Poinfekcyjna nadreaktywność oskrzeli w praktyce lekarza pierwszego kontaktu. Czy istnieją wskazania do leczenia?

Nadreaktywność oskrzeli jako cecha lub stan czynnościowy drzewa oskrzelowego jest dobrze zdefiniowana. Określona jest jako zwiększona skłonność do reagowania skurczem drzewa oskrzelowego w warunkach narażenia na różnorodne bodźce immunologiczne i nieimmunologiczne [1]. Ponieważ występuje w wielu jednostkach chorobowych, stwierdzenie tej cechy nie ma znaczenia w ich rozpoznawaniu czy różnicowaniu chorób układu oddechowego. W pewnym odsetku (5–10–14%) można ją również obserwować u osób zdrowych jako cechę wrodzoną [2, 3]. W klinice chorzy z przewlekającymi się objawami nawrotowych świstów w drzewie oskrzelowym, objawami kaszlu są często leczeni na poinfekcyjną nadreaktywność oskrzeli (PNO) lub podejmuje się próby rozpoznania u nich astmy oskrzelowej. Nie ma wytycznych postępowania terapeutycznego w przypadku PNO, choć stwarza ona często problem kliniczny. Wydaje się, iż podjęcie leczenia zależy głównie od doświadczenia klinicznego lekarza i powinno uwzględnić jego krytycyzm i diagnostykę różnicową.

Bronchial hyperreactivity as a feature or functional condition of bronchi is well defined. It\'s described as the increased tendency to contraction reaction of bronchi as a response to various immunological and non-immunological stimuli exposure [1]. Due to its presence in various clinical conditions it\'s not helpful in differential diagnosis of respiratory system diseases. In some cases (5-10-14%) it can be find as a congenital dysfunction at healthy individual [2, 3]. Patient with prolonged, recurrent whistling sounds in airways or with chronic cough are often treated as a “post-infection bronchial hyperreactivity” or diagnosed further as asthma cases. In spite of many treatment problems, there are no guidelines for bronchial hyperreactivity therapy. It seems that treatment taking depends on clinical experience of physician and should regard his criticism and differential diagnosis.