Oznaczenie glikemii poposiłkowej - korzyści dla chorych na cukrzycę

Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne w swoich rekomendacjach z 1997 r. podaje, że jednorazowe oznaczenie stężenia glukozy w osoczu, w warunkach na czczo i stwierdzenie wartości 7,0 mmol/l lub powyżej, może służyć ustaleniu rozpoznania cukrzycy w badaniach epidemiologicznych. Rekomendacje amerykańskie nie zalecają oznaczania glikemii 2 godz. po obciążeniu 75 g glukozy [1].







Badanie DECODE, wykonane w Europie, wśród grupy osób w średnim wieku wykazało, że oznaczenie glikemii na czczo było wystarczające w 2/3 populacji dla ustalenia rozpoznania cukrzycy [2]. Badania porównawcze wykonywane w Azji zakończyły się wynikami rozbieżnymi [3, 4]. Okazało się bowiem, że w populacji azjatyckiej otyłość nie przekracza 5 proc. wśród pacjentów ze świeżo rozpoznaną cukrzycą typu II, podczas gdy w Europie otyłość wynosiła 32 proc.

Pacjenci chorzy na cukrzycę typu II stanowią bardzo różnorodną i złożoną grupę, zarówno pod względem czynników patogenetycznych, które przyczyniły się do jej rozwoju, jak i obrazu klinicznego, a także pod względem rodzaju leczenia hipoglikemizującego. Występują różne fenotypy chorych na cukrzycę typu II, u których podwyższona jest tylko glikemia na czczo. U większości tych pacjentów glikemia na czczo może być prawidłowa, a glikemia poposiłkowa jest podwyższona. Oznaczenie glikemii na czczo oraz poposiłkowej w 2 godz. po śniadaniu pozwala więc na poprawniejsze ustalenie rozpoznania cukrzycy typu II.

U zdrowych, młodych osób, glikemia bezpośrednio po posiłku podwyższa się zazwyczaj o 20–50 mg/dl. Wraz z procesem starzenia, powyżej 30. roku życia, poposiłkowe stężenie glukozy we krwi ulega podwyższeniu o 5 do 14 mg/dl na każdą dekadę życia. Stężenie glukozy na czczo rośnie odpowiednio tylko nieznacznie o 1 do 2 mg/dl na każdą dekadę życia [5, 6].

Zarówno w badaniu u chorych na cukrzycę typu I Diabetes Control and Complications Trial (DCCT), jak i w badaniu u chorych na cukrzycę typu II United Kingdom Prospective Diabetes Study (UKPDS), wyznacznikiem kontroli metabolicznej była wartość hemoglobiny glikowanej HbA_1C. Jednak średni poziom hemoglobiny glikowanej nie jest najlepszym wykładnikiem poziomów glikemii na czczo. Podwyższona glikemia poposiłkowa jest bardzo istotną składową dobowej hiperglikemii. W 24-godzinnym badaniu 60 pacjentów z cukrzycą typu II – 38 proc. wzrostów glikemii w polu...


Pełna treść artykułu...