymalnego (Tmax) po podaniu dożylnym wynosi 20 min, natomiast po iniekcji domięśniowej – 1 godz. Po doustnym zastosowaniu postaci o szybkim uwalnianiu (immediate release – IR) stężenie maksymalne osiągane jest po 1–1,5 godz. Postać o zmodyfikowanym uwalnianiu (CR), zbudowana z szybko uwalniającego lek płaszcza oraz powoli uwalniającego oksykodon rdzenia, charakteryzuje się dwuszczytowym czasem do stężenia maksymalnego. Pierwszy szczyt osiągany jest średnio po 37 min i odpowiada uwolnieniu 38% leku z tabletki. Pozostałe 62% leku uwalnia się powoli z rdzenia tabletki, dając drugi szczyt stężenia średnio po 6,2 godz. Całkowita biodostępność form IR oraz CR jest taka sama [10, 11]. Stosowanie oksykodonu CR wiąże się zatem z szybkim efektem terapeutycznym i relatywnie stabilnym stężeniem pomiędzy kolejnymi dawkami.
Wchłanianie oksykodonu CR z przewodu pokarmowego nie zostaje zaburzone przez tłusty posiłek [12], w przeciwieństwie do roztworów oksykodonu, których biodostępność, mierzona polem pod krzywą stężenia (area under the curve – AUC), wzrasta o ok. 20% (CI 109–132% biodostępności na czczo), a stężenie maksymalne zmniejsza się o średnio 18% (CI 47–91% stężenia po podaniu leku na czczo).
Biodostępność oksykodonu CR charakteryzuje się mniejszą zmiennością osobniczą w porównaniu z morfiną CR, biorąc pod uwagę minimum i maksimum wartości AUC oraz stężenia maksymalnego [13].
Po wchłonięciu się z przewodu pokarmowego oksykodon podlega metabolizmowi w wątrobie, przy czym efekt pierwszego przejścia jest mniejszy niż w przypadku morfiny. Dlatego biodostępność wynosi 60–87% (dla morfiny 33%) i jest przewidywalna [14]. Wskaźnik konwersji oksykodonu z postaci doustnej na parenteralną wynosi 2 : 1 [15]. U osób starszych oraz kobiet biodostępność jest wyższa, ze względu na mniejszą aktywność układu CYP2D6.
Inne drogi wchłaniania wykazują się znaczną zmiennością osobniczą biodostępności (doodbytniczo, per rectum – p.r.; donosowo) lub też niską biodostępnością (podanie podjęzykowe).
Oksykodon wiąże się w ok. 40% z albuminami, ale występowanie interakcji lekowych na drodze konkurowania o miejsca wiążące albumin jest mało prawdopodobne. Podobnie jak morfina słabo rozpuszcza się w tłuszczach [16]. Objętość dystrybucji wynosi ok. 3 l/kg.
Metabolizm oksykodonu polega głównie na N-demetylacji do noroksykodonu poprzez CYP3A5, CYP3A4 oraz w mniejszym stopniu przez CYP2D6 [17]. Noroksykodon jest wydalany z moczem w formie niezmienionej lub też podlega dalszej demetylacji przez CYP2D6 do noroksymorfonu. Obydwa metabolity wykazują nieznaczną aktywność przeciwbólową. Stężenia metabolitów są mniejsze od stężenia aktywnego leku. Drugim, mniej istotnym szlakiem metabolicznym jest O-demetylacja przez CYP2D6 do oksymorfonu, aktywnego antynocyceptywnie, wydalanego po sprzężeniu z kwasem glukuronowym. Droga ta nie odgrywa istotnej roli ani w efekcie przeciwbólowym, ani w działaniach niepożądanych związanych z oksykodonem, jednak może mieć znaczenie słabych metabolizerów (poor metabolizers), którzy stanowią 5–10% populacji rasy kaukaskiej [18]. Nieznaczna część oksykodonu podlega rozkładowi na drodze 6-ketoredukcji.
