Pentoxyfilina i buflomedil
– możliwości zastosowania
w dermatologii

Patogeneza wielu spośród chorób dermatologicznych nie jest do końca wyjaśniona, a to, co już wiemy o ich powstawaniu, oparte jest na szeregu skomplikowanych mechanizmów. W związku z tym także leczenie tych dermatoz powoduje wiele trudności. Poszukiwane są więc takie grupy leków, których szeroki zakres działania pozwoliłby na skuteczną terapię. W poniższym artykule przedstawiono pentoxyfilinę i buflomedil, i ich potencjalne możliwości wykorzystania w dermatologii.


Pomimo faktu, że medycyna wkroczyła w XXI wiek, w przypadku wielu chorób dermatologicznych nie wyjaśniono do końca przyczyny ich powstawania. Istnienie wielu zagadek na tym polu oraz skomplikowane patomechanizmy chorób już poznanych powodują, że także w terapii dermatologicznej napotykamy poważne problemy. Prowadzi to do poszukiwań coraz to nowych grup leków, które poprzez swoje wielokierunkowe działanie pozwoliłyby wpływać na różne, poznane już etapy wielu schorzeń. Właśnie dlatego leki o szerokim polu działania, jakimi są pentoxyfilina i buflomedil już od wielu lat zajmują ważne miejsce w terapii dermatologicznej i znajdują coraz to nowe zastosowania.


Pentoxyfilina


Pentoxyfilina (PTX) – 1-(5-oxohexyloteobromina) – jest pochodną ksantyny, która wraz z teofiliną i kofeiną należy do nieselektywnych blokerów fosfodiesterazy. Odkryta w 1950 r. w Niemczech została początkowo wykorzystana jako lek poprawiający przepływ krwi w mikrokrążeniu dzięki obniżeniu lepkości krwi i zmniejszeniu zdolności krwi do formowania zakrzepów [1].

Na poprawę właściwości reologicznych krwi i co za tym idzie – na lepsze utlenowanie tkanek składa się wielokierunkowy mechanizm działania PTX. Jednym z najważniejszych jego elementów jest bezpośredni wpływ PTX na erytrocyty. Poprzez blokowanie fosfodiesterazy zwiększa się śródkomórkowe stężenie ATP, co powoduje obniżenie wypływu jonów potasu z komórki oraz wzrost fosforylacji białek błon erytrocytów, dając stabilizację błony erytrocyta. W efekcie krwinki czerwone nabywają większej zdolności do odkształcania się i przeciskania przez drobne naczynia mikrokrążenia, dając poprawę utlenowania. Stabilizacja błony komórkowej obniża także zdolność erytrocytów do agregacji, zmniejszając tym samym możliwość tworzenia się mikrozatorów [2].

Drugim kierunkiem działania zmniejszającego lepkość krwi przez PTX jest jej wpływ na płytki krwi. Również tutaj jako inhibitor...


Pełna treść artykułu...