Postępowanie w astmie oskrzelowej - stan obecny i perspektywy

Dolegliwości ze strony układu oddechowego są jedną z najczęstszych przyczyn zgłoszeń pacjentów do lekarzy rodzinnych. Ponad połowa chorych skarżących się na przewlekły kaszel cierpi na astmę lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Wyniki badań epidemiologicznych, przeprowadzonych również w Polsce wskazują, że występowanie astmy wynosi ok. 6 proc.






W ostatnich latach wyraźnie wzrosła liczba przypadków tej choroby. Sprzyja temu narastające zanieczyszczenie środowiska, a także – paradoksalnie – postęp cywilizacyjny oraz mniejsze narażenie na infekcje dróg oddechowych w dzieciństwie. Astma jest chorobą, w leczeniu której szczególne miejsce zajmuje konieczność nawiązania partnerskich układów z pacjentem. Jej przewlekły charakter, konieczność monitorowania objawów i – w pewnych granicach – samodzielnego dostosowania leczenia powodują, że należy położyć szczególny nacisk na edukację nie tylko chorego, ale także członków jego rodziny. Miejsce lekarza rodzinnego w leczeniu astmy jest szczególne; ma on obowiązek nie tylko rozwiązywać problemy wynikające z diagnozowania i leczenia astmy, ale również zadbać o szkolenie pacjenta i kontrolować prawidłowość wypełniania przez niego zaleceń leczniczych. To właśnie od lekarza rodzinnego będzie zależeć aktywność zawodowa chorego, jakość jego życia i prawidłowość stosowanego leczenia.

Pomimo postępu wiedzy w rozumieniu patogenezy astmy oskrzelowej, jaki dokonał się w ostatnich dwudziestu latach oraz wprowadzenia nowych możliwości farmakoterapii, wciąż jeszcze pozostaje ona chorobą przewlekłą, wymagającą stałego leczenia i kontroli. Obowiązująca obecnie definicja astmy, opracowana przez międzynarodową grupę ekspertów w 1992 r. [1] i zmodyfikowana przez National Heart, Lung and Blood Institue/WHO w 1997 r., kładzie nacisk na zapalne podłoże choroby. Definicja ta podkreśla, że astma jest przewlekłą chorobą zapalną, w której biorą udział liczne komórki, w szczególności mastocyty, eozynofile i limfocyty T, a także neutrofile i komórki nabłonka. Toczący się proces zapalny jest także przyczyną wzrostu nadreaktywności oskrzeli na różne nieswoiste bodźce [2].



Patogeneza


W 1928 r. Rackeman zaproponował obowiązujący do chwili obecnej podział astmy na zewnątrzpochodną (atopową) i wewnątrzpochodną (nieatopową). W astmie atopowej proces zapalny jest zapoczątkowany przez...


Pełna treść artykułu...