Czas połowicznej eliminacji oksykodonu wynosi (T1/2) 3,5 ±1,43 godz. niezależnie od drogi podania (doustnie, per oral – p.o.; p.r.; dożylnie, intra ventricular – i.v.) [19, 20], jednakże występuje znaczna zmienność osobnicza, przez co stosunek stężenia maksymalnego do minimalnego waha się od 1,5 do 5,4. Oksykodon jest wydalany z moczem, głównie w formie metabolitów – noroksykodonu w formie niezwiązanej oraz oksymorfonu w postaci skoniugowanej. Jedynie 8–14% podanego oksykodonu wydala się z moczem w formie niezmienionej (wolnej lub glukuronizowanej) [17]. Na rycinie 1. przedstawiono szlaki metaboliczne oksykodonu oraz aktywność analgetyczną jego metabolitów. Równoważność analgetyczna
Oksykodon podany doustnie jest 1,5–2 razy silniejszy od morfiny p.o. [21, 22], jednak istotny jest kierunek rotacji opioidu. W przypadku zamiany morfiny na oksykodon wskaźnik konwersji (ilość oksykodonu do ilości morfiny) wynosi 2 : 3, natomiast przy zamianie oksykodonu na morfinę, wskaźnik ten jest niższy i wynosi 3 : 4. Należy zaznaczyć, że istnieją znaczne różnice wyników poszczególnych badań (wskaźnik od 1 : 1 do 2,3 : 1), ponieważ przeprowadzone były z udziałem niewielkiej liczby pacjentów i przedziały ufności są duże. Podobnie też istnieją znaczne rozbieżności dotyczące przeliczenia dawki ekwianalgetycznej oksykodonu i morfiny podanych parenteralnie, stąd wskaźniki konwersji należy przyjmować ostrożnie. Wydaje się, że oksykodon podany parenteralnie jest tylko nieznacznie silniejszy od morfiny (1,2 : 1) [23]. W stosunku do kodeiny oksykodon p.o. jest 7–9,5 razy silniejszy, podany zaś parenteralnie – ok. 15 razy silniejszy od tramadolu. Interakcje lekowe
Hamowanie demetylacji oksykodonu od oksymorfonu przez silne inhibitory CYP2D6 (paroksetyna, fluoksetyna, chinidyna) nie powoduje istotnego wzrostu toksyczności i zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych [24]. U pacjentów leczonych sertraliną zwiększanie dawki oksykodonu prowadziło do występowania drżenia i halucynacji, prawdopodobnie wskutek wystąpienia zespołu serotoninowego.
Oksykodon zmniejsza biodostępność cyklosporyny o połowę. W przeciwieństwie do morfiny nie wchodzi w interakcje z amitryptyliną i ciprofloksacyną [14]. Działania niepożądane
Najczęstsze działania niepożądane obejmują zaburzenia orientacji, zawroty głowy, senność, zaparcia, suchość w jamie ustnej, nudności i wymioty (częściej u kobiet). Zaburzenia poznawcze są częstsze niż motoryczne (drgawki, myoclonus). Halucynacje i koszmary senne są rzadsze niż po morfinie. Majaczenie spowodowane neurotoksycznością morfiny ustępuje po zmianie leku na oksykodon. Zaburzenia poznawcze i umysłowe obserwowane są raczej po pojedynczych podaniach leku i nie występują w trakcie leczenia przewlekłego bólu nowotworowego [25].
Częstość zaparć jest porównywalna jak u pacjentów leczonych morfiną, natomiast wymioty i nudności występują rzadziej [21]. Nudności i wymioty częściej występują u kobiet niż u mężczyzn oraz w przypadku stosowania form szybko uwalnianych w porównaniu z formami CR [26]. Częstsze są również przy stosowaniu parenteralnym niż doustnym [19]. Oksykodon, podobnie jak inne opioidy, powoduje zwiększenie ciśnienia w przewodzie żółciowym, co może prowadzić do wystąpienia bólu kolkowego.
Częstość występowania depresji oddechowej wydaje się podobna jak w przypadku morfiny i wyższa niż w przypadku tramadolu, lecz dane te dotyczą form parenteralnych [27, 28].
Ryzyko wystąpienia uzależnienia jest podobne do występującego w przypadku innych opioidów. Niewydolność wątroby
Efekt pierwszego przejścia jest mniej nasilony w przypadku oksykodonu w porównaniu z morfiną, zatem biodostępność będzie mniej zaburzona poprzez zmniejszony przepływ krwi, jak w marskości wątroby, aczkolwiek niewydolność wątroby ma istotny wpływ na eliminację oksykodonu. Stężenie maksymalne zwiększa się wówczas o 40%, AUC o 50–90%, a półokres eliminacji wydłuża się średnio o 2 godz. w porównaniu z występującym u osób bez niewydolności wątroby [29]. Z powodu zmniejszonej aktywności CYP2D6 zmniejsza się ilość metabolitów (oksymorfon o 15%). U pacjentów ze schyłkową niewydolnością wątroby okres półtrwania wydłuża się do 13,9 godz. (4,6–24,4 godz.) i wraca do wartości 3,4 (2,6–5,1 godz.; p < 0,05) po przeszczepieniu wątroby [30]. W przypadku niewydolności wątroby znacznego stopnia wzrasta zatem ryzyko rozwoju depresji oddechowej. W łagodnej do umiarkowanej niewydolności wątroby, w przebiegu marskości oraz przerzutów do wątroby, należy zmniejszyć dawkę oksykodonu o połowę. Niewydolność nerek
Ciężka niewydolność nerek zaburza wydalanie oksykodonu. Stężenie oksykodonu oraz noroksykodonu w osoczu się zwiększa, przy czym metabolity: noroksykodon, a jeszcze bardziej oksymorfon, są bardziej wrażliwe na niewydolność nerek, szczególnie w formie nieskoniugowanej z glukuronianem. Okres półtrwania wzrasta do 3,9, wykazując większą zmienność osobniczą niż u osób z normalną czynnością nerek (1,8–26 godz.). W mocznicy dochodzi również do supresji aktywności CYP2D6, co może być osobną przyczyną wydłużenia klirensu oksykodonu [29]. Stosowanie u osób starszych
