Piodermia zgorzelinowa współistniejąca z zespołem mieloproliferacyjnym

Wprowadzenie
Piodermia zgorzelinowa jest chorobą z grupy dermatoz neutrofilowych. Charakteryzuje się występowaniem zmian skórnych w postaci szybko szerzących się owrzodzeń o wyniosłych brzegach i martwiczym dnie. W obrazie histopatologicznym widoczne są nacieki zapalne złożone głównie z dojrzałych, wielojądrzastych leukocytów. Piodermii zgorzelinowej często towarzyszą choroby układowe, takie jak nieswoiste zapalenie jelit, autoimmunologiczne choroby tkanki łącznej, nowotwory złośliwe narządów wewnętrznych i układu krwiotwórczego, zwłaszcza zespoły mieloproliferacyjne, ostre i przewlekłe białaczki szpikowe oraz szpiczak mnogi.

Cel pracy
Przedstawienie przypadku pacjentki z piodermią zgorzelinową współwystępującą z zespołem mieloproliferacyjnym oraz progresji choroby w wyniku interwencji chirurgicznej.

Opis przypadku
Pacjentka, lat 78, została skierowana z Oddziału Chirurgii Ogólnej Szpitala w Nysie z rozpoznaniem martwicy prawego pośladka w obrębie rozległego nacieku zapalnego po wykonaniu nacięcia i drenażu rany. Za pomocą tomografii komputerowej wykluczono ropień pośladka. Ze względu na progresję zmian skórnych chora została przyjęta na Oddział Dermatologii Szpitala Wojewódzkiego w Opolu. Przy przyjęciu u pacjentki stwierdzono rozległe owrzodzenie z martwiczym dnem, sine na obwodzie, umiejscowione na prawym pośladku i prawym biodrze. Widoczne były również trzy nacięcia po interwencji chirurgicznej. Badania laboratoryjne wykazały podwyższone parametry zapalne i pancytopenię. W leczeniu szpitalnym zastosowano antybiotykoterapię, leki glikokortykosteroidowe podawane w pulsach dożylnych i doustnie, miejscowe maści glikokortykosteroidowe oraz opatrunki specjalistyczne. Pacjentkę kilkukrotnie konsultowano hematologicznie. Po uzyskaniu poprawy parametrów morfotycznych i stanu miejscowego kobietę wypisano do domu z zaleceniem rozszerzenia diagnostyki hematologicznej w kierunku zespołu mieloproliferacyjnego.

Wnioski
Piodermii zgorzelinowej często towarzyszą choroby układowe. Z tego względu istotne jest holistyczne podejście do pacjenta, poszukiwanie chorób współistniejących oraz ich leczenie. Właściwe rozpoznanie tej jednostki chorobowej zapobiega zbędnym interwencjom chirurgicznym, które najczęściej prowadzą do progresji owrzodzenia. Pacjentka wymagała rozszerzonej diagnostyki hematologicznej, dzięki której ustalono rozpoznanie zespołu mieloproliferacyjnego.