Początki ruchu hospicyjnego w Polsce

Ci, którzy odchodzą,

Ból, który nie mija, zdaje się wypełniać dni i noce,

Bezsilność, coraz to nowe upokorzenia, obojętność otoczenia,

Bezradni, zrozpaczeni bliscy…

Na ogół staramy się o tym nie myśleć

Staramy się zapomnieć, że i nas to może spotkać.

Może pora dziś spojrzeć prawdzie w oczy?

Nauka nie usunie konieczności śmierci,

Lecz nasza solidarność w stosunku do umierających może

Przynieść ulgę, pomoc i spokój.

Można zapobiegać bólowi.

Można oszczędzić upokorzeń.

Można SKUTECZNIE WSPÓŁCZUĆ UMIERAJĄCYM!

Komisja Formacji i Informacji 1984 r.





Idea hospicyjna, która zrodziła się w wyniku rozmów prowadzonych przez Dawida Taśmę i Cicely Saunders w 1947 r. w jednym z londyńskich szpitali, zaistniała po raz pierwszy w Polsce w Zespole Studyjnym Kościoła Arka Pana w Krakowie w Nowej Hucie w latach 70. ubiegłego stulecia.

W maju 1972 r. ks. kardynał Karol Wojtyła zwołał Synod Krakowski w celu przybliżenia wiernym Archidiecezji Krakowskiej prac Soboru Watykańskiego II. Powstałe w wyniku prac Synodu parafialne Zespoły Studyjne brały w nim czynny udział poprzez organizowanie spotkań, których tematem były zagadnienia dotyczące m.in. apostolstwa miłości i duszpasterstwa chorych, prowadzenia dyskusji oraz wysyłania opracowanych wniosków do Komisji Głównej.

Synodalny Zespół Studyjny Arki Pana powstał z inicjatywy ks. Józefa Gorzelanego – proboszcza kościoła Arka Pana w Nowej Hucie, i red. Haliny Bortnowskiej, współpracującej z „Tygodnikiem Powszechnym” i wydawnictwem ZNAK. Pierwsze zebranie Zespołu odbyło się 18 listopada 1972 r.

Praca w zespole polegała na rozważaniu Pisma Świętego, wymianie poglądów, zwiedzaniu zabytków Krakowa oraz organizowaniu spotkań z grupami ludzi o różnych wyznaniach, przyjeżdżających z Polski i ze świata, aby pomóc przy budowie kościoła. Jednym z zadań Zespołu spotykającego się raz w tygodniu było wspólne czytanie Pisma Świętego. Pewnego dnia członkowie Zespołu, rozważając modlitwę Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym, zapytali ks. prałata Józefa Gorzelanego, jak dzisiaj można czuwać z Chrystusem. Uznano, że czuwanie winno być realizowane przez bycie z nieuleczalnie chorymi. Podczas dalszych spotkań analizowano przede wszystkim praktykowanie czynnej miłości i stosowanie skutecznego współczucia....


Pełna treść artykułu...