Biodostępność u osób starszych zwiększa się o 15%, raczej z powodu zmian w przepływie wątrobowym i niewydolności nerek niż zmniejszonej aktywności CYP2D6 [18]. Z reguły nie jest wymagana modyfikacja dawki oksykodonu jedynie w związku z podeszłym wiekiem chorego. Wskazania
Oksykodon CR wskazany jest w leczeniu bólu o natężeniu umiarkowanym do silnego. Udokumentowano wysoką lub bardzo wysoką skuteczność oksykodonu we wszystkich postaciach bólu: somatycznym, trzewnym, neuropatycznym i nowotworowym. Przegląd najnowszych publikacji
Piśmiennictwo dotyczące oksykodonu jest bardzo bogate – w bazie PubMed nazwa leku występuje w blisko 1300 publikacjach, a w ponad 1000 z nich – w tytułach i streszczeniach. Pomimo że istnieje na rynku już blisko sto lat, tylko 77 ze wspomnianego 1000 publikacji ukazało się do 1990 r. oraz 173 w ostatniej dekadzie XX wieku. Prawdziwą lawinę publikacji notuje się po 2000 r., a połowa prac pochodzi z ostatnich pięciu lat i jest dowodem na rosnące zainteresowanie tym lekiem. Poniżej wybrano kilka najnowszych badań, istotnie ugruntowujących lub zmieniających pozycję oksykodonu wśród opioidowych leków przeciwbólowych. Ból somatyczny
Przeprowadzono kilka badań dotyczących skuteczności oksykodonu w leczeniu bólu somatycznego, jak choćby w przebiegu zapalenia kości i stawów. W podwójnie maskowanym badaniu z randomizacją z udziałem 107 chorych, niepoddawanych standardowej terapii (niesteroidowe leki przeciwzapalne, paracetamol, krótko działające opioidy) podawano oksykodon CR lub placebo [31]. Kontynuowano leczenie stałymi dawkami paracetamolu lub NLPZ. W 30., 60. i 90. dniu badania oceniano wskaźniki BPI (Brief Pain Inventory), indeks WOMAC (Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index) oraz odsetek pacjentów przerywających leczenie z powodu nieadekwatnej kontroli bólu. Oksykodon był znacząco lepszy od placebo w obniżaniu średniego natężenia bólu (indeks BPI w 90. dniu w grupie leczonej oksykodonem 4,9 oraz 6,0 w grupie placebo; p < 0,024). Lepszy także okazał się w zmniejszaniu wpływu bólu na ogólną aktywność, zdolność do chodzenia (z wyjątkiem dnia 30.), pracę, nastrój, sen, relacje z innymi ludźmi (w dniu 60. i 90.) oraz zadowolenie z życia. Funkcjonowanie dzienne, mierzone indeksem WOMAC, także istotnie się poprawiło w grupie leczonej placebo. Znacznie większy odsetek osób rezygnujących z leczenia odnotowano w grupie kontrolnej. Działania niepożądane były typowe dla opioidów. Badanie dowiodło skuteczności oksykodonu w leczeniu bólu umiarkowanego i silnego w przebiegu zapalenia kości i stawów, a także w poprawie funkcjonowania pacjentów. Ból nowotworowy
Od kilku lat toczy się dyskusja na temat znaczenia 2. stopnia drabiny analgetycznej WHO [32]. Przeważa obecnie pogląd o wcześniejszym rozpoczęciu leczenia umiarkowanego do silnego bólu od razu silnym opioidem, z pominięciem 2. szczebla drabiny. Nowsze podejście do drabiny WHO, w którym odniesiono się również do bólu nienowotworowego, sugeruje dostosowanie siły analgetyku proporcjonalnie do intensywności bólu [33]. W prospektywnym, otwartym, wieloośrodkowym badaniu (Tessaro 2010) [34] zastosowano oksykodon CR jako lek alternatywny do morfiny w bólu nieuśmierzonym NLPZ. W badaniu wzięło udział 309 pacjentów z bólem nowotworowym (55,7%), nienowotworowym (39,4%) oraz mieszanym (4,9%), u których występował ból o nasileniu 4–10 (średnio 7,85 ±1,4) w skali numerycznej (NRS 0–10) pomimo stosowania NLPZ. W 24,3% był to ból somatyczny, w 14,1% neuropatyczny, w 8,2% trzewny, jednak w większości (53,4%) występował ból o charakterystyce mieszanej. Podawano oksykodon przez co najmniej 28 dni, w dawkach miareczkowanych, w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta. Zaobserwowano znaczący spadek intensywności bólu o 57% (do wartości 3,35 ±1,8; p < 0,00001) w pierwszym tygodniu terapii oraz o 72% na zakończenie badania. Leczenie jako „skuteczne” lub „bardzo skuteczne” określiło 91% badanych. Istotnie statystycznie poprawiła się jakość życia we wszystkich mierzonych parametrach BPI (jakość snu, apetyt, samodzielność, zdolność chodzenia, aktywność dzienna, nastrój, koncentracja). Lek okazał się bardzo dobrze tolerowany – u 50% pacjentów nie odnotowano żadnych działań niepożądanych, u 40% wystąpiły łagodne działania niepożądane, a u 3% – ciężkie. Pięciu pacjentów przerwało leczenie z powodu działań niepożądanych. Badanie dowiodło skuteczności i bezpieczeństwa strategii stosowania oksykodonu CR w leczeniu umiarkowanego do silnego bólu nowotworowego i nienowotworowego, jak również skuteczności i łatwości strategii przejścia bezpośrednio z 1. do 3. stopnia drabiny analgetycznej WHO w leczeniu takiego bólu. Skuteczne i bezpieczne okazało się wczesne stosowanie niskich dawek silnego opioidu także u pacjentów niebędących w fazie terminalnej choroby, z relatywnie długim przewidywanym przeżyciem.
