Perspektywy stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych u chorych na spondyloartropatie zapalne z uwzględnieniem etorykoksybu

Spondyloartropatie zapalne stanowią grupę chorób cechujących się podobnym uwarunkowaniem genetycznym oraz zbliżonymi objawami klinicznymi, do której zaliczamy: zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS), reaktywne zapalenie stawów, zapalenie stawów towarzyszące zapalnym nieswoistym chorobom jelit, tj. chorobie Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącemu zapaleniu jelita grubego, oraz spondyloartropatię młodzieńczą. W ostatnich latach coraz częściej stosuje się inny podział tych chorób, wynikający z zaleceń grupy ASAS (The Assessment in Spondyloarthritis International Society), który umożliwia wczesne ustalenie rozpoznania pod warunkiem spełnienia kryteriów klasyfikacyjnych. W zależności od objawów klinicznych u osób poniżej 45. roku życia chorych z przewlekłym bólem pleców rozpoznaje się spondyloartropatię osiową, a u chorych z dominującym zapaleniem stawów obwodowych lub przyczepów ścięgnistych – spondyloartropatię obwodową. W wielu przypadkach mogą występować jednocześnie objawy osiowe i obwodowe.

Epidemiologia zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa

Rozpoznanie ZZSK jest w przeważającej części przypadków (93–97%) tożsame ze spondyloartropatią osiową z obecnymi zmianami radiologicznymi według kryteriów nowojorskich. Pierwsze objawy pojawiają się zwykle w trzeciej dekadzie życia, rzadko po 45. roku życia. Choroba występuje częściej w Europie (średnio 23,8 przypadku/10 000 osób) niż w Azji (średnio 16,7/10 000) czy Ameryce Łacińskiej (średnio 10,2/10 000); istnieje pewna przewaga występowania ZZSK u mężczyzn w porównaniu z kobietami (w proporcji ok. 2 : 1), choć może to być zróżnicowane pod względem regionu geograficznego [1]. W retrospektywnym badaniu porównawczym w Kanadzie obejmującym 21 473 chorych na ZZSK w wieku ponad 16 lat oceniano ryzyko zgonu na tle naczyniowym w porównaniu z grupą kontrolną. Wykazano zwiększenie ryzyka zgonu na tle naczyniowym (hazard ratio, HR = 1,36); ryzyko było większe u mężczyzn (HR = 1,46) w porównaniu z kobietami (HR = 1,24) [2]. Wśród istotnych czynników ryzyka zgonu na tle naczyniowym wymieniono starszy wiek, płeć męską, niski dochód, otępienie, przewlekłe choroby nerek i obwodowe zmiany naczyniowe.
Wśród osób starszych (> 65. roku życia) zwiększone ryzyko dotyczyło pacjentów niestosujących niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) oraz statyn. Można to interpretować w ten sposób, że racjonalne podawanie NLPZ w tej grupie wiekowej przynosi korzyść w...


Pełna treść artykułu...