Patofizjologia kliniczna ciąży u kobiety chorej na cukrzycę typu 1 - współpraca z położnikiem

Cukrzyca jest najczęstszym zaburzeniem metabolicznym występującym w ciąży i dotyczy 2–11 proc. kobiet w ciąży. W zdecydowanej większości jest to cukrzyca ciężarnych. Kobiety chorujące na cukrzycę przed ciążą stanowią od 0,2 do 0,3 proc. ciężarnych. Najczęściej stosowaną klasyfikacją cukrzycy w ciąży jest klasyfikacja wg White. Klasyfikacja ta umożliwia ustalenie rokowania dotyczącego przebiegu ciąży i jej rezultatu, w zależności od wieku zachorowania, czasu trwania cukrzycy, obecności późnych powikłań (zwłaszcza mikroangiopatii) oraz konieczności leczenia insuliną.




Historia problemów
przebiegu ciąży, losów
płodu i noworodka u kobiet chorych na cukrzycę typu 1


Przed odkryciem insuliny ciąża u kobiety chorej na cukrzycę była rzadkością. Większość młodych kobiet umierała w ciągu 1–2 lat od momentu wykrycia choroby wśród objawów śpiączki ketonowej. Dla nielicznych kobiet, którym udało się zajść w ciążę, zwykle kończyło się to tragicznie. Rys historyczny losów matek chorych na cukrzycę i ich dzieci przedstawił Gabbe, w opracowaniu opublikowanym w 1993 r. [1]. Według niego pierwszy przypadek ciąży u kobiety z cukrzycą opisał w 1824 r. H. G. Bennewitz. Była to 22-letnia kobieta (Frederici Pape), która trafiła do kliniki w Berlinie w 36. tyg. kolejnej ciąży z klasycznymi objawami cukrzycy. Ciąża ta, jak większość takich przypadków, zakończyła się obumarciem wewnątrzmacicznym płodu.
W 1882 r. J. Matthews Duncan przeanalizował wszystkie znane w literaturze światowej przypadki ciąży w cukrzycy. Ocenił 22 ciąże u 15 kobiet. W 13 przypadkach doszło do śmierci wewnątrzmacicznej płodu (54,5 proc.), a 9 kobiet zmarło w ciągu roku od zakończenia ciąży (26,7 proc.).
W 1909 r. J.W. Williams podsumował dane z literatury światowej i znalazł 66 przypadków ciąż powikłanych cukrzycą. Śmiertelność matek w tym materiale wynosiła 50 proc. (z tego połowa umierała w ciąży, a połowa w ciągu 2 lat po porodzie).
Elliot P. Joslin w opublikowanym w 1915 r. raporcie przedstawił rezultaty ciąż powikłanych cukrzycą u 9 kobiet. Cztery z nich zmarły w czasie ciąży lub wkrótce po jej zakończeniu. Śmiertelność dzieci była jeszcze wyższa: sześcioro zmarło z powodu wcześniactwa, jedno w okresie noworodkowym. W jednym przypadku doszło do zgonu wewnątrzmacicznego płodu.
W 1921 r. Fryderyk Banting i jego współpracownicy: fizjolog J. Jr. Macleod, biochemik James Collip oraz...


View full text...