Startowe dawki oksykodonu u pacjentów nieprzyjmujących wcześniej opioidów powinny być małe. W powyższym badaniu średnia dobowa dawka początkowa wynosiła 11,19 mg/dobę, co jest spójne z wcześniejszymi badaniami z zastosowaniem oksykodonu CR u pacjentów niezażywających wcześniej opioidu (opioid naive). W prospektywnym, otwartym, wieloośrodkowym badaniu chińskim (Pan 2007) [35] z udziałem 216 pacjentów z bólem nowotworowym zastosowano dawkę startową 5 mg oksykodonu CR co 12 godz. w przypadku bólu o umiarkowanym nasileniu (NRS 4–6) oraz 10 mg co 12 godz. w przypadku bólu silnego (NRS 7–10). Uzyskano znaczące obniżenie nasilenia bólu z 7,1 ±1,2 do 2,3 ±1,2 po 1. tygodniu oraz do 1,8 ±0,9 po 4 tygodniach od rozpoczęcia leczenia. Działania uboczne obejmowały zaparcia, nudności, wymioty, zawroty głowy i dysurię, najczęściej w ciągu pierwszego tygodnia (25,5% pacjentów) i ustępowały z czasem. Nie odnotowano ciężkich działań niepożądanych.
Oksykodon jest dobrą alternatywą wobec morfiny w leczeniu bólu nowotworowego ze względu na dostępność form krótko i długo działających (w Polsce w chwili redagowania artykułu dostępne są wyłącznie postacie długo działające), łatwość przeliczania dawek oraz odmienny szlak metaboliczny [36]. Na podstawie przeprowadzonej metaanalizy czterech badań z randomizacją [37] porównujących oksykodon i morfinę (3) lub hydromorfon (1) wykazano podobną skuteczność i tolerancję oksykodonu do morfiny, co potwierdza zasadność zastosowania oksykodonu w leczeniu bólu nowotworowego.
Oksykodon jest obecnie jednym z trzech opioidów pierwszego wyboru rekomendowanych w leczeniu bólu nowotworowego, obok morfiny i hydromorfonu, zgodnie z najświeższym projektem wytycznych EAPC (European Association for Palliative Care) dotyczących stosowania opioidów [38]. Ból neuropatyczny
Ból neuropatyczny stanowi wyzwanie terapeutyczne i często udaje się uzyskać jedynie umiarkowany efekt przeciwbólowy. Dlatego obecnie uznaje się politerapię za postępowanie z wyboru. Wśród zalecanych leków wymienia się leki opioidowe, leki przeciwdrgawkowe (z wyboru gabapentyna i pregabalina) oraz trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, których skojarzenie podnosi skuteczność przeciwbólową [39].
