Porównanie zasady biologicznej leżącej u podstaw działania czynników skierowanych przeciwko VEGF, opierających się na przeciwciałach monoklonalnych (mAb) i receptorach-pułapkach – na przykładzie ranibizumabu (mAb anty-VEGF-A) i afliberceptu (receptor-pułapka VEGFR1-2)

Obecnie stosowane nowoczesne terapie antyangiogenne kierowane są przeciwko aktywności szlaku VEGF, który jest głównym szlakiem niezbędnym dla przebiegu angiogenezy, w tym patologicznej angiogenezy w chorobie nowotworowej i schorzeniach oka. Ranibizumab (Lucentis) i VEGF-Trap (aflibercept) stanowią przykłady dwóch różnych strategii hamowania angiogenezy w wyniku działania

hamującego sygnalizację przez czynniki wzrostu z rodziny VEGF. Pierwszy z nich jest dosyć krótkim fragmentem przeciwciała monoklonalnego, wiążącym VEGF-A na zasadzie rozpoznawania antygenu przez obszar zmienny przeciwciała. Aflibercept zaś nie jest przeciwciałem monoklonalnym, tylko receptorem-pułapką, wiążącym VEGF-A na zasadzie oddziaływania molekularnego między ligandem

(VEGF) a jego właściwym receptorem komórkowym (VEGFR-1 i VEGFR-2). VEGF-Trap zatem ma szerszy zakres specyficzności, gdyż

obok VEGF-A rozpoznaje i wiąże także VEGF-B i PlGF, zgodnie z profilem specyficzności receptorów VEGFR-1 i VEGFR-2. Ta poszerzona

specyficzność jest uważana za korzystną w terapii choroby nowotworowej i może też okazać się korzystna w leczeniu nAMD, konieczne jest jednak potwierdzenie tego w badaniach klinicznych.

Istotną różnicą jest też obecność w VEGF-Trap fragmentu Fc – mimo że nie uczestniczy on w rozpoznawaniu docelowej cząsteczki, to

może wpływać na aktywność biologiczną białka fuzyjnego.

Obecnie nie jest jasne, która ze strategii ma przewagę terapeutyczną, a wyjaśnienie tego zagadnienia wymaga długotrwałych

badań laboratoryjnych i klinicznych, gdyż aktywność biologiczna obu preparatów jest najprawdopodobniej różna. Z uwagi na ewidentne różnice w mechanizmach rozpoznawania cząsteczki docelowej i własnościach biochemicznych i biofizycznych (w tym masie

cząsteczkowej) obu związków nie mogą one być uznane za równoważne, dopóki nie zostanie to jednoznacznie potwierdzone w szeroko zakrojonych badaniach klinicznych

Current state-of-the-art anti-angiogenic therapies target the VEGF pathway, which is the main essential signaling pathway for angiogenesis, including pathological angiogenesis in cancer and eye disease. Ranibizumab (Lucentis) and VEGF-Trap (aflibercept) represent

two different approaches to inhibiting angiogenesis by targeting VEGF family signaling. The former is a relatively short monoclonal antibody fragment, which binds VEGF-A on the basis of antigen recognition by the variable region of an antibody, while aflibercept is not

an monoclonal antibody, but a decoy receptor, binding VEGF-A on the basis of the molecular interaction between the ligand (VEGF) and

its cognate cellular receptor (VEGFR-1 and VEGFR-2). VEGF-Trap has therefore a broader specificity, recognizing and binding VEGF-B

and PlGF in addition to VEGF-A, following the specificity of VEGFR-1 and VEGFR-2. This broader specificity is considered as beneficial in

cancer treatment and could be also beneficial in treatment of nAMD, this claim should, however, be backed by clinical studies.

The presence of an Fc fragment in VEGF-Trap is also an important difference; even though this fragment does not participate in the recognition of the target molecule, it can influence the biological properties of the fusion protein. The relative merits of both approaches

will become clear only after long-term laboratory and clinical testing, as their biological activity is also likely to differ. Given the clear

differences in the mechanism of target molecule recognition, biochemical and biophysical properties (including molecular weight) and

specificity, they cannot be considered as equivalent, unless extensive long-term clinical studies prove otherwise.