Paroksetyna i wenlafaksyna w leczeniu depresji w przebiegu choroby Parkinsona

Depresja występuje u co trzeciego pacjenta z chorobą Parkinsona (ChP). Uważa się, że jest ona związana nie tylko z czynnikami psychospołecznymi, ale też z procesami neurobiologicznymi leżącymi u podłoża ChP [1]. Richard i wsp. przeprowadzili randomizowane badanie, w którym porównali skuteczność paroksetyny, wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu i placebo w leczeniu depresji u pacjentów z ChP. Kwalifikacja do eksperymentu była oparta o kryteria DSM-IV i ocenę skalą Hamiltona HAM-D. W badaniu wzięło udział 115 osób, a okres obserwacyjny wyniósł 12 tygodni. Dawki dobierane były indywidualnie w pierwszych sześciu tygodniach leczenia. Wyniki uzyskiwane przez pacjentów w skali HAM-D względem placebo po okresie obserwacyjnym były o 6.2 punktu niższe w grupie leczonej paroksetyną (p = 0.0007) i o 4.2 punktu niższe w grupie otrzymującej wenlafaksynę (p = 0.02). Autorzy stwierdzili, że oba leki były skuteczne w badanym zastosowaniu. Jest istotne, że żaden z nich nie powodował pogorszenia ze strony objawów ruchowych.