W opublikowanym niedawno podwójnie maskowanym badaniu z randomizacją (Dworkin 2009) [40] porównano skuteczność oksykodonu CR ze skutecznością gabapentyny w leczeniu neuralgii popółpaścowej. Trzeba nadmienić, że choć ostry ból u pacjentów z półpaścem stanowi znaczący problem i istotnie obniża jakość życia, to wcześniej nie przeprowadzono badań klinicznych z randomizacją dotyczących leków doustnych specyficznie w tym wskazaniu. Do badania włączono 87 pacjentów z objawami półpaśca, z bólem o natężeniu co najmniej 3 w skali numerycznej (NRS 0–10), którym podawano oksykodon, gabapentynę lub placebo. Istotne statystycznie obniżenie natężenia bólu po oksykodonie CR wykazano w dniach 1.–8. (p = 0,01) oraz 1.–14. (p = 0,02) terapii w stosunku do placebo, natomiast nie wykazano różnicy w całym 28-dniowym badaniu, ponieważ w tym czasie u większości pacjentów ból ustąpił. Liczby pacjentów, których należało poddać leczeniu (number-needed-to-treat – NNT) w celu osiągnięcia redukcji bólu o co najmniej 30%, wyniosły odpowiednio 3,6 oraz 2,9 dla okresów 1.–8. oraz 1.–14. dnia badania. Jednocześnie nie wykazano istotnej statystycznie różnicy w obniżeniu natężenia bólu po gabapentynie w stosunku do placebo. Być może stało się tak dlatego, że gabapentyna wymaga długiego okresu miareczkowania i w trakcie badania udało się zastosować dawkę 600 mg trzy razy dziennie. Oksykodon był dobrze tolerowany, chociaż badania nie ukończyło 8 pacjentów leczonych oksykodonem (27,6%), istotnie więcej niż placebo (6,9%; p = 0,02). Z liczby tej 6 pacjentów wycofało się z powodu działań niepożądanych (w tym 4 – zaparcia lub zaparcia i zawroty głowy). W badaniu tym dowiedziono skuteczności oksykodonu stosowanego w uzyskiwaniu szybkiej ulgi w bólu neuropatycznym.
W otwartym, prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu klinicznym z randomizacją (Gatti 2009) [40] porównano skuteczność leczenia oksykodonem CR, pregabaliną oraz terapią skojarzoną tymi lekami. W 90-dniowym badaniu wzięło udział 409 pacjentów z bólem neuropatycznym umiarkowanym do silnego, utrzymującym się pomimo przyjmowania leków przeciwbólowych. Oceniano redukcję natężenia bólu mierzonego w jedenastostopniowej skali numerycznej (NRS 0–10). Zarówno połączenie oksykodonu CR z pregabaliną, jak i monoterapia oksykodonem CR okazały się skuteczniejsze niż monoterapia pregabaliną, dając redukcję natężenia bólu odpowiednio o 80%, 76% i 46% (p ≤ 0,003) do poziomów odpowiednio NRS 1,49, 1,96 oraz 3,04. Terapia skojarzona wiązała się z istotnie statystycznie większą poprawą jakości życia (p = 0,0009) we wszystkich mierzonych parametrach BPI: ogólnej aktywności, nastroju, zdolności do chodzenia, pracy, relacji z innymi ludźmi, snu i zadowolenia z życia. Jako „skuteczną” lub „bardzo skuteczną” określiło terapię 91,2% pacjentów leczonych oksykodonem CR z pregabaliną oraz 95,6% pacjentów na monoterapii oksykodonem. W przeciwieństwie do tego mniej niż 20% pacjentów leczonych pregabaliną oceniło terapię pozytywnie. Ważne, także z punktu widzenia ekonomicznego, było zmniejszenie dawek obu leków: o 22% oksykodonu CR oraz o 51% pregabaliny, w porównaniu z monoterapią. Skojarzenie oksykodonu i pregabaliny okazało się dobrze tolerowane, a profil bezpieczeństwa był nawet lepszy niż monoterapii zarówno oksykodonem, jak i pregabaliną. Najczęstsze zgłaszane działania niepożądane dla pregabaliny to senność i obrzęki obwodowe, a dla oksykodonu CR senność i zaparcia. Dla terapii skojarzonej najczęściej zgłaszane były zaparcia. Ponad 40% pacjentów leczonych oksykodonem lub oksykodonem z pregabaliną nie miało żadnych działań niepożądanych. Z badania wycofało się 5,9% pacjentów poddanych terapii skojarzonej w porównaniu z 10,4% leczonych oksykodonem i 19,0% pregabaliną. Skojarzenie tych dwóch leków spowodowało zatem nie tylko poprawę skuteczności, ale też poprawę profilu bezpieczeństwa i obniżenie kosztów leczenia. Odzwierciedla również zasadę leczenia bólu według drabiny analgetycznej WHO, poprzez skojarzenie koanalgetyku z opioidem.
Na podstawie dostępnych dobrej jakości badań ustalono skuteczność oksykodonu mierzoną NNT w celu osiągnięcia co najmniej 50-procentowej ulgi na poziomie 2,6 (1,9–4,1) [42]. W przypadku gabapentyny i pregabaliny wartości NNT wynoszą odpowiednio 4,4 (3,3–6,1) oraz 4,2 (3,7–7,6). Ból trzewny
Ból trzewny trudno się leczy klasycznymi agonistami receptora µ, natomiast udowodniono wysoką skuteczność agonistów κ (patrz wyżej). Oksykodon, który ma odmienny od morfiny profil działania na receptory opioidowe, okazał się skuteczniejszy w leczeniu bólu trzewnego od morfiny.
