Farmakologiczne leczenie nadciśnienia tętniczego u chorych z zespołem metabolicznym

Zespół metaboliczny (ZM) to zbiór wzajemnie powiązanych czynników, przyspieszających rozwój miażdżycy i cukrzycy typu 2 oraz ich powikłań sercowo-naczyniowych. W Polsce ZM występuje u 20% dorosłych osób (u 23% kobiet i 18% mężczyzn), czyli u ok. 7,5 mln Polaków. Wiadomo, że ZM zwiększa 2–4-krotnie zachorowalność i śmiertelność z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego. Nadciśnienie tętnicze (NT) jest jedną z głównych składowych ZM, dlatego też jego prawidłowe leczenie stanowi ważny element w profilaktyce następstw ZM. Według zaleceń ESH/ESC 2007 farmakologiczne leczenie NT należy rozważyć już przy ciśnieniu ł140/90 mmHg i dążyć do obniżenia jego wartości <130/85 mmHg. W terapii NT u chorych z ZM preferuje się inhibitory konwertazy i antagonistów receptorów dla angiotensyny II (sartany). Być może w przyszłości podobne miejsce zajmie inhibitor reniny – aliskiren. Zdecydowana większość pacjentów z ZM wymaga jednak skojarzonej terapii hipotensyjnej. Zalecane leki drugiego wyboru to antagoniści wapnia lub diuretyki. Kolejne opcje to a-adrenolityki i moksonidyna. Pacjentom z chorobą niedokrwienną serca (ChNS), po przebytym zawale, z niewydolnością serca czy zaburzeniami rytmu poleca się β-adrenolityki, najkorzystniejsze są trzeciej generacji – karvedilol, nebivolol. W grupie chorych z ZM nie zaleca się skojarzonego stosowania β-adrenolityków i tiazydów z powodu ich niekorzystnego wpływu na gospodarkę węglowodanową i zwiększone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2

Metabolic syndrome is a constellation of interrelated risk factors which lead to the development of atherosclerosis and diabetes type 2 which in turn give rise to coronary heart disease (CHD). The prevalence of MS in Poland is 20% (23% in women and 18% in men) which accounts for around 7.5 million Poles. According to the data from several studies, the presence of MS increases the risk of cardiovascular disease and its complications two- to four-fold. Arterial hypertension (AH) is among one of the most prevalent features of MS; therefore its treatment is one of the main targets for the prevention of MS complications. According to the ESH/ESC 2007 guidelines pharmacotherapy of hypertension should be commenced when blood pressure values are ł140/90 mmHg and the goal is to lower them to values below 130/85 mmHg. Among the drugs used to treat hypertension in patients with MS, convertase inhibitors and angiotensin II receptor antagonists are mostly preferred. Also aliskiren, a renin inhibitor, might be the drug of choice in the future. However, patients most often require combined therapy. Therefore, calcium antagonists and diuretics are the second choice drugs. In the third line of treatment a-blockers and moxonidine are a reasonable therapeutic option. In patients with CHD, after myocardial infarction, cardiac insufficiency or arrhythmias, third generation b-blocker are mostly recommended (carvedilol, nebivolol). Combination of b-blockers with thiazides should be avoided in patients with MS due to their adverse effects on carbohydrate metabolism and an increased risk of diabetes type 2 development.