W badaniu z randomizacją 24 zdrowym ochotnikom podawano doustnie 30 mg morfiny, 15 mg oksykodonu lub placebo, a następnie poddawano ich działaniu bodźców elektrycznych, mechanicznych i termicznych w 30 min, 60 min i 90 min po przyjęciu leku lub placebo. Test dotyczył skóry, mięśni i przełyku, do którego wprowadzono zgłębnik. Zarówno morfina, jak i oksykodon okazały się skuteczne w porównaniu z placebo w zwalczaniu bólu indukowanego we wszystkich trzech rodzajach tkanek (p < 0,001), jednakże oksykodon okazał się skuteczniejszy od morfiny w przypadku stymulacji mechanicznej i termicznej przełyku (p < 0,001) [43].
Podobne badanie powtórzono z udziałem 10 pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki [44]. Oksykodon okazał się skuteczniejszy w łagodzeniu bólu po drażnieniu mechanicznym lub termicznym skóry i mięśni. W bólu przełyku po bodźcu termicznym skuteczność morfiny nie różniła się od placebo (p < 0,001), natomiast oksykodon był istotnie skuteczniejszy od morfiny i placebo (p < 0,001). Oba leki, morfina i oksykodon, skuteczniej od placebo łagodziły ból wywołany stymulacją mechaniczną przełyku (p < 0,001). Żaden z leków nie okazał się lepszy od placebo w bólu po drażnieniu elektrycznym tkanek. Wyniki tego badania potwierdziły silniejsze działanie oksykodonu od morfiny w niektórych postaciach bólu, w tym bólu trzewnym.
W opublikowanym w 2009 r. badaniu na zdrowych ochotnikach porównano skuteczność eksperymentalnego tetrapeptydu CR665, będącego selektywnym obwodowym agonistą κ, z oksykodonem w różnych modelach bólu trzewnego [45]. Model ten polegał na wprowadzeniu zgłębnika do przełyku w odległości 7 cm przed zwieraczem dolnym i drażnieniu bodźcem mechanicznym i termicznym. Obydwa leki okazały się istotnie statystycznie skuteczniejsze od placebo wobec drażnienia trzewnego, przy czym oksykodon dodatkowo był skuteczniejszy od CR665 w przypadku bodźca termicznego. Oba leki wykazały przy tym odmienne od agonistów µ działanie.
W świetle powyższych danych przyjmuje się wyższą skuteczność oksykodonu niż morfiny w leczeniu bólu trzewnego. Dostępne preparaty i sposób podawania
W chwili redagowania niniejszej publikacji dostępne w Polsce są wyłącznie tabletki o kontrolowanym uwalnianiu (OxyContin) w dawkach 5 mg, 10 mg, 20 mg, 40 mg i 80 mg, podawanych co 12 godz. oraz iniekcje (preparat OxyNorm) 10 mg i 20 mg. Zarejestrowane wskazanie obejmuje leczenie bólu o nasileniu umiarkowanym do silnego. W trakcie rejestracji są tabletki o szybkim uwalnianiu OxyNorm 5 mg, 10 mg i 20 mg oraz roztwór 10 mg/ml.
W ubiegłym roku na rynku polskim pojawił się preparat złożony z oksykodonu i naloksonu – antagonisty receptorów opioidowych. Nalokson podany pozajelitowo nie ulega glukuronizacji w wątrobie, dobrze przenika przez barierę krew–mózg i w wysokim stopniu znosi analgezję ośrodkową. Podany doustnie ulega natomiast szybkiemu metabolizmowi w wątrobie, dlatego też ma niską biodostępność – jedynie 2–3% dostaje się do krwiobiegu. Dzięki temu osiąga duże stężenia w ścianie jelita bez osiągania stężeń mogących spowodować odwrócenie analgezji ośrodkowej. Dodanie naloksonu zapobiega wiązaniu oksykodonu z receptorami w układzie żołądkowo-jelitowym, co zmniejsza ryzyko wywołania poopioidowych zaburzeń jelitowych, a jednocześnie nie wpływa na analgetyczny efekt oksykodonu. W Polsce dostępny jest preparat Targin 5 mg + + 2,5 mg, 10 mg + 5 mg, 20 mg + 10 mg i 40 mg + + 20 mg, zawierający odpowiednio 5 mg, 10 mg, 20 mg i 40 mg oksykodonu o powolnym uwalnianiu oraz dwukrotnie niższą wagowo dawkę naloksonu. Omówienie szczegółów farmakokinetyki i farmakodynamiki tego preparatu wykracza poza ramy niniejszego opracowania. Podsumowanie
Spośród cech oksykodonu wyróżniających go na tle innych leków opioidowych warto wymienić odmienny od morfiny profil działania na receptory opioidowe, wysoką i przewidywalną biodostępność po podaniu doustnym, metabolizm do nieaktywnych metabolitów, dobry profil bezpieczeństwa, a także brak działania immunosupresyjnego. Powyższe walory farmakokinetyczne i farmakodynamiczne, jak również unikatowa konstrukcja tabletek o kontrolowanym uwalnianiu pozwalają na wygodne stosowanie tego leku we wszystkich typach przewlekłego bólu, szczególnie w bólu nowotworowym, neuropatycznym i trzewnym. Na podstawie dostępnych wyników badań klinicznych o wysokiej wiarygodności, które potwierdziły skuteczność i bezpieczeństwo stosowania oksykodonu, wymienia się go jako lek pierwszego rzutu w leczeniu bólu nowotworowego, na równi z morfiną. Piśmiennictwo
1. Glare P.A., Walsh T.D. Dose-ranging study of oxycodone for chronic pain in advanced cancer. J Clin Oncol 1993; 11: 973-978.
2. Ross F.B., Smith M.T. The intrinsic antinociceptive effects of oxycodone appear to be κ-opioid receptor mediated. Pain 1997; 73: 151-157.
3. Lalovic B., Kharasch E., Hoffer C. i wsp. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of oral oxycodone in healthy human subjects: role of circulating active metabolites. Clin Pharmacol Ther 2006; 79: 461-479.
4. Riviere P.J. Peripheral kappa-opioid agonists for visceral pain. Br J Pharmacol 2004; 141: 1331-1334.
5. De Schepper H.U., Cremonini F., Park M.I., Camilleri M. Opioids and the gut: Pharmacology and current clinical experience. Neurogastroenterol Motil 2004; 16: 383-394.
6. Boström E., Hammarlund-Udenaes M., Simonsson U. Blood-brain barrier transport helps to explain discrepancies in in vivo potency between Oxycodone and Morphine. Anesthesiology 108: 495-505.
7. Kaiko R.F., Benziger D.P., Fitzmartin R.D. i wsp. Pharmacokinetic-pharmacodynamic relationships of controlled-release oxycodone. Clinical Pharmacology & Therapeutics 1996; 59: 52-61.
8. Ennis M., Schneider C., Nehring E., Lorenz W. Histamine release induced by opioid analgesics: a comparative study using porcine mast cells. Agents Actions 1991; 33 (1-2): 20-22.
9. Sacerdote P., Manfredi B., Mantegazza P., Panerai A.E. Antinociceptive and immunosuppressive effects of opiate drugs: a structure-related activity study. Br J Pharmacol 1997; 121: 834-840.
10. Mandema J.W., Kaiko R.F., Oshlack B. i wsp. Characterization and validation of a pharmacokinetic model for controlled-release oxycodone. Br J Clin Pharmacol. 1996; 42: 747-756.
11. Reder R.F., Oshlack B., Miotto J.B. i wsp. Steady-state bioavailability of controlled-release oxycodone in normal subjects. Clin Ther 1996; 18: 95-105.
12. Benziger D.P., Kaiko R.F., Miotto J.B. i wsp. Differential effects of food on the bioavailability of controlled-release oxycodone tablets and immediate-release oxycodone solution. J Pharm Sci 1996; 85: 407-410.
13. Colucci R.D., Swanton R.E., Thomas G.B., Kaiko R.F. Relative variability in bioavailability of oral controlled-release formulations of oxycodone and morphine. Am J Ther 2001; 8: 231-236.
14. Pöyhiä R., Vainio A., Kalso E. A review of oxycodone’s clinical pharmacokinetics and pharmacodynamics. J Pain Symptom Manage 1993; 8: 63-67.
15. Beaver W.T., Wallenstein S.L., Rogers A., Houde R.W. Analgesic studies of codeine and oxycodone in patients with cancer. I. Comparisons of oral with intramuscular codeine and of oral with intramuscular oxycodone. J Pharmacol Exp Ther 1978; 207: 92-100.
16. Pöyhiä R., Seppälä T. Liposolubility and protein binding of oxycodone in vitro. Pharmacol Toxicol 1994; 74: 23-27.
17. Lalovic B., Phillips B., Risler L.L. i wsp. Quantitative contribution of CYP2D6 and CYP3A to oxycodone metabolism in human liver and intestinal microsomes. Drug Metab Dispos 2004; 32: 447-454.
18. Shulman R.W., Ozdemir V. Psychotropic medications and cytochrome P450 2D6: pharmacokinetic considerations in the elderly. Can J Psychiatry 1997; 42 Suppl 1: 4S-9S.
19. Leow K.P., Smith M.T., Watt J.A. i wsp. Comparative oxycodone pharmacokinetics in humans after intravenous, oral, and rectal administration. Ther Drug Monit 1992; 14: 479-484.
20. Leow K.P., Cramond T., Smith M.T. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of oxycodone when given intravenously and rectally to adult patients with cancer pain. Anesth Analg 1995; 80: 296-302.
21. Mucci-LoRusso P., Berman B.S., Silberstein P.T. i wsp. Controlled-release oxycodone compared with controlled-release morphine in the treatment of cancer pain: a randomized, double-blind, parallel-group study. Eur J Pain 1998; 2: 239-249.
22. Curtis G.B., Johnson G.H., Clark P. i wsp. Relative potency of controlled-release oxycodone and controlled-release morphine in a postoperative pain model. Eur J Clin Pharmacol 1999; 55: 425-429.
23. Gagnon B., Bielech M., Watanabe S. i wsp. The use of intermittent subcutaneous injections of oxycodone for opioid rotation in patients with cancer pain. Support Care Cancer 1999; 7: 265-270.
24. Lurcott G. The effects of the genetic absence and inhibition of CYP2D6 on the metabolism of codeine and its derivatives, hydrocodone and oxycodone. Anesth Prog 1998; 45: 154-156.
25. Saarialho-Kere U., Mattila M.J., Seppälä T. Psychomotor, respiratory and neuroendocrinological effects of a mu-opioid receptor agonist (oxycodone) in healthy volunteers. Pharmacol Toxicol 1989; 65: 252-257.
26. Kaplan R., Parris W.C., Citron M.L. i wsp. Comparison of controlled-release and immediate-release oxycodone tablets in patients with cancer pain. J Clin Oncol 1998; 16: 3230-3237.
27. Leino K., Mildh L., Lertola K. i wsp. Time course of changes in breathing pattern in morphine- and oxycodone-induced respiratory depression. Anaesthesia 1999; 54: 835-840.
28. Tarkkila P., Tuominen M., Lindgren L. Comparison of respiratory effects of tramadol and oxycodone. J Clin Anesth 1997; 9: 582-585.
29. Kaiko R.F. Pharmacokinetics and pharmacodynamics of controlled-release opioids. Acta Anaesthesiol Scand 1997; 41 (1 Pt 2): 166-174.
30. Tallgren M., Olkkola K.T., Seppälä T. i wsp. Pharmacokinetics and ventilatory effects of oxycodone before and after liver transplantation.Clin Pharmacol Ther 1997; 61: 655-661.
31. Markenson J.A., Croft J., Zhang P.G. i wsp. Treatment of persistent pain associated with osteoarthritis with controlled release oxycodone tablets in a randomized controlled clinical trial. Clin J Pain 2005; 21: 524-535.
32. World Health Organization. Cancer pain relief. WHO, Geneva. 1995 (2. ed.).
33. Maltoni M., Scarpi E., Modonesi C. i wsp. A validation study of the WHO analgesic ladder: a two-step vs three-step strategy. Support Care Cancer 2005; 13: 888-894.
34. Tessaro L., Bandieri E., Costa G. i wsp. Use of oxycodone controlled-release immediately after NSAIDs: a new approach to obtain good pain control. Eur Rev Med Pharmacol Sci 2010; 14: 113-121.
35. Pan H., Zhang Z., Zhang Y. i wsp. Efficacy and tolerability of oxycodone hydrochloride controlled-release tablets in moderate to severe cancer pain. Clin Drug Investig 2007; 27: 259-267.
36. Riley J., Eisenberg E., Muller-Schwefe G. i wsp. Oxycodone: a review of its use in the management of pain. Curr Med Res Opin 2008; 24: 175-192.
37. Reid C.M., Martin R.M., Sterne J.A. i wsp. Oxycodone for cancer-related pain: metaanalysis of randomized controlled trials. Arch Intern Med 2006; 166: 837-843.
38. Caraceni A. Is oral morphine still the first choice opioid for of moderate to Severe cancer pain? A systematic review within the EPCRC Opioid Guidelines Project. 6th Research Congress of the EAPC, Glasgow UK, 10-12th June 2010.
39. Dzierżanowski T., Ciałkowska-Rysz A. Ból neuropatyczny u pacjentów objętych opieką paliatywną. Medycyna Paliatywna 2010; 2: 5-66.
40. Dworkin R.H., Barbano R.L., Tyring S.K. i wsp. A randomized, placebo-controlled trial of oxycodone and of gabapentin for acute pain in herpes zoster. Pain 2009; 142: 209-217.
41. Gatti A., Sabato A.F., Occhioni R. i wsp. Controlled-release oxycodone and pregabalin in the treatment of neuropathic pain: results of a multicenter Italian study. Eur Neurol 2009; 61: 129-137.
42. Freynhagen R., Bennett M.I. Diagnosis and management of neuropathic pain – clinical Review. BMJ 2009; 339: b3002.
43. Staahl C., Christrup L.L., Andersen S.D. i wsp. A comparative study of oxycodone and morphine in a multi-modal, tissue-differentiated experimental pain model. Pain 2006; 123: 28-36.
44. Staahl C., Dimcevski G., Andersen S.D. i wsp. Differential effect of opioids in patients with chronic pancreatitis: an experimental pain study. Scand J Gastroenterol 2007; 42: 383-390.
45. Arendt-Nielsen L., Olesen A.E., Staahl C. i wsp. Analgesic efficacy of peripheral kappa-opioid receptor agonist CR665 compared to oxycodone in a multi-modal, multi-tissue experimental human pain model: selective effect on visceral pain. Anesthesiology 2009; 111: 